The New Grove Project - Mensen die niet naar prog luisteren, zijn er wel tevreden over

Sinds het verschijnen van ‘Fool’s Journey’ meer dan vijfentwintig jaar geleden zijn wij fan van het Zweedse The New Grove Project. Hun debuut mag je gerust een cultplaat noemen in het progressieve genre. Stichter-zanger Ingemar Hjertqvist verzamelde grote namen als Roine Stolt, Pär Lindh en Jode Leigh (van de legendarische band England), wat het album gegeerd maakt in het tweedehandse circuit. De opvolger ‘Brill’ (2005) met de onlangs overleden Belgische zanger John Bollenberg kon de verwachtingen niet waarmaken. Maar vandaag heeft Hjertqvist een tweede adem gevonden op ‘Assorted Affections’. En intussen staat alweer een nieuwe schijf volop in de steigers. Tijd voor een babbel.

 

Hoe komt het dat ‘Fool’s Journey’ vandaag als een klassieker geldt?

Ingemar Hjertqvist: ‘Fool’s Journey’ staat in de gouden traditie van de progrock uit de jaren zeventig. Er speelden ook heel wat grote namen op mee. In 2021 hebben we het album op vinyl uitgebracht en die editie is al uitverkocht.    

De muziek van ‘Fool’s Journey’ gaat eigenlijk terug tot 1984. Waarom heeft het zo lang geduurd om er een plaat van te maken?

Ik heb toen met toetsenist Per Sundbom een demo gemaakt. We hebben de cassette naar verschillende mensen gestuurd en interviews gegeven, maar er was toen geen interesse. Nadien ben ik naar Zwitserland verhuisd en een gezin begonnen. In ’94 was ik op ProgFest in Los Angeles en heb daar Pär Lindh (Zweedse toetsenvirtuoos, nvdr) ontmoet. Nadien heeft een Engelse distributeur mij drummer Jode Leigh van England aanbevolen. Zo kregen we op de duur een supergroep bij elkaar!

Intussen is de originele demo op cd verschenen. Om een sprong naar vandaag te maken: hoe zou jij de nieuwe plaat ‘Assorted Affections’ karakteriseren?

Het is een kruising tussen progressieve pop en singer-songwriter. Echte progliefhebbers kunnen misschien ontgoocheld worden. Mensen die niet naar prog luisteren, zijn er wel tevreden over! (lacht) "Life is a journey", is het albummotto. Ik ben er best tevreden over. Weet je, deze muziek stamt eigenlijk al uit 1980. Het heeft een Beatles-vibe.

Je deelt de zangpartijen met Hanna Mattsson. Hoe heb je haar ontdekt?

Ik kende haar vader die gitaar speelde en twee jaar geleden gestorven is. Hanna stuurde me wat eigen materiaal op en zo is de bal beginnen te rollen. Daarnaast is er opnieuw een England-connectie, want toetsenist Robert Webb heeft meegewerkt aan één track.

Vandaag werk je aan alweer een nieuw album. Wat kun je hierover al onthullen?

Het zal veel progressiever klinken dan ‘Assorted Affections’. Het bevat zeven tracks en Robert Webb is opnieuw betrokken. Ook Hanna zal hierop te horen zijn. Bovendien hebben we drummer Zoltan Csörsz (ex-Flower Kings) kunnen strikken. Opnieuw een echte supergroep dus! (lacht) Voor de release mikken we op november.

Daar kijken we halsreikend naar uit. Intussen is ‘Assorted Affections’, verschenen bij New Grove Music, een erg mooi tussendoortje, met dank aan de lichte, feeërieke stem van Hanne Mattsson.