The Horrors - We hebben een geheim recept, net zoals Kentucky Fried Chicken

Niet zo ver van de Ancienne Belgique verwijderd treffen we The Horrors aan, diep in de zetel verzonken achter enkele lege glazen Chimay. Net voor het interview begint gaan ze net niet het halve café rond om te testen of de andere zeteltjes beter zitten. Niet het geval, dus laat komen die vragen!

Op de Instagram van Tom Furse (aka Tom Cowan, synthesizer, bas, nvdr) zagen we een foto waarop verschillende sporen voor jullie nieuwe album ‘Luminous’ staan. We vonden er ook marimba en violen terug, al werden die wel heel goed weggemoffeld.
Joshua Hayward (gitaar): Er zit een viool in hoor. Ergens. Samengesmolten met andere geluiden.
Rhys Webb (bas): Je kan hem horen, hoor. Hij zit in Jealous Sun. En in het refrein en de outro van Falling Star.

Dat is onze favoriet op het album.
Webb: (begint te neuriën) Er staat inderdaad ook een marimba op, ook al in Falling Star, maar die kon je niet echt horen om eerlijk te zijn. Het melodietje ... (begint te neuriën) Daar ondersteunt de marimba het geheel.
Hayward: Het is wel heel vervormd.
Webb: We prutsen altijd wel wat.

En dat weet jullie label, XL Recordings, ook blijkbaar. Ze bouwden een speciale "pyramid synth" voor het album.
Webb: Voor het vorige album namen we een videoclip op voor Changing The Rain. Die was geanimeerd door Pete Fowler, een Brit. Hij liet die pyramid synth in die video voor het eerst opdraven. Wij achtervolgden hem daarin op een soort space-avontuur. Onze labelbaas, Richard Rusell, zag dat en vond het cool, dus bouwde hij er in het geheim eentje voor ons.

En nu gebruiken jullie hem ook effectief in plaats van hem virtueel te achtervolgen?
Webb: Inderdaad (lacht)! Hij is echt cool.

Net als op ‘Primary Colours’ en ‘Skying’ werkten jullie met Craig Silvey als producer. Is hij ondertussen het onzichtbare extra bandlid?
Webb: Eigenlijk wel, op een bepaalde manier.
Hayward: Hij is de trechter die onze stroom tot een mooi geheel samenbrengt. Erg getalenteerd.
Webb: Hij bemoeit zich niet met het schrijven van nummers, maar is wel erg aanwezig op het einde van het proces. Soms helpt hij met drums of bas opnemen. Maar zijn grootste kracht is afmixen. Dan komen wij met allerlei irritante ideëen die hij moet doen werken. Zijn aandeel is dus niet onbelangrijk.

Aan Q Magazine vertelden jullie dat het album klinkt als een meteorietenregen. Viel best mee, vond ik. De plaat is net lang en uitgesponnen. Als een longdrink.
Webb: Die journalist heeft me toen ook niet echt begrepen. Ik had het over bepaalde momenten op de plaat die echt barstten van de energie. Vergelijkbaar met een meteorietinslag. Ik kan het nu ook moeilijk verklaren hoor. Op die momenten krijgt dat nummer zo’n kleurrijke gloed over zich.
Hayward: Nu wil ik wel weten welke longdrink je met de plaat associeert.

Op dit moment zou ik voor een klassieker als gin tonic kiezen. Saaie keuze, maar wel erg effectief. Hebben jullie suggesties?
Webb: Long Island Ice Tea misschien. Jouw gin tonic klinkt nogal bitter. Maar ik begrijp wel wat je bedoelt en zie het als een compliment: It keeps you going steady.

Ondertussen zitten jullie hier wel met enkele Chimays voor de neus.
Webb: Belgische bieren, hé (lacht). Vooral die glazen zijn fascinerend!

Jullie deden een goede vijftien maand over het album. De nummers klinken dan ook ongehaast en kalm.
Webb: Het was nochtans niet de bedoeling om ze langer te laten worden. Niet dat we het erg vinden. We komen altijd wel op een punt waar we ineens beseffen dat we al over de vijf minuten zitten. Soms is dat een natuurlijk proces: dan voel je meteen dat het een lange wordt. Maar we laten het nummer steeds tot zijn recht komen. Af en toe moet je dat ook echt een halt toe roepen. Anders blijven ze duren.
Hayward: Het komt inderdaad plots heel snel, na een lange tijd dingen proberen. Dan probeer je dat ene moment vast te houden. Op ‘Luminous’ zijn er zelfs nummers die zeven minuten duren.

Soms dachten wij aan The Smiths denken, alleen konden zij dat niet elk nummer zo lang volhouden.
Hayward: Misschien omdat zij ook nauwelijks met elkaar in dezelfde kamer konden zijn (lacht).
Webb: Het zou gekkenwerk zijn om al die elementen uit onze nummers in drie minuten te moeten proppen. Misschien moeten we dat eens proberen op de volgende plaat.

Ook de zelfgebouwde pedaalgitaren mochten mee de studio in. Is dat nog steeds een geheim wapen?
Hayward: Het is één van de ingrediënten in de grote Horrors-saus, ja.
(Webb barst in lachen uit) Het is ons geheim recept. Net zoals Kentucky Fried Chicken dat heeft. We maken soms nummers zonder die pedalen, en voegen ze pas later in om meer tot die eigen sound te komen. Soms is dat lang proberen. Het is leuk om ze te hebben. Om daarmee controle uit te oefenen.

De NME sleurde tegen wil en dank Giorgio Moroder erbij omdat er op jullie plaat synths aan te pas komen. Toch hebben jullie die al langer aan boord. Moet hij altijd het voorbeeld zijn als er sprake is van synths?
Webb: Echt niet. Hij is uiteraard geweldig en erg invloedrijk. Het draait bij de man heus niet enkel om I Feel Love. Hij heeft ontzettend veel gedaan voor de muziek over de hele wereld. Nu nog. En wij vinden dat allemaal fijn. Maar hij was geen specifieke inspiratie voor ‘Luminous’. Het werkt ook niet op die manier. Hij mag dan het hele synthesizer-gebeuren voor het eerst hebben doen werken, dan is hij nog niet de inspiratie voor elke track met een synth in.
Hayward: Hij is als de wortels van de boom.

‘Luminous’ is jullie vierde album in bijna tien jaar. Ooit gedacht dat het avontuur zo zou lopen?
Webb: Het klinkt gek als je het zo zegt. We hebben altijd geweten dat het een avontuur zou zijn, alleen hadden we geen idee wat voor één het zou worden. Ik dacht toen wel dat we steeds muziek zouden blijven maken. Dus moest iemand me vragen of ik tien jaar later nog steeds albums zou maken, had ik resoluut van wel geantwoord. Maar hoe die zouden klinken...
Hayward: Ik had niet verwacht dat het zo zou lopen. De meeste bands houden het niet langer vol dan twee albums.

Het vorige album wordt als jullie doorbraak aanzien. De radio ontdekte jullie en er staan sindsdien awards op de schouw. Zijn zo’n onderscheidingen het doel van The Horrors?
Webb: We waren er eerder door verrast, maar het was wel plezant uiteraard.
Hayward: We hebben geen commericiële doelen eigenlijk. We zouden geen andere koers varen als die onderscheidingen er niet waren geweest

Via sociale kanalen zijn jullie bezig aan een soort jukebox met nummers uit verschillende genres. Wie kiest die in godsnaam? Van Tyler, The Creator over Michael Jackson naar Notorious B.I.G. en terug.
Webb: Meestal zijn het Tom Furse en Joe Spurgeon (drums, nvdr). Soms ik. Jij niet hé, Joshua?
Hayward: Ik weet niet hoe dat moet, ik zit niet op Facebook.
Webb: Maar de meeste nummers hoort iedereen in de band wel graag, ook al verwacht je dat niet. Farris (Badwan, zang, nvdr) misschien wat minder (lacht).
Hayward: Tyler, The Creator is geweldig!

Wat hij zegt!