The Prettiots - Mijn leven is gewoon onschuldig en stout en sexy...

Na die paar singles is het nu tijd voor The Prettiots, een all-female-trio uit New York, om een album op de markt te gooien. En dan zitten wij algauw met een aantal vragen. Vragen, die zangeres-ukelele-speelster Kay Kasperhauser (foto, midden) graag wilde beantwoorden.

Mijn leven is gewoon onschuldig en stout en sexy...



Een heleboel vrouwen klaagt over hoe de dingen amper veranderd zijn, dat vrouwen nog steeds als objecten behandeld worden, etc. En dan zien we je artwork en de video voor Boys en vragen wij ons af…
Er zit zeker niks in de video van Boys, waaruit zou moeten blijken dat vrouwen als objecten behandeld worden. Integendeel, het zijn precies de jongens, die zo worden aanzien; het klassieke “music video girl”-idee op zijn kop gezet, zeg maar. Dat was precies één van de redenen waarom we met Richard Kern wilden werken. Hij is iemand, die focust op het vrouwelijke naakt en zich uitdrukkelijk mengt in de discussie rond kunst versus pornografie. Richards werk was een belangrijke inspiratiebron voor mij. Toen ik op school zat, zag ik één van zijn films, ‘Fingered’, met Lydia Lunch, één van mijn feministische idolen.

Seksualiteit en het objectiveren moet niet noodzakelijk in elkaars verlengde liggen. Bij mij gaat het net om het tegendeel. Het idee achter het artwork was om seksualiteit terug te pakken. Covers van albums als ‘Is This It’ van The Strokes waren bijvoorbeeld van invloed op ons. Ik speel graag met het voor de hand liggende “sex sells”-thema: het is grappig en sexy en leuk en niets van dat alles heeft met het “objectiveren” van mensen te maken.

Er zit een zekere onschuld in je teksten, net als in de muziek. En soms zijn ze behoorlijk stout. Was dat met opzet of eerder toevallig?
Alle teksten zijn wel degelijk met opzet zo geschreven. Ze zijn allemaal erg eerlijk en waar gebeurd. En mijn ervaringen zijn zowel onschuldig als stout en alles wat daartussen ligt. Niemand is immers helemaal ofwel het ene dan wel het andere. Mijn leven is gewoon onschuldig en stout en sexy en onhandig en verward en opwindend en happy en triest… Mijn teksten zijn dat dus ook.

Je muziek doet denken aan Jeffrey Lewis. Welke bands en artiesten had je in gedachten toen je begon met muziek maken?
Jeffrey Lewis is, wat mij betreft, zeker een mooie vergelijking. Het eerste wat ik van hem hoorde was zijn plaat met covers van Crass. Tot ik dat hoorde, dacht ik dat ik te cool was om naar folk als die van Jeffrey Lewis te luisteren. Maar toen ik de rest van zijn muziek hoorde, besefte ik dat dat idioot was. Tekstueel ben ik zeker beïnvloed door muzikanten zoals hij. Ook de Moldy Peaches worden wel eens als vergelijking aangehaald, iets waar ik evenmin rouwig om ben. Muzikaal halen Lulu (Landolfi, bas, nvdr) en ik inspiratie van zowat overal, gaande van bossanova tot deathmetal.

Zijn vrouwenbands een specifieke invloed?
Vrouwelijke muzikanten zijn erg belangrijk voor me. De meidengroepen uit de sixties waren zowel tekstueel als muzikaal van belang voor ons.

Humor is zeker ook van tel in jullie muziek. Maar hoort humor wel in muziek (zoals Zappa zich ooit al afvroeg)?
Humor is mijn sterkste overlevingsmechanisme en muziek is het tweede. Zonder die twee zou ik waarschijnlijk niet meer leven. Het is dan ook moeilijk om ze van elkaar te scheiden en ik heb daar ook absoluut geen nood aan.

En dan is er toch een nummer zoals Suicide Hotline.
Suicide Hotline is net het perfecte voorbeeld van wat ik eerder zei. Het is geschreven vanuit de brute waarheid, vanuit pijn en oprechte hoop. Het mooiste cadeau dat ik ooit in mijn leven gekregen heb, was toen iemand me vertelde dat precies dat nummer hem geholpen had toen dat echt nodig was.

Waarom gebruik je in godsnaam de ukelele? Omdat die altijd zonnig klinkt?
In wezen is dat inderdaad precies waarom. Bovendien is het eenvoudig om te bespelen en om liedjes op te schrijven. Daarnaast is het ook nog eens licht om dragen.

Je vermeldde Queen in jullie playlist en noemt Freddy Mercury één van je favoriete zangers. Is dat wat je nastreeft als artiest?
Ik beschouw Freddy Mercury inderdaad als een muzikaal genie. Een onvergelijkbaar talent en een fantastisch performer. Ik maak me dan ook geen illusies als het erop aankomt ooit zo goed te worden, maar mijn bewondering voor hem is wel degelijk immens.

Jullie lijken wel on-New Yorks happy? Of is dat gewoon een laagje vernis?
Ik ben inderdaad nogal goedgeluimd, maar dat gaat wel gepaard met een nihilistische gevoeligheid. Misschien is het gewoon niet helemaal fair om alle New Yorkers als verbitterd te beschouwen, maar soms geldt dat toch wel voor mij. Dus misschien zit er dan toch iets van waarheid in.

4 februari 2016
Patrick Van Gestel