The Hickey Underworld - Overname door het ongedierte

De terugronde is begonnen voor The Hickey Underworld: na een kanjer van een debuutplaat kloppen ze aan bij de platenboer met opvolger 'I'm Under The House, I'm Dying' onder de arm. Het album werd gemixt door indieheld Dave Sardy en geproducet door Das Pop. Het resultaat staat als een huis en ook live zijn de Antwerpenaren onbetwiste koningen. Merken we toch nog een lichte zweem van zenuwachtigheid wanneer we met Younes Faltakh en Jonas Govaerts spreken tijdens We Are O'pen? Moet kunnen, zo twee dagen voor de geboorte van het nieuwe plaatje.

Wat opvalt aan 'I'm Under The House I'm Dying', is dat het geluid van The Hickey Underworld minder beklemmend en “opener” is geworden. Hoe verklaren jullie dat?
Younes Faltakh: De mix van Sardy heeft daar heel veel mee te maken, maar de songs gaan ook vanzelf een beetje die richting uit tegenwoordig. Ik luister naar jazz, Chopin, chillwave, Beach House, …

Jonas Govaerts: Je wordt gewoon ook een beetje ouder, leert andere invloeden kennen en die wil je dan gebruiken.

Is het idee van een album uitbrengen nog wel van deze tijd?
Govaerts:Een full album blijft toch iets heel bevredigends. Je kan er een heel verhaal mee vertellen, zoals een film dat ook kan. Daar heb je die volle veertig minuten echt wel voor nodig. Een song wordt soms ook sterker door de songs die ernaast staan.

Faltakh: Wij zijn niet het soort groep die een nummer op nemen en dat dan meteen online aanbieden, maar wie weet experimenteren we ooit wel eens met een ep'tje ofzo.

Op jullie nieuwe plaat horen we soms een paar mysterieuze passages waarin jullie even de traditionele rockinstrumenten – gitaar, bas, drums - links laten liggen. Hoe zit dat juist?
Faltakh: Af en toe doen we iets anders in een intro om wat meer sfeer te scheppen. In The Year Of The Rat doen we dat met een e-bow. Dat is zo'n apparaatje dat de snaren doet trillen met elektromagnetische golven. Mooi effect, maar het is geen sinecure om het live te gebruiken.

Govaerts: Op Cold Embrace kun je een keyboard-preset horen, die “bottleflute” heet, met wat Arabische gezangen erbij en een banjoriedeltje van Reinaud van Das Pop.

Heeft Year Of The Rat te maken met de 'ratjaren' uit de Chinese horoscoop :1984, 1996, 2008 en 2020?
Govaerts: Laat ons zeggen dat Year Of The Rat over de overname door het ongedierte gaat.

Faltakh: Ja?... Ok, waarom niet. Het is vooral een titel en onze songtitels staan vaak los van de teksten. 2008 was wel een heel mooi jaar: een nieuw lief en onze debuutplaat opgenomen. What more do you need? 1996 was een beter jaar voor de Chicago Bulls dan voor The Hickey Underworld.

Hoe heette The Hickey Underworld in de jaren 90?
Govaerts: Creatieve duizenpoten als we waren, hadden we toen veel verschillende groepsnamen: Kardiak, Considered As Animals, Grammotone, 10000 Watt Jazz Band, Drunk Messiah, Gemini Love Deluxe... . Het was vooral een lange en harde zoektocht.

Younes, jij bent naast zanger-gitarist op het podium bij THU ook drummer. Beïnvloedt dat jullie schrijfproces en sound?
Faltakh: Bij alle nummers betrek ik de drums van het begin mee in het schrijfproces en heb ik dus meteen een idee over die drumpartjen.

Govaerts: Dat heeft zeker een invloed en het is sowieso een pluspunt voor de rest van de band. Een andere songschrijver komt enkel met gitaar of zang aanzetten, maar jij hebt de song al in je hoofd. En dat is een voordeel.

Jullie spelen al bijna twintig jaar samen muziek, mogen we hier spreken van een prachtige bromance waarbij jullie elkaar perfect aanvoelen?
Faltakh: Euhm, het gaat nog altijd heel stroef tussen ons, zowel artistiek als seksueel.

Govaerts: Mijn bijnaam is anders wel 'Magic Hands', dus qua aanvoelen zit het langs mijn kant wel goed.

Hoever reiken jullie buitenlandse ambities met deze plaat?
Govaerts: Het album komt zeker uit in Frankrijk en Nederland. Daar gaan we dus al zeker spelen en ik hoop ook op Duitsland. Klinkt misschien niet zo rock-‘n-roll, maar dat is een heel leuk land om te touren.

Faltakh: Ik zou graag eens in Zuid-Amerika gaan spelen. Muziek leeft daar echt heel fel en het publiek is er heel devoot, dus laat maar komen.

Blonde Fire was één van de strafste Belgische clips van de voorbije jaren. Wat mogen we op dat vlak van dit album verwachten?
Govaerts: Regisseur Joe Vanhoutteghem, die ook Blonde Fire heeft gedaan, heeft ons al een cool idee doorgespeeld. Als de budgetten het toelaten, dan gaan we dat voor Year Of The Rat of voor The Frog uitwerken.

In medialand gaan heel wat toeters en bellen gepaard met zo'n albumrelease. Hoe ervaren jullie zo'n periode?
Faltakh: Vooral als ballast en een noodzakelijk kwaad.

Govaerts:Het is niet de interessantste kant van met muziek bezig zijn, omdat je op die momenten niet concreet met muziek bezig bent. Langs de andere kant moet je er ook niet te blasé over doen en blij zijn met die persaandacht.

Naar andere groepen die ook heel goed zijn, kijkt soms niemand om. En af en toe kun je er ook wel eens wat mee spelen. Vorige week nog aan slecht een geïnformeerde journalist kunnen wijsmaken dat er twaalf bandleden in The Hickey Underworld zitten. Dat was wel plezant. Het probleem is vaak dat onder invloed van het internet alles vlug-vlug moet beoordeeld en geanalyseerd worden. En sommige dingen kunnen soms beter even rijpen en bezinken, zoals ons nieuw album misschien.

Op internet staat te lezen dat jullie op Werchter 2009 kennis hebben gemaakt met Fred Durst en we vroegen ons dan ook af of jullie ooit samen met hem aan een project gaan werken?
Govaerts: Die ontmoeting kan ik mij alleszins niet herinneren. Als nu moest blijken dat Fred Durst ons echt goed zou vinden, dan moeten we er misschien toch beter mee ophouden.

Why all the hatin'? Limp Bizkit foreva!