Those Who Didn't - Het is juist die a-typische sfeer die ervoor zorgt dat we opvallen
Ondanks de bandnaam heeft Those Who Didn't toch al één en ander gedaan. Een album gemaakt bijvoorbeeld en de nodige podia onveilig gemaakt. Dat doen ze op 25 oktober ook in Djingel Djangel, wanneer ze op #daFestival prijken. Wij hadden nogal wat vragen bij die eerste plaat en die mochten we aan gitarist en songschrijver Fré Duran stellen. En dat is duidelijk een man, die geleefd heeft en - vooral - die weet waar hij het over heeft.
Hoe zijn jullie aan de bandnaam gekomen?
Fré Duran: De songs van Those Who Didn’t waren voor mij altijd ideeën die ik, naast mijn andere toenmalige muzikale projecten, ooit eens wou uitwerken. Maar dat kwam er nooit van. De ruwe demo’s en patchwork-opnames sloeg ik dan maar op in een map die de naam "Those who didn’t" droeg. Het mooie aan de naam is ook dat je er werkelijk alles aan toe kan voegen om het een betekenis te geven.
Werd er al snel beslist om puur instrumentaal te gaan? En waarom was dat dan?
Alle songs waren van bij de geboorte geschreven als instrumentals. Dat was voor mij een "no-brainer". Ik had eerder soundtracks voor ogen. Vocals zouden gewoon niet passen of niets extra’s toevoegen. De songs zijn muzikaal al "crammed" genoeg zoals ze zijn.
Hoe bepalen jullie dan de titels van de songs? Maakt het feit dat de songs instrumentaal zijn dat moeilijker?
De titelkeuze hangt meestal af van waaruit de song voortkomt. De inspiratie kan variëren van filmflarden tot een tekst, een enkel beeld, een sfeer. Dat de songs instrumentaal zijn vergemakkelijkt de keuze. En vaak is de oorsprong behoorlijk banaal. ’t Is een beetje zoals Rosebud. Dat was uiteindelijk ook maar een stuk speelgoed. De albumtitel 'Maybe Next Year' verwijst dan weer naar het bijna standaard antwoord dat we als "nicheband" kregen, als we gingen aankloppen bij labels en bookers: "Ja tof, maar misschien volgend jaar".
2004 lijkt een bewogen jaar te zijn geweest? Of is die indruk fout?
Tumultueus was 2004 zeker. De song is effectief in dat jaar geschreven, in Berlijn nog wel. Ik was er vers aangekomen en had genoeg tijd om iets toe te voegen aan de inmiddels ondergestofte Those Who Didn’t-demomap. En eens uit de comfortzone wordt het altijd een beetje noisy.
Moeten we achter een song als Krautvat zoeken wat er achter lijkt te zitten (wij denken alvast van wel)?
Helemaal juist, I guess. De inspiratie voor deze song kan je vinden in de Duitse "loden jaren", toen de Baader Meinhoff Gruppe berucht begon te worden en Krautrock aan het pieken was. Fascinerende periode, zowel muzikaal als maatschappelijk. Somber, gewelddadig en bruut. En tegelijk die honger naar experiment en trance, zonder het naïeve van de flowerpower. En ook al is de Motorik-beat platgetreden publiek domein, hij blijft gewoon werken. Bij ongeveer alles en iedereen. Heerlijk gevoelloos.
Wie is Gia? En waarom werd zij een song?
De song gaat over Gia Scala, een actrice die in de sixties in een aantal grote Hollywood-producties aanwezig was. Haar bewogen leven en tragische zelfmoord overschaduwen haar maybe-next-year-achtige carrière. Dat trieste verhaal van foute ambitie en de polyester esthetiek van haar werk wou ik in een song vervatten. Tijdens de opnames van onze plaat werd dat kitscherige karakter genaild door producer Damien Vanderhasselt.
Heeft het feit dat jullie uit het Antwerpse komen invloed op jullie muziek?
Geen idee hoe een Antwerpse invloed op instrumentale muziek zich zou manifesteren. In ieder geval niet in a- en ij-klanken. Daar bestaat bij mijn weten nog geen pedaal voor. Nee, ik denk niet dat dat te horen is in de songs. En de hoesfoto is in Oostende genomen en niet op de Wapper.
Jullie worden wel eens a-typisch genoemd voor postrock, hoewel er toch kenmerken van in zitten. Wat was precies de bedoeling? Of is het gewoon iets dat zo gegroeid is?
Ja, dat postrockgegeven, dat blijft wel aan ons kleven. Niet dat we daar rouwig om zijn. Nee, als je het beestje dan toch moet benoemen, dan is postrock de meest voor de hand liggende kandidaat. Maar wel cool dat het a-typische karakter van onze muzak opvalt. We zijn geen adepte volgers van de langzame opbouw richting wervelstorm en weer terug. Daar hebben we het geduld niet voor. De meeste songs zijn kort en krachtig. We scheppen een heel andere sfeer dan een pure postrockband.
Wat maakt naar jullie mening dat jullie eruit springen tijdens een concert? En waar mogen bezoekers van daFestival zich op 25 oktober aan verwachten?
Het is juist die a-typische sfeer die ervoor zorgt dat we opvallen. We laten weinig adempauze tijdens onze shows, maar we houden die ook bewust niet te lang. Er gaat heel wat energie heen en weer en dat smaakt beter "when served short and bittersweet". Het gaat sowieso een "night to remember" worden met zo’n fantastische line up!
Er zijn nog tickets voor daFestival. Die vind je hier.