Therapy? - De ontbrekende link tussen roze konijnen, Kant en The Jonas Brothers

Terwijl ik tijdens een gezellig praatje met de tourmanager van Therapy? op de muzikanten wacht - we krijgen immers een interview met de volledige groep - sloft de boomlange Michael Franti op zijn blote voeten de backstage van Rock Zottegem in en uit. Eenmaal de band voltallig is, drukken we de recordknop in. De heren blijven sympathiek, ook bij de meer kritische vragen, en nemen hun tijd om een praatje met ons te maken.

Met zes data in juli en één optreden in augustus is jullie kalender niet meteen overvol. Is dat bewust? Wilden jullie het wat kalmer aandoen tijdens de zomermaanden?
Andy Cairns (zang/gitaar): Vanaf oktober gaan we tien weken touren. In januari en februari volgend jaar gaan we naar Scandinavië. Momenteel doen we - zoals je al zei - enkel die festivals waarvoor we gevraagd zijn. Voor festivals worden we vaak pas twee of drie weken op voorhand gevraagd en dat aanvaarden we dan ook. Tenzij we er niet kunnen raken of als we er voor dat optreden zelf geld bij inschieten.

Jullie hebben de zomertoer gestart op vier juli in Oostenrijk op een Jazzfestival. Waren ze wel goed bij hun hoofd toen ze Therapy? boekten?
Andy: Het was niet echt een jazzfestival, het was georganiseerd door de Duitse punkband The Ärzte. Zoals Die Toten Hosen zijn ze heel populair in Duitsland en Oostenrijk. De naam van het festival komt van hun laatste album: 'Jazz Ist Anders'. Er stonden helemaal geen jazzbands op het programma. Het was allemaal punk.

Het nieuwe album 'Crooked Timber' werd op 18 mei uitgebracht door jullie nieuwe platenlabel. Jullie wisselen van platenmaatschappij zoals normale bands dat met drummers doen. Waren jullie niet tevreden met de manier waarop jullie door Spitfire behandeld werden?
Andy: We hadden een contract voor drie albums bij Spitfire. Daaraan hebben we voldaan maar de relatie tussen hen en ons zat in het slop.  We kregen niet de hulp die we wilden krijgen. Spitfire was meer geïnteresseerd in onze backcatalogue. Door middel van dvd's, compilatiealbums en greatest hitsalbums wilden ze daar geld uitslaan. Ik denk dat ze gedaan hebben wat in hun mogelijkheden lag maar naar het einde toe waren ze het ook wat beu. Het heengaan is dus met wederzijdse instemming gebeurd.
Neil Cooper (Drums): Met platencontracten moet je ook in je achterhoofd houden dat de ploeg waarmee je start, er helemaal anders zal uitzien wanneer de laatste plaat van je contract uitkomt. Na drie albums hadden we de gelegenheid om even rond te kijken. De mensen van Demolition waren schitterend. Voor mij komt het vooral neer op werken met mensen.
Michael McKeegan (bas): Ze hadden ook nieuwe, frisse ideeën en interesse in de band.

Is het opnieuw een deal voor drie albums geworden?
Andy: Volgend jaar brengen we een livealbum uit ter gelegenheid van de twintigste verjaardag van de band. Dat zal ons eerste livealbum zijn. Er komt ook nog minstens één studioalbum bij hen uit. Gisteren hebben we de optie daarvoor getekend.

Op het album staat het volgende citaat van Kant vermeld: "From the crooked timber of humanity no straight thing was ever made". Wat is de relevantie hiervan?
Andy: Ik had een artikel gelezen over Samuel Beckett, waarin stond dat filosofie een grote invloed op hem uitoefende. Uit nieuwsgierigheid ben ik dan willekeurige filosofiewerken op het web gaan zoeken en zo ben ik op dat citaat van Kant gestoten. Het was heel erg van toepassing op mezelf: iedereen is verschillend en dat is één van de dingen die typerend is voor de mensheid.

Over dit nieuwe album zeggen jullie dat je meer ritmisch en minder melodisch wil klinken. Is dat een reactie op voorgaande albums?
Andy: 'Troublegum' was toendertijd melodieuze poppunk. Nu doen zoveel bands dat. Of ze nu Foo Fighters, Green Day of The Jonas Brothers heten. Het voelde aan alsof we in een doodlopend steegje waren beland. Van de nieuwe songs die we geschreven hadden, werden we zelf niet enthousiast in het repetitielokaal. Met het nieuwe contract wilden we met een propere lei starten. We hadden niets te verliezen. Uiteraard zijn niet al onze voorgaande albums melodieus en poppy. Luister maar naar ons debuut 'Babyteeth' of 'Never Apologise, Never Explain' en 'Suicide Pact - You First'. Nu wilden we gewoon een album maken dat voor ons een uitdaging inhield.

In de aanloop naar de release van 'Crooked Timber' werd te kennen gegeven dat jullie de productie van het album zelf zouden verzorgen. Uiteindelijk blijkt Andy Gill de producer van dienst te zijn. Waarom de wijziging?
Andy: Geen enkele van de producers die onze voorkeur wegdroeg, was beschikbaar. Dus wilden we de productie zelf doen. De platenmaatschappij stelde ons dan een lijstje namen voor, maar de enige persoon die bij mij opkwam was Andy Gill. Bovendien vroeg hij niet eens een buitensporige gage en was hij blij om met Therapy? samen te kunnen werken. Tijdens de jaren zeventig en tachtig speelde hij in Gang Of Four en hij heeft ook de productie verzorgd van één van de albums van Killing Joke, van de Britse groep The Futureheads, The Young Knives en The Jesus Lizard. Ook de debuutplaat van Red Hot Chili Peppers staat ook op zijn conto.

Niet alle recensenten zijn even enthousiast over het nieuwe album. Zelf vonden we dat de helft van de nieuwe plaat, aangevuld met de helft van hun vorige 'One Cure Fits All' samen een geweldig album zou opleveren.
Andy (terwijl Neil in lachen uitbarst): Dankzij de moderne technologie staat het je volkomen vrij om dat ook te doen. De plaat klinkt gewoon als één geheel en heeft een eigen sfeer. We zijn niet over één nacht ijs gegaan. Over drie Therapy?-albums ben ik niet helemaal tevreden: 'One Cure Fits All', 'Semi-Detached' en 'Shameless'. Toen we dat laatste album uitbrachten, was ik er nochtans wel blij mee, maar nu vind ik het vreemd. De roze cd en de konijnen vonden we bijvoorbeeld heel geslaagd, terwijl veel van onze fans er een hekel aan hadden.
Michael: Dat is nu net het vreemde en het goede aan Therapy?: het favoriete album van de band van de meeste mensen die we ontmoeten is niet hetzelfde. Sommigen denken dat 'Shameless' verschrikkelijk is, anderen denken dan weer hetzelfde over 'Never Apologize - Never Explain'. Liever dat dan dat men zou zeggen: "Dit album is een klassieker en al de rest is verschrikkelijk".

Op de nieuwe plaat staat een instrumentaal nummer van meer dan tien minuten: Magic Mountain. Zijn er specifieke verhalen verbonden aan die song?
Neil: We waren dat nummer aan het jammen tijdens de repetities en dat wilden we reproduceren in de studio. Die jamsessie duurde makkelijk een half uur, dus in de studio moest dat zo gevat mogelijk worden weergegeven. Maar het moest een jam blijven. Meer moet je er niet achter zoeken.

Als jullie clubtournees doen gedurende een langere periode, kiezen jullie dan zelf het voorprogramma?
Andy: Vroeger wel, maar met de huidige stand van zaken in de muziekwereld kunnen niet veel bands het zich permitteren om mee op een grote tournee te gaan. Platenmaatschappijen geven niet zoveel ondersteuning meer aan groepen die toeren. Als wij enkele groepen die ons bevallen vragen om mee met ons op tour te gaan, zal de platenmaatschappij hen niet echt veel geld geven. Wij kunnen hen iets betalen maar niet veel. Tegenwoordig laten we de keuze van het voorprogramma vaak over aan de lokale promotor.

Voor het interview hadden we het al even over The Neon Judgement (Eveneens op de affiche van Rock Zottegem). Een andere Belgische groep uit die periode, Front 242, zou een grote invloed op je uitgeoefend hebben, Andy. Klopt dat?
Andy: Front 242 een beetje, maar vooral The Erotic Dissidents waren belangrijk. We luisterden veel naar Belgische new beat. Het is stevig en repetitief en op die manier hypnotiserend. Dat sprak ons wel aan.

Volgend jaar bestaan jullie twintig jaar. Zijn er speciale plannen behalve het aangekondigde livealbum?
Michael: We zullen enkele speciale shows doen. Het livealbum fungeert als een soort viering ter gelegenheid van het twintigjarig bestaan.
Andy: De platenmaatschappij vroeg ons of we een 'Best Of' wilden zoals bij onze tiende verjaardag, maar daar ben ik eerlijk gezegd niet zo dol op. Van live albums ben ik daarentegen wel een grote fan.

Bij jullie laatste doortocht in de AB in Brussel waren er heel wat ontgoochelde fans die er niet in geslaagd waren een ticket te bemachtigen. Was dat bewust om extra aandacht rond het nieuwe album te creëren?
Andy: Helemaal niet. Als je een tournee start met een nieuw album onder de arm, is het interessanter om te beginnen in kleinere zalen en het wat intiemer te brengen dan een risico te nemen en te spelen voor een zaal die maar voor drie vierden gevuld is. Het is leuker om zo de sfeer erin te brengen. We komen sowieso terug naar de AB.

Neil: Het is ook beter voor de fans zelf. Zo kunnen we meer "in your face" spelen. Dat was het idee van de voorbije tournee en dat is ook de bedoeling van de komende tour in het Verenigd Koninkrijk.

Op zaterdag 5 september speelt Therapy? op Crammerock.