The Magic Numbers - Er staat ook een nummer van amper drie minuten op

Het komt maar zelden voor, maar Michelle en Romeo Stodart – het creatieve schrijversduo van The Magic Numbers - waren precies zoals we ons hen hadden voorgesteld. Met hen kan je, net zoals met je beste vrienden, in één seconde van grappig naar serieus gaan en weer terug zonder dat dat ongemakkelijk aanvoelt.

Jullie moeder was een operazangeres en ze had een eigen televisieshow. Jullie moeten dus grootgebracht zijn met een zekere notie van het concept roem. Is dat van pas gekomen toen jullie zelf bekend werden?
Romeo: Het heeft ons eigenlijk niet zozeer iets bijgebracht over roem, maar het heeft ons wel geleerd dat er maar één ding echt belangrijk is in het leven. En dat is je dromen najagen en zorgen dat je kan doen wat je wil doen. Het heeft ons ook geholpen. Want toen Michelle en ik zeiden dat we muziek wilden gaan maken, heeft ze die wens omhelsd. Omdat ze het zelf ook altijd gewild had en ons dus begreep.
Michelle: We komen ook uit een familie waarin de mensen misschien niet zozeer muzikaal aangelegd waren, maar wel altijd van muziek gehouden hebben. Nonkels en tantes die voortdurend platen speelden als we daar waren. Of oma die piano speelde. Maar ook mama en papa die een eigen zaak hadden of een nonkel die amper aan de kost kwam als designer, maar het toch bleef doen omdat hij zijn vak graag deed en omdat hij voor zichzelf wilde werken. Al die kleine dingetjes samen hebben ervoor gezorgd dat wij de sprong richting muziek hebben gewaagd.
Romeo: En als het als band niet gewerkt zou hebben, had ik toch nog iets met muziek gedaan. Producen waarschijnlijk. Of muziekjournalist, een deel van mij heeft altijd al journalist willen worden.
Michelle: Dat heb ik nooit geweten! Wanneer we ons tiende album gemaakt hebben, zou ik iets met fotografie willen doen. Ik ben nu al vaak degene die met het visuele aspect van de band bezig is: de covers, de videoclips en de ideeën daarrond. Daar wil ik ooit misschien nog wel iets mee doen. Het visuele aspect van een artieste als Björk bijvoorbeeld fascineert me wel.

Romeo, je hebt gezegd dat je altijd hebt gewild dat The Magic Numbers het soort groep zou zijn waarmee je opgegroeid was als kind, maar je geeft geen voorbeelden.
Romeo: Ik hield van de grote groepen: The Cure, The Smiths, Guns ’N Roses toen ook nog. De bands, die echt iets met je deden; die je deden ontsnappen aan de wereld van zodra je de koptelefoon opgezet had. Ik had niet veel vrienden als kind. De muziek was mijn wereld. Ik wilde vanaf het prille begin het soort band zijn die je echt verandert als persoon, die iets voor je betekent.

En is dat gelukt, denk je?
Romeo: Ik hoor af en toe wel eens een verhaal van een fan waaruit ik kan afleiden dat ik die ambitie heb kunnen waarmaken. En als we live tijdens één van onze zaalshows een delicaat, zacht liedje spelen en iedereen muisstil is, dan heb ik het gevoel dat wat we doen werkt, dat we mensen raken.
Michelle: En de grootte van de zaal doet er dan niet eens toe. Als je een grote zaal kan doen aanvoelen als een kleine zaal, dan is je avond geslaagd.

The Magic Numbers bestaat uit twee paren broers en zussen. Dan moet je vaak intens samenwerken met je broer of zus. Waarom lukt dat bij jullie wel en bij pakweg Oasis helemaal niet?
Romeo: Als ik in een band zou zitten met mijn broer Marc… (zucht) Het zou alleszins een stuk moeilijker zijn.
Michelle: (lacht) Het is minder fysiek bij ons, wij doen meer aan mentale oorlogsvoering. We hebben periodes dat we dagen of weken niet met elkaar praten.
Romeo: Maar meestal valt het wel mee. Gisteravond is het laat geworden. We hebben tot een uur of vier in de morgen muziek gemaakt en video gedraaid. Om acht uur moesten we de Eurostar op om op tijd hier te zijn. Michelle was op tijd. Ik niet. Ik sliep nog als een roos terwijl zij me al een miljoen keer had gebeld. Dus ze heeft me laten wekken, heeft iedereen verwittigd die verwittigd moest worden en heeft onze Eurostartickets omgeboekt. Zonder boos te worden op mij. We hebben best een hechte band.
Michelle: Net daarom kan je zulke dingen van elkaar verdragen. De meeste ruzies hebben we in de studio. We hebben ook al wel eens op het podium gestaan terwijl we elkaar niet konden luchten en dan wisselen we wel eens vieze blikken uit. Dat levert vreemd genoeg altijd wel goede optredens op. (lacht)

De teksten van de songs zijn ook wel emotioneel. Het gaat vaak over de liefde. Is het niet vreemd om dat als broer en zus met elkaar te zingen? Wij hebben niet de gewoonte om mijn diepste zielsroerselen met broer of zus te delen.
Romeo: We zingen geen liefdesduetten. Dan deel ik de vocals met Angela.
Michelle: Zonder Angela denk ik niet dat we een nummer als I See You, You See Me ooit live zouden brengen. En dat zou zonde zijn. Maar de liefde is ook zo universeel dat, als ik iets zing dat Romeo geschreven heeft, me er ook wel op één of andere manier kan in inleven, maar dan vanuit mijn eigen ervaringen.

De voorganger van het nieuwe album  ‘Alias’ (‘The Runaway’, nvdr) is al vier jaar oud. Niet abnormaal, maar wat doe je op in die tijd?
Michelle: In dit geval zijn we heel veel met de saaie, zakelijke kant van de muziek bezig geweest. Na de tour met ‘The Runaway’ zijn we op zoek gegaan naar een nieuw management en naar een nieuw label en dat heeft even gekost. We hadden een label nodig dat even hard geloofde in dit nieuwe album als wij zelf. En dat hebben we nu gevonden.
Romeo: We hadden een eigen studio. De plaat was al even af. We hebben de plaat gemaakt die we wilden maken. Zonder enige druk. En pas nadien zijn we op zoek gegaan naar wat je nodig hebt om ze uit te brengen. Eigenlijk best een goede manier van werken.
Michelle: ‘The Runaway’ heeft zijn publiek niet echt gevonden, helaas. Daarom proberen we er live ook meer nummers uit te spelen.
Romeo: Er staan nummers op die plaat die tot onze favorieten behoren, The Pulse bijvoorbeeld. 
Michelle: Wij wilden dat nummer als eerste single. Ons toenmalige label vond het te traag en te lang voor een single. We hebben ervoor gevochten. Robert Kirby, die ook nog met Nick Drake heeft gewerkt, heeft voor dat nummer de strijkers gearrangeerd en hij is overleden voor ‘The Runaway’ verscheen. En dat was voor ons een extra reden om The Pulse als eerste single te willen: als eerbetoon.
Romeo: Drie weken voor zijn overlijden vertelde hij ons dat hij dat nummer het beste vond dat hij ooit gedaan had.

Zo'n eerste single is altijd iets vreemds. Op basis daarvan schep je verwachtingen bij het publiek. Het is dat nummer dat de mensen naar je plaat moet lokken.
Romeo: Je legt inderdaad wel druk op dat ene nummer, maar ik hou wel van het concept singles. The Smiths bijvoorbeeld waren een geweldige singlesband. Het perfecte album hebben zij nooit gemaakt.
Michelle: Je moet dat  gewoon anders bekijken: singles zijn de nummers die deel uitmaken van een geheel, maar tegelijkertijd ook gewoon op zichzelf kunnen staan.
Romeo: Black van Pearl Jam is nooit een single geweest. Dus singles zijn belangrijk, maar hecht er ook weer niet te veel belang aan.

De plaat gaat muzikaal heel erg breed. E.N.D. is bijna disco en Shot In The Dark is een rocksong met Neil Young-achtige solo. Jullie hebben altijd al variatie geboden, maar deze keer gaat het toch nog iets breder.
Romeo: Dat is hoe jij het hoort. En als ik weer wat afstand neem, dan zal ik waarschijnlijk erkennen dat je gelijk hebt. Maar het is niet zo dat we de bewuste beslissing genomen hebben om nu eens de hele muzikale waaier uit te vouwen. Zulke dingen gebeuren gewoon.
Michelle: Productiegewijs heb je zeker gelijk, Deze plaat is, meer dan onze vorige albums, een muzikale reis.

In Shot In The Dark viel de regel “You say love it never dies, it just falls apart”, op en het is nog steeds niet duidelijk of dat nu een heel optimistische of een eerder pessimistische manier van kijken is.
Michelle: (lacht) Grappig dat je dat zegt, want ik heb me vannacht precies hetzelfde afgevraagd.
Romeo: Het is ongetwijfeld een beetje van beide. Ken je dat gevoel dat je naar iemand kijkt; je weet dat je van die persoon houdt, maar je bent niet langer verliefd? Alles moet kloppen en liefde is vaak een kwestie van timing. Twee mensen, die bij elkaar horen, moeten elkaar op het juiste moment tegenkomen. Dat is niet simpel. Een maand vroeger of later en alles kan anders zijn.
Michelle: Het het-ligt-niet-aan-jou-maar-aan-mij-gevoel. (lacht)
Romeo: Het kan ook over andere dingen gaan dan relaties. Over een band bijvoorbeeld. Wat ik eerder over Guns ’N Roses zei: vroeger vond ik ze geweldig. Nu minder, maar je hebt er wel een persoonlijke band mee. Je hebt er een stukje van jezelf in geïnvesteerd, je bent gewoon veranderd.

De opvallendste titel en ook één van de mooiste nummers op de nieuwe plaat is Roy Orbison. Had hij dringend een ode nodig?
Romeo: Ik ben altijd al fan van Roy Orbison geweest, maar één nummer van hem, Running Scared, heeft me nog altijd net dat beetje meer gedaan. En in het nummer waaraan ik aan het werken was zat het zinnetje “Am I just running scared / With Roy Orbison still ringing in my ears?". We refeerden er als band ook aan met “Hey, Let’s Play Roy”. Toen is dus het idee gegroeid om dat nummer gewoon Roy Orbison te noemen. Het is ook heel erg Orbison-achtig geworden met de strijkers en zo.

Onder een liveperformance op YouTube schreef iemand “Aardige band, aardige nummers, maar ze zijn vaak te lang.” Een kritiek die je nu ook vaak leest in recensies. De helft van de songs op ‘Alias’ duren vijf minuten of langer.
Michelle: We houden van lange nummers. We houden van korte nummers. Er staat ook een nummer van amper drie minuten op ‘Alias’. Benadruk dat maar. (lacht)
Romeo: Ik denk niet over muziek in termen van tijd, sommige nummers hebben gewoon langer nodig dan andere. Zo simpel is het. Lange nummers kunnen ook kort aanvoelen.
Michelle: Er zijn ook zoveel goede voorbeelden van lange nummers in de muziekgeschiedenis: Pink Floyd, The Doors, Deep Purple, … Een lang nummer kan ook een statement zijn.
Romeo: Het eerste nummer op ‘Alias’, Wake Up, duurt zes minuten. Dat nummer kan je als een statement zien. Ik wilde van dat nummer echt een reis maken. Wij hebben veel van onszelf in dit album geïnvesteerd. Nu is het aan hen.

The Magic Numbers spelen op 24 oktober in de Botanique.