The Rakes - Een alledaagse kijk op bredere onderwerpen

The Rakes scoren nog vrij bescheiden op de bullshit-schaal die zichzelf NME noemt. En misschien maar goed ook. Zelf staan de jongens nog met hun voeten stevig op de grond. Tijd dus om Matt Swinnerton, gitarist van dit Londense kwartet, aan de tand te voelen. Wij stelden hem ‘ten questions’ over ‘Ten New Messages’, hun tweede CD. En hij antwoordde als volgt :

Klopt het dat (gebrek aan) communicatie een min of meer algemeen thema is van het nieuwe album of is dat gewoon een gevolg van het moderne stadsleven en dus een vervolg op jullie vorige album ?
Er worden een aantal door elkaar lopende thema’s aangesneden op deze plaat, ook in When Tom Cruise Cries waar de verteller de vage lijn tussen realiteit en fantasie probeert te navigeren door middel van 24-uur-nieuwskanalen. Het album probeert een alledaagse kijk op een aantal bredere onderwerpen onder de aandacht te brengen, onderwerpen die niet werden aangesneden op de eerste plaat. De verwijzing naar GSM’s in enkele nummers was eerder toevallig.

Ontstond de plaat even spontaan als ‘Capture/Release’ ? Hoe verschillend was het om aan ‘Ten New Messages’ te werken nu jullie allemaal Grand Jobs hebben ?
Het eerste album werd geschreven met de "mosh pit" in gedachten.  Over dit album werd meer nagedacht en het kan dus beter worden omschreven als een studio-album.  De songs werden minder benaderd vanuit een punk-attitude en de drang die uitgaat van ‘Capture/Release’. Ons materiële bestaan is echter niet erg veranderd sinds we het eerste album hebben geschreven.

De muziek lijkt meer ontspannen, minder punk, meer pop.  Hoe kwam dat en waarom deze evolutie ?
Dat effect ontstond gewoon als resultaat van het ontwikkelen van de melodische onderdelen van ons vroege werk en van het laten ademen van de muziek.  Bovendien hebben we meer geëxperimenteerd met harmoniën en overdubs.

Zal dit een weerslag hebben op jullie optredens ? Zullen jullie optredens verschillen van vroeger ?
Optredens van The Rakes draaien altijd om de energie die wordt gegenereerd onder ons vieren en de feedback van het publiek.  Tot nu toe waren de optredens niet minder energiek. En de bongo’s, de harpen en de tabla’s bleven opgeborgen in de kast.

Over welke missie gaat het in het nummer On A Mission ?
Alans personage zou met meerdere missies kunnen bezig zijn. Ze worden gevoed door en reageren op de energie van de stad. Hun doel zou vernieling kunnen zijn, maar evengoed het geraken van punt a naar punt b in de metropolis…

Halen jullie je inspiratie uit algemene onderwerpen zoals het stadsleven of communicatie? Of zijn er specifieke gebeurtenissen die hebben geleid naar songs ? Indien dat het geval is: welke gebeurtenissen leidden naar welke liedjes ?
Onze manier van schrijven berust grotendeels op observatie, waardoor bepaalde elementen van het stadsleven in onze songs worden opgenomen. Maar toch draait de nieuwe plaat niet alleen rond Londen.

Hebben jullie een eerder pessimistische kijk op de wereld en het stadsleven in het bijzonder ?
Sommige conclusies van de songs zijn inderdaad neerslachtig gezien de ongezonde en onzekere staat waarin de wereld zich bevindt en hoe dat wordt gepresenteerd door het overgrote deel van de media. Nochtans is het niet zo dat we een bepaalde boodschap willen overbrengen en we hebben altijd geprobeerd onze nummers realistisch en overpeinzend te maken, niet zozeer pessimistisch. In een song als Leave The City And Come Home zit ook humor.

Jullie zijn ook bezig geweest met mode. Is dat gewoon een andere manier om jezelf uit te drukken? Heeft het een invloed op jullie muziek ?
Mode is van geen enkele invloed op ons, al is de eerste song van het nieuwe album kritiek op een domme modepop die op de juiste politieke wagen springt gewoon om een cool imago aan te kunnen houden.

Hoe passen jullie binnen de “new British wave” ? Wat vinden jullie van de hypes die de NME voortdurend creëert en die soms moeilijk te begrijpen zijn voor Europeanen ?
In Groot-Brittannïe gaat de mediahype erg snel. Dat is zowel een zegen als een vloek voor bands. Voorgesteld worden als de volgende grote hoop gebeurt steeds tegen een prijs. Je kan beter proberen dat te negeren en gewoon verder platen maken. Maar daarbuiten gaan de meeste groepen die ik tegenkom best verstandig om met die media-aandacht.  Het is immers een illusie te beweren dat het louter om de muziek gaat. Persoonlijk ben ik altijd blij met succes in Europa. Daar wordt de hype en sensatie rond een band altijd meer binnen de perken gehouden.

Eten jullie nog altijd goed ?  Stelt het feit dat er veganisten/vegetariërs in de band zitten soms geen problemen ? Maken jullie er wel eens ruzie over ?
Twee van ons eten vlees, eentje is vegetariër en één veganist.  Tot nu toe heeft dat nog geen ruzies opgeleverd.  Eigenlijk houden wij ons bij nader inzien best kalm …

En maar goed ook. Er is zo al genoeg miserie op de wereld.