The Spectors - Geen gêne

Ze herkent ons onmiddellijk als we binnenkomen. Nochtans hebben we elkaar nog maar een keer gesproken: middenin het publiek op [PIAS] NITES vorig jaar. Dit jaar staat haar band daar weer, maar nu met een geweldige debuutplaat op het actief. Dat belooft! Over die plaat willen we het trouwens wel eens hebben.

Brandnetelthee en bio-koekjes

De West-Vlaamse schikgodin (zoals Humo haar noemde na Pukkelpop 2014) heeft ook zin in een babbel en nodigt ons uit op haar appartementje in Antwerpen. De Schelde is dan misschien niet de Belgische kust, waar ze vandaan komt, maar ze voelt zich hier wel thuis. Waar niet trouwens? Marieke Hutsebaut is van nature nogal op zichzelf en heeft niet veel meer nodig dan haar muziek.

Hier kan ze ongestoord aan haar teksten werken. Ze voelt zich hier gelukkig, ook al is dat eerder een nadeel, bedenkt ze zich: “Ik moet eigenlijk weer eens gekwetst worden zodat ik nog eens een album vol kan schrijven. Ik ben natuurlijk liever gelukkig, maar als ik gelukkig ben, schrijf ik minder goede nummers.”

We eten bio-koekjes. Niet dat ze vaak in de bio-winkel komt, maar ze heeft wat last stress en brandnetelthee helpt daartegen. Maar dat komt nu wel in orde want de plaat is er en de eerste recensies zijn lovend. Nu nog meer optredens boeken.

Chris Urbanowicz

Ze heeft haar trui van 'The Godfather' weer aan en natuurlijk die onafscheidelijke muts op haar hoofd. Ze rilt. Is het van de zenuwen of van de kou? We durven er niet naar te vragen en hebben het dan maar over de twee weken in La Chapelle waar de plaat werd opgenomen. “Dat was doorwerken”, vertelt Hutsebaut, “Elke morgen van elf uur tot ’s avonds, tussendoor koken, dan nog even ontspannen en daarna proberen wat te slapen. Na een paar dagen kwamen we in een soort trance. En ik ben zeer tevreden met het resultaat. Tussen de rest van de band en Chris Urbanowicz (ex-Editors, nvdr) klikte het gelukkig ook. Zij hadden hem nog niet ontmoet. Ik sprak hem al toen ik in New York was. Maar zijn droge humor werd door iedereen gesmaakt en hij kon onze twee gitaristen zoveel bijbrengen! Ik vind zijn invloed supercool, mede omdat zijn gitaarspel ook geïnspireerd werd door shoegaze.”

De invloed van Urbanowicz is inderdaad duidelijk hoorbaar en niet alleen in de gitaarsound: “Ook de krautrocksynths in Green-Eyed Monster werden door hem ingespeeld. En het klinkt geweldig! Het zou zo van Simple Minds kunnen zijn. Die song gaat trouwens over de spanning en de jaloezie tussen mij en mijn ex-vriend, die ook muziek maakt. Je gunt elkaar het succes enerzijds wel, maar als het met de ene band beter gaat dan met de andere, zijn spanningen onvermijdelijk. Wrong, mijn persoonlijke favoriet, gaat dan weer over het moment dat die spanningen zo erg werden dat ik wist dat het niet meer goed zou komen.”

‘Light Stays Close’

Ze zegt het bijna met zoveel woorden: ‘Light Stays Close’ gaat voor negentig procent over de liefdesbreuk die ze doormaakte. Wanneer we opwerpen dat haar ex voor dit album nog belangrijker was dan aan het begin van de band, knikt ze. “Eigenlijk danken The Spectors hun naam en sound aan hem. Toen ik nog op PXL in Hasselt zat, schreven we samen Perfect Early Morning en toen wist ik dat mijn eindproject zo moest klinken. Ik wou eerst iets krautrockachtig doen, maar toen ik die song hoorde, wist ik dat dat het was. Die samenwerking is nu definitief ten einde, maar een inspiratiebron voor deze plaat is hij wel gebleven.”

“Het is vreemd hoe het soms loopt”, bedenkt ze nog, “Eigenlijk zouden we eerst met een zanger werken en ik zou wat backings doen. Het zou meer die jongen-meisje-vibe hebben die je nog wel hoort in Someone Else en Perfect Early Morning op de ep. Dat waren de eerste nummers, maar de jongen voor wie ik aanvankelijk teksten schreef, stopte nog voor we goed en wel begonnen waren. En nu schrijf ik meer in functie van de vrouwenstemmen. Wat er gebeurde, was allemaal zinvol. Ik ben niet het type om in een hoekje te zitten grienen. Ik laat mijn tranen wel de vrije loop in mijn songs. Bij wijze van spreken dan.”

Ze is ook zelfverzekerd, overtuigd van haar talent. Ze is voor muziek op de wereld gezet en is het dan ook volmondig met ons eens dat de plaat vol kandidaat-singles staat: “Het was wel een foute keuze om One-Eighty als eerste single te lanceren. Die wijkt iets te veel af van Dig en Nico (twee songs die overigens niet op de plaat staan, nvdr). We hadden gewoon te veel goed materiaal”.

Dat klinkt dan wel patserig, maar ze meent het en wij geloven het ook, gelet op de rijkdom aan goede songs die de plaat te bieden heeft. Like Sand, de huidige single sluit wat dat betreft beter aan bij de eerste twee singles. Dat die niet op de plaat staan, vindt ze trouwens logisch: “Die ep is er toch ook voor altijd Dat is 'The legendary first ep!'" (lacht).

‘Back To Black’

We vragen ons af waarom zo’n donkere plaat het woord licht in de titel heeft. Hutsebaut: “Light Stays Close is ook de titel van de slotsong. Die ging aanvankelijk eigenlijk nergens over, maar achteraf bleek dan dat ik hem misschien onbewust schreef omdat ik hoopte dat alles toch nog goed zou komen. We hebben die titel gekozen als tegengewicht voor de toch wel diepgravende, donkere teksten. Ik schreef alle nummers over een periode van twee jaar. En achteraf merkte ik dat ik deze plaat schreef vanuit dezelfde beweegreden als Amy Winehouse destijds met ‘Back To Black’. Maar die titel klinkt wel heel deprimerend. Ik bewonder Amy wel, want net als ik was ze gek van die meidengroepsound uit de jaren zestig en ze was van haar generatie muzikanten zeker bij de betere. Dat ze ook al eens slechte optredens gaf omwille van haar druggebruik, neem ik er dan bij."

En ze gaat verder:"Ik heb trouwens wel vaker iets met mensen die hun donkere kant niet verhullen. Ik gebruik hen als inspiratie en als beeld. Zo gaat Nico inderdaad over de zangeres van The Velvet Underground, maar ze staat ook voor iemand die ik persoonlijk kende. En ik schreef een nummer over Bonnie & Clyde, maar die gebruik ik als symbool voor innige verbondenheid. Ik hou van drama, maar ook van meligheid. En lichtheid is zeker niet slecht. Ook in de muziek van Winehouse is de poppy kant superbelangrijk.”

Communicatie

Over zingen gesproken: Hannah Vandenbussche, die ook zingt op de plaat, is een geschoolde zangeres en Hutsebaut niet, maar dat is al lang geen probleem meer: “In het begin zong ik wel eens vals, maar dat is al veel verbeterd en ik heb ook een typisch geluid. Zij tilt de zang wel naar een hoger plan, maar we vullen elkaar aan. Ik vind de combinatie goed zo.”

Het toont opnieuw de vastberadenheid en moed waarmee deze jonge muzikante behept is. Ze is ook enorm openhartig. Niet alleen in haar teksten, maar ook tijdens dit gesprek. “Dat went”, zegt ze, “In het begin is het vreemd om zo’n persoonlijke teksten te zingen, maar als je merkt dat mensen zich herkennen in wat je zingt, verdwijnt die gêne. Ik zie dat meer als communicatiemiddel en het is minder zielig dan in een hoekje te zitten wenen.”

Binnenkort treden The Spectors weer in communicatie met hun fans tijdens optredens. En daar mogen er gerust nog bijkomen, ook festivals: “Laat ze ons maar boeken. Onlangs op Vrouwendag bleek nog hoe weinig vrouwen er op de festivalpodia staan. Met ons kunnen ze dat goed maken. Hopelijk lezen de organisatoren de recensies en lopen de eerste optredens goed. We staan ook weer op [PIAS] Nites en dat is belangrijk om ons in de kijker te spelen. Helaas staan we dit keer als opener. Hopelijk is er dan al wat volk. We steken alvast zeker af tegen de andere bands die allemaal een heel ander genre spelen.”

Wij zullen er alvast zijn!

(foto: Eva Vlonk)

Op 25 maart stelt Spectors z'n debuutplaat voor in de Ancienne Belgique. Wil jij er bij zijn? Mail dan 'Spectors' naar win@damusic.be en val in de prijzen! Ze simpel kan het leven soms zijn.