The Naked And Famous - De kracht van het internet

De muziek van The Naked And Famous is in amper een jaar tijd van Nieuw-Zeeland naar de Verenigde Staten overgewaaid en komt nu via Groot-Britannië de hitlijsten van Europa binnengestormd. De debuutplaat van deze jonge twintigers heet 'Passive Me, Agressive You' en veegt de hedendaagse, kitscherige elektropop compleet van tafel. Volledig zelf geproducet en uitgebracht op een eigen label, is de band er met dit album toch in geslaagd internationaal door te breken vanuit het kleine Auckland. BBC's Sound Of 2011 passeerde op donderdag 31 maart even langs de rotonde in de Botanique om samen met ons een verklaring te zoeken voor dit onverwachte succes.

Voor een eerste tour is dit een overdruk schema. Beseffen jullie nog waarmee jullie bezig zijn?

Aaron Powers: Het is inderdaad een vrij gestoorde agenda. De voorbije maand hebben we ongeveer elke dag een show gespeeld en datzelfde verhaal loopt nog door tot het einde van deze zomer.
David Beadle: Ik had net de neiging om even in slaap te vallen, dus dat zegt genoeg (lacht).
Powers: Maar we beleven er erg veel plezier aan. Vooral onze drummer zorgt voor de nodige ambiance onderweg. We houden ervan om hem af en toe eens de stangen op het lijf te jagen. Dat is voor ons entertainment.

The Naked and Famous zijn vooral gekend in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië. De voorbije twee dagen waren Berlijn en Hamburg aan de beurt. Hoe waren de reacties daar?
Powers: Het optreden in Hamburg was fantastisch. Berlijn mag dan grootser en bekender zijn, de mensen leken er ook heel wat gereserveerder. Ze staarden ons de hele tijd na met een bedenkelijk kritische blik.
Beadle: Een beetje vergelijkbaar met Londen.

Over Londen gesproken. De BBC benoemde jullie, samen met NME, tot  'Sound of 2011'. Hoe voelt het aan om zo'n label op je groep geplakt te krijgen?
Powers: Dat is een nogal vreemde ervaring. In Nieuw-Zeeland hadden we vorig jaar een erg grote hit gescoord met Young Blood, maar daarbuiten werd er niet extreem veel media-aandacht aan ons geschonken. Dat staat in groot contrast met die Sound Of 2011-heisa. Eigenlijk wisten we helemaal niet wat dat was. En zo zijn er nog een paar gebeurtenissen waarbij we geen houding weten aan te nemen.
Beadle: Wij hebben namelijk geen referentiepunten. Ten eerste ontbreekt het ons aan ervaring en ten tweede zijn er op mediavlak geen equivalenten in ons thuisland terug te vinden voor BBC of NME. Dit is allemaal volledig nieuw en tegelijkertijd opwindend en flatterend. Maar we moeten vaak wachten totdat iemand ons kan uitleggen wat er ons nu exact overkomen is. Of we moeten zelf research doen voordat al die benoemingen enige zin of betekenis hebben voor onze band.
Powers: We beseffen nooit onmiddellijk of dat nu iets groots is of niet. Er gebeuren zo veel dingen waar we momenteel geen vat op hebben. Het is vrij gek om dit alles mee te maken.

Jullie klinken overweldigd. Voelden jullie de internationale aandacht echt niet aankomen?
Powers: Vorig jaar hebben we het debuutalbum 'Passive Me, Aggressive You' samen met de single Young Blood gereleaset in Nieuw-Zeeland op ons eigen label. Die single werd onverwachts opgepikt door buitenlandse blogs en vanaf dat punt is het allemaal begonnen.
Beadle: Maar als iemand in mei 2010 tegen mij gezegd had dat we het jaar nadien zouden touren in Europa, Amerika en Groot-Britannië, zou ik hem voor gek verklaard hebben.
Powers: Universal was enkel verantwoordelijk voor de distributie van onze plaat, maar uiteindelijk zijn ze veel verder gegaan in die deal. Daarbij kwam dan nog eens de enorme aandacht voor Young Blood in de blogosphere. We deden niets maar keken gewoon glimlachend toe (lacht).
Beadle: In se hebben we alles te danken aan de kracht van het internet en de manier waarop feiten in minder dan een minuut van de ene kant naar de andere kant van de wereld verspreid kunnen worden. In dat opzicht is het web een dankbare hypemachine.

Zouden jullie The Naked and Famous dan een hype durven noemen?
Beadle: Dat woord heeft voor ons nooit iets betekend, gewoon omdat wij geen extreem gehypete bands hebben in Nieuw-Zeeland.
Powers: Een gehypete band is iets dat opkomt, maar even snel weer verdwijnt. Ik hoop dat zoiets nooit zal gebeuren met The Naked and Famous.
Beadle: Er was nooit enige megalomanie aanwezig toen we muziek begonnen te maken. De ambitie van de bandleden was gewoon professioneel muzikant zijn. Het eindpunt van een muziekcarrière is ook niet bereikt wanneer de hype verdwijnt, maar als het plezier van muzikant zijn volledig verdwenen is. Of je nu een hype bent of niet.
Powers: Het is een godsgeschenk om een internationale carrière uit te kunnen bouwen, maar tegelijkertijd zijn we echt niet bezig met wat de media van ons maken, welke positie we innemen op de hitlijsten en dat soort dingen. We zijn gewoon gepassioneerd met muziek bezig en willen zoveel mogelijk mensen inspireren. Wat mij betreft mogen ze ons een hype noemen, maar daarna wil ik veel beter zijn dan dat.

Hype of geen hype, jullie debuutalbum komt aan als een klap in het gezicht. Je hebt veel catchy synth- en elektropop tegenwoordig. Maar jullie vervallen niet in de kitsch en houden het rockgehalte hoog.
Powers: Inderdaad, we wouden niet het pad opgaan van de catchy elektropop/-rock. Wat 'Passive Me Aggressive You' zo uniek maakt, is het feit dat er een interessante ontmoeting plaatsvindt van enerzijds de agressie en energie van een normale rockband en van de elektronicascene anderzijds. Ik ben altijd heel erg into elektronica geweest, terwijl de andere bandleden opgegroeid zijn in echte muziekgroepen. Ik hield me gewoon bezig met iets dat daar haaks op stond: het verzamelen van houseplaten. De kruising van beide werelden vindt je op dit album perfect terug.

Tom Powers en jij hebben alles geproducet. Heeft jullie muzikale productieopleiding nog in andere opzichten een voordeel gehad voor deze carriére?
Powers: Het feit dat we alles zelf geproducet hebben gaf ons enorm veel voldoening. We hadden hetzelfde gedaan voor de eerste twee ep's, en hebben gewoon ons instinct gevolgd voor de "grote" debuutplaat. Enkel het mixen hebben we overgelaten aan iemand anders omdat we voelden dat we daarvoor nog te weinig ervaring hadden.
Beadle: We zijn erg geïnspireerd door Nine Inch Nails en de manier waarop zij alles zelf uitwerken. Heel hun oeuvre hebben ze tot nu toe zelf geproducet.
Powers: Maar wat die opleiding betreft,  het enige grote voordeel daaraan was dat we 's nachts van de studio's gebruik konden maken. Daarbuiten leer je enkel traditionele technieken rond het hele productieproces, maar als je er niet elke dag mee bezig bent, wordt die informatie al gauw irrelevant. Of je nu een opleiding volgt of niet, de enige manier om echt goed in iets te worden, is er geobsedeerd mee bezig zijn: alles uitproberen, het compleet verbrodden en weer opnieuw beginnen.

Wat vinden jullie trouwens van de remix die David Sitek van TV on The Radio van Young Blood heeft gemaakt?
Powers: Geweldig! We zijn allemaal grote TV On The Radio-fans!

De muziek van The Naked and Famous leent zich natuurlijk goed tot dansbare remixes. Vaak raken die onverwachts bekender dan de originele track. Klinkt dat niet beangstigend?
Beadle: Het hele remixgedeelte is iets waar we grote controle over willen behouden. Het is echt klote als iemand zonder ook maar iets te vragen jouw muziek gebruikt voor een eigen remix. Normaal gezien geven we eerst onze toestemming en willen we ook vooraf de mix beluisteren vooraleer hij wordt uitgegeven.
Powers: Als je dergelijke regels niet opstelt, zijn er op korte termijn honderd versies beschikbaar van jouw song en dan wordt het compleet belachelijk. Dus we laten niet zomaar eender wie een remix maken. Mijn favoriet bijvoorbeeld is nog altijd de bewerking die Does It Offend You Yeah? gemaakt heeft van Punching In A Dream. Ze hebben de stijl compleet veranderd en er een erg donker, beangstigend nummer van gemaakt. Fantastisch!

Hebben jullie er zelf ook al gemaakt?
Powers: Zeker. En als we opnieuw meer vrije tijd hebben, zullen we er ons nog meer op toeleggen. Zo hebben we de Rescue Song van Mr. Little Jeans bewerkt, evenals Austere van The Joy Formidable.

The Naked and Famous is van een duo uitgegroeid tot een vijfkoppige band. Hoe hebben andere bandleden het geluid van deze plaat beïnvloed?
Beadle: Eigenlijk zijn Jesse Wood en ik er als laatsten bijgekomen in 2009. Dat is het jaar waarin we volop aan 'Passive Me, Aggressive You' begonnen te werken. Het is niet dat de stijl, die The Naked and Famous tot dan toe hadden, compleet veranderd is. Wel was het zo dat de vierkoppige band meer lofirock klonk. Met een vijfde lid op de scene, kunnen we nu alle elektronische tunes ook live brengen. Dus alles waar Tom en Aaron in de studio aan gewerkt hebben, gaat niet meer verloren, waardoor de sound veel grootser klinkt en onze muziek meer detail en textuur krijgt. Dat nieuwe geluid ligt in de lijn van onze filosofie: alles wat je opneemt, moet je ook live kunnen brengen.

Een groots geluid... Heb je het podium van de Rotonde van Botanique al even bekeken?
Powers: Ja (lacht), het lijkt of er meer plaats is op het podium dan in de zaal, maar we hebben al op kleinere plaatsen gespeeld.

Jullie treden bijna elke avond op. Van welke song genieten jullie nu persoonlijk nog het meest?
Powers: Alles hangt af van de omstandigheden waarin we spelen. Hoe perfect klinkt alles in de zaal, wat is de respons, hoe werkt het PA-systeem...
Beadle: En de belichting!
Powers: De manier waarop de belichting meebeweegt op de songs is inderdaad ook erg belangrijk. Maar als dat alles perfect zit, kies ik zonder twijfel voor No Way. Live brengt dit nummer een erg aparte dynamiek teweeg. Hier komt de ontmoeting tussen het singer-songwritergehalte van Tom en Alisa, en mijn elektronica mooi tot uiting. No Way was eerst een akoestische track en heeft een tijdje aan de kant gelegen. Op een bepaald moment heb ik dat nummer weer opgepikt en er wat "wishy washy noises" aan toegevoegd, waardoor het onmiddellijk een compleet andere richting kreeg. En net daarom komt die kruising van rock en elektro weer naar boven en is het zo'n speciaal nummer voor mij.
Beadle: Als de belichting echt goed zit, geniet ik ook erg van A Wolf In Geek's Clothing. Wat een machtig einde.

Wat moeten we ons voorstellen bij A Wolf In Geek's Clothing?
Beadle: We hebben gewoon de parallel getrokken met de uitdrukking "een wolf in schapenvacht". Het gaat hem om een bepaald type persoon waarvab we erg nerveus worden. Je kent ze wel: internetnerds.

Maar tegelijkertijd hebben jullie dit alles toch te danken aan het internet...
Powers: Versta ons niet verkeerd: we zijn zelf werkelijk nerdy computerfreaks. Mocht je nu naar de backstage afzakken, zou je enkel computers zien staan. Maar het gaat om de manier waarop ze met het internet omgaan. Wij maken er geen misbruik van. We zitten niet de hele tijd op YouTube onze meningen te verspreiden op een compleet belachelijke en uiterst groffe manier. Het is makkelijk om je achter zo'n keyboard te verstoppen en fora vol te schelden.

Een wijze raad om mee af te sluiten.