The Seatsniffers - Alles wat van mama niet mag

Dat the Seatsniffers al jarenlang beste maatjes zijn met de Duitsers van Smokestack Lightnin' is geen geheim. Bernd Batke, zanger-contrabassist van Smokestack Lightnin', was te gast op de Seatsniffers' vorige plaat 'Turbulence'en Walter Broes, zanger-gitarist van The Seatsniffers, verleende zijn diensten op het debuut van Smokestack Lightnin'. Dat er nu een gezamenlijke plaat is uitgebracht, mag dan ook geen verrassing zijn. In de Spiegelzaal van het Noordkasteel in Antwerpen stelden beide bands 'Roadmasters' voor. Maar voor het zover was, plofte daMusic neer tussen Walter en Bernd voor een gesprek over vriendschap, muziek en helden.

Wat was de aanleiding om samen een album te maken?
Bernd: Vooral de jarenlange vriendschap tussen beide bands maakte het vanzelfsprekend om iets samen te doen. We zaten ook in hetzelfde schuitje: we hadden beiden net een full-cd uit met eigen nummers en hadden zin om toch iets nieuws uit te brengen. En om nu met twee groepen op een podium te staan, is een beetje te veel. Daarom hebben we gekozen voor een plaat waar we elk een kantje van gevuld hebben.

Waarom is het dan een plaat vol covers geworden?
Bernd: Wij wilden eigenlijk vooral zo snel mogelijk een plaat uitbrengen. En het was ook een jarenlang verzoek van vele fans om een aantal nummers die we live brengen, ook eens op plaat te zetten.
Walter: Dat het covers geworden zijn, heeft ook alles te maken met het feit dat dit eigenlijk een tussendoorplaat is. We wilden wat energie opsparen voor de volgende fullcd met eigen werk en niet al te ambitieus zijn. Dan zijn covers een voor de hand liggende keuze. Het album verkoopt trouwens goed. In de eerste vier weken gingen er al achthonderd exemplaren over de toonbank.
Bernd: Oorspronkelijk was het plan om een vinyl uit te brengen. Dat past in ons retro-imago en het zou ook de fans plezieren. Maar uiteindelijk bleek dat de nummers te lang waren om ze in goede kwaliteit op vinyl uit te brengen. We moesten dan nummers laten vallen en daar hadden we weinig zin in. Daarom is het uiteindelijk een cd geworden al hebben we geprobeerd de sfeer van vinyl te bewaren.

En toch heeft de Smokestackversie van Man of Constant Sorrow de plaat niet gehaald.
Bernd: Daar zagen we geen enkele reden toe. De versie die op de soundtrack van 'O Brother, Where Art Thou?' staat, is gewoon beter.

Zijn Smokestack Lightnin' nu trouwens plots een trio?
Bernd: Ja, ergens onderweg zijn we onze gitarist (Dirk Hess, nvdr.) kwijtgespeeld. Intussen hebben we een vervanger gevonden, maar die is vanavond jammer genoeg ziek. Dus helpt Walter ons vanavond uit de nood.

Walter, via jou krijgt de luisteraar wel vaker een verwijzing naar the Cramps. Op deze plaat spelen jullie hun Weekend On Mars. Hoe belangrijk zijn the Cramps voor the Seatsniffers?
Walter: Ze zijn vooral belangrijk voor mij persoonlijk. Toen zanger Lux Interior dit jaar stierf, heeft me dat heel erg aangegrepen. Hij was veel te jong om te sterven. Die cover kan je dus min of meer beschouwen als een tribute aan the Cramps.
Kijk, ik ben een kind van de jaren tachtig en wat the Cramps voor mij hebben gedaan, is me geholpen een plaatsje te vinden. Ik hield van de platen van mijn vader, maar op school was ik vooral het "debieleke" dat naar Elvis luisterde. In het toenmalige aanbod was het moeilijk om een weg in te vinden. Tot ik veertien werd en the Cramps ontdekte. En Jason & The Scorchers. Het shockeerde me dat er een publiek was voor dit soort muziek; dat zoiets kon!
Daarna ben ik zo veel mogelijk info over hen en hun invloeden gaan verzamelen. En dan merk je dat die Cramps zelf ook gekken waren die platen en films verzamelden. Dankzij hen zijn er heel wat oude dingen afgestoft geweest. Zij hebben een heleboel materiaal gecoverd dat zo obscuur was, dat niemand er ooit van had gehoord. En bovendien namen ze zichzelf niet té serieus. Ze waren een beetje subversief, onnozel, en deden alles wat van mama niet mag. Mijn ouders lachten daar toen mee. "Wacht maar tot je veertig bent en inziet wat voor herrie dit eigenlijk is." Ik ben nu negenendertig en ik hou er nog steeds van.

Bernie, heb jij ook zo'n groep die een belangrijke invloed gehad heeft?
Bernd: Moeilijke vraag, er zijn zoveel groepen die me beïnvloed hebben. Te veel om op te noemen. Tony Joe White of Steve Earle bijvoorbeeld.
Walter: It all comes down to Elvis. Hij en mensen zoals Carl Perkins waren bezig met dat rockabillything en deden eigenlijk net alsof de Britse invasie in Amerika nooit bestaan had. Iedereen in die witte Amerikaanse steden was op zoek naar witte muziek en the Beatles en the Stones hadden overduidelijk succes. Maar in die achtergestelde plaatsen, waar Elvis opgroeide, werd er gewoon naar zwarte muziek geluisterd. En waarom zou je naar the Stones gaan kijken als je Otis Redding aan het werk kan zien?
Bernd: Elvis was ook belangrijk voor het niveau van de producties. Hij was een grote naam en kon het zich permitteren om geld in zijn platen te investeren.
Walter: Het is grappig dat je net Tony Joe White als voorbeeld aanhaalt. Want Polk Salad Annie, zijn grote hit, werd ook door Elvis opgenomen in de jaren zeventig. It all comes down to him.

Om even verder te gaan op dat 'rockabillything'. Stoort het jullie om telkens weer in dat vakje geduwd te worden?
Bernd: Het stoort me op zich niet zo erg. Maar waar ik me wel druk in kan maken, is dat mensen volledig missen dat we door zoveel diverse stijlen beïnvloed zijn. En dan komen fans je bedanken omdat je hun wereld een beetje groter hebt gemaakt. Maar eens je op dat podium staat, verwachten ze dat je nummers speelt die je 15 jaar geleden speelde. Dan zijn ze plots niet meer mee in dat opentrekken van hun wereldbeeld.
Walter: Dat kan ik ergens wel begrijpen. Als ik een plaat goed vind en ik ga naar de artiest kijken, wil ik ook dat die klinkt zoals de plaat die ik heb.

Met welk gevoel hoop je dat de mensen hier vanavond zullen buiten stappen?
Bernd: Dat ze zich goed voelen en een leuke avond gehad hebben.
Walter: Zonder al te melig te willen klinken, het zou leuk zijn als het publiek het gevoel heeft gekregen dat ze iets échts gezien hebben. Handgemaakte muziek, zeg maar. Wat tegenwoordig een bedreigde soort geworden is. Een beetje zoals op restaurant gaan en dan heel lekkere huisbereide gerechten voorgeschoteld krijgen. Maar dan zijn we weer in dat retrovakje beland...

...waarmee de cirkel rond is. Bedankt voor het gesprek