The Grand RazoO - Misschien dat ik mensen kan troosten of inspireren

Misschien ken je Wannes Beernaert wel. Hij deed mee met 'The Voice' in 2019, verloor datzelfde jaar zijn zoontje Foss aan wiegendood en bracht daarover het nummer Fly Young Bird tijdens de Warmste Week. Diezelfde man heeft nu een ep gemaakt als The Grand RazoO, waarop hij in vier nummers een totaal nieuwe richting inslaat en zichzelf en zijn emoties van het voorbije jaar een plaats gaf. We belden hem op en troffen hem in de wagen, terwijl hij zijn kroost van school naar huis voerde waar zijn vrouw Julie en de pasgeboren Pippa op hen wachtten. Een kwartiertje later nam hij wel de tijd voor deze babbel.

We durven het toch te vragen met de titel van het nummer van Brihang dat je zelf al coverde: Oe ist?

Wannes Beernaert: (aarzelend) Wel… goed op dit moment. Ik heb net mijn eerste werkdag achter de rug na mijn vaderschapsverlof voor Pippa. Maar het zijn turbulente tijden geweest. Nog eigenlijk, maar ik ben nu toch stilaan terug op mijn positieven aan het komen.  Alles valt op zijn plaats. De angst dat er iets mis zou gaan met de baby, de ep komt binnenkort uit,… de grote spanning is wat weg aan het vallen. Het komt wel goed, maar het was een verschrikkelijk jaar.

De naam van je nieuwe project verwijst duidelijk naar het album ‘The Grand Wazoo’ van Frank Zappa. Is hij een held? Je maakt nochtans zelf heel andere muziek.

Een held niet echt, maar ik hou wel van zijn muziek. Ik hou van het theatrale, het bombastische karakter ervan. Ik was eigenlijk op zoek naar een kermis-, circusachtige vibe. Ik wou ons eerst Ra-Ra Zoo noemen, naar het Engelse avantgardistische circus uit de jaren negentig, maar ik kreeg geen toestemming om die naam te gebruiken. Eén of andere bejaarde clown mailde mij terug dat ze dat niet ok vonden.

Uiteindelijk kwam ik bij die plaat van Zappa uit en voor mij was de link gelegd. De ep begint ook met een straatorgeltje en ik zie ons project als een soort rondreizend circus van muzikanten waarvan ik dan de directeur / clown ben.

Het heeft dus niets te maken met het feit dat Zappa die plaat maakte toen hijzelf moest herstellen van een trauma, nadat hij in december 1971 van het podium werd geduwd en in een rolstoel belandde.

(verrast) Is dat zo? Maar kijk, dat wist ik niet. Dat is wel mooi! Dat ga ik verder onderzoeken. Dank voor de tip! Maar nee, het heeft er dus niets mee te maken. Het is toeval.

Mogen we zeggen dat het niet meteen muziek is die men verwacht van iemand die meedeed met 'The Voice'?

Dat mag je zeker, maar ik denk ook dat de mensen die mij kennen van mij geen commerciële muziek zouden verwachten. Ik heb enkel meegedaan aan 'The Voice' om die kant van de muziekbusiness ook eens te leren kennen. Om dan te beseffen dat het totaal niet mijn dada is. Dat weet ik nu ook zeker.

Wat ik gemaakt heb, komt recht uit mijn hart en is niet bedoeld om gelijk wie te plezieren. Het is ook helemaal niet bedacht of beredeneerd om zoveel mogelijk mensen aan te spreken. Ik wou er wel iets kinderlijks insteken. Vandaar het orgeltje en de speelgoedpiano. Dat is een verwijzing naar mijn kinderen en ik wilde er ook iets troostends insteken, iets van hoop.

Fly Young Bird (wat niet op de ep staat, nvdr) was een heel triest nummer over ons verlies, maar ik wou aantonen dat je zelfs na zo iets verschrikkelijks mee te hebben gemaakt, terug zin kan hebben in de toekomst, in het leven. Er zit wel een donkere laag in, maar daar wou ik me niet in wentelen.

De titel van de ep verwijst dan weer naar je zoontje, maar ook daar speelde je met letters en voegde je een “l” toe aan zijn naam. Waarom deed je dat?

Dat verwijst naar het verlies, de “loss” van Foss. (valt stil)

Wat meteen ook opvalt, is de rijke instrumentatie met koperblazers, percussie en zo. Dit heb je duidelijk niet alleen gedaan. Kreeg je hulp van je makkers van Ben Cane?

Helemaal niet zelfs. Ik wou nieuwe mensen leren kennen; in een nieuwe vijver vissen; op zoek gaan en nieuwe dingen uitproberen. En dat is gelukt. Ik heb opgenomen in een studio waar ik nog nooit geweest was met nieuwe mensen, met een songschrijver gewerkt die ik voorheen niet kende: Louis De Roo (ook al bekend van 'The Voice', nvdr). Ik wilde echt niet blijven hangen in het verleden. Ik wilde vooruit en puur de dingen doen die ik echt wilde doen. En zo kwam ik uit bij een zotte drummer (Minco De Bruin van o.a. Idiots, nvdr), bracht ik er blazers en een vibrafoon in,… allemaal nieuwe dingen.

Ik wilde mijn leven omsmijten. Met mijn vaste kliek zou de ep nooit geklonken hebben zoals hij nu klinkt. Het was interessant om te werken met mensen die mijn situatie niet kenden. Zo verviel ik niet in oude patronen.

Wie maakt er dan wel deel uit van The Grand RazoO?

Mattias Cathry, mijn soulmate en de enige van Ben Cane die er nog bij is, Minco De Bruin, onze geweldige drummer die ook een grote rol speelde bij het schrijfproces, Pieter De Poorter (Leaky Roof) op bas en Stefan Sonck op toetsen en we hebben ook nog iemand op het oog om vibrafoon en synths te spelen. Die komt volgende week voor het eerst repeteren. Voor de rest rekenen we op gastmuzikanten voor de blazers.

Is dit een eenmalige project of komt Ben Cane nog terug? Op hun vi.be-pagina staat: “We’re back”.

Dat zou weg mogen eigenlijk. Het staat er al van net voor wat er met Foss gebeurde. We waren toen net opnieuw een paar weken bezig na een pauze. We hebben het nog wel even geprobeerd, hoor, maar we beseften al snel dat het niet meer zou lukken. We hadden onze tijd gehad.

Met Ben Cane leefde ik echt een rock-‘n-roll-leven: alle cafés plat spelen, drank, drugs, vrouwen (lacht),… Dat soort leven wil ik niet meer.   

Dat is een metafoor voor dat oude leven, maar de hele betekenis van dat nummer is net het besef dat je verlangens niet altijd goed voor je zijn. Op het einde van de clip zie je dat ik me omdraai en ervan wegloop.

Het kraampje dat je ziet, verwijst dan weer naar kermissen. En daar hangt van alles in, ook dat pianootje. Je moet maar eens goed kijken (lacht). High ontploft ook nooit, je blijft een beetje achter met een onvervuld gevoel. Dat wilde ik ook benadrukken: dat soort leven vervult je niet.

Een van de mooiste momenten op de ep is wanneer in Hide Away plots een oosters klinkende zangeres te horen is. Hoe kwam je op dat idee?

Dat is Ioanna Tsakari, een Griekse die ik leerde kennen toen ze hier twaalf jaar geleden verbleef als Erasmusstudente. Ik was toen meteen onder de indruk van haar. Daarna zagen we elkaar nooit meer, maar ik wou de ep afsluiten met een gevoel van verlichting en het gaat over haar. Dus vroeg ik haar om op het nummer te zingen. Dat deed ze. Ze nam haar deel op in een studiootje in Griekenland. In twee of drie takes stond het erop en het paste perfect. Het heeft dat gevoel van hoop, van al het moois dat nog moet komen.

(enthousiast) En ze komt ook echt af voor de release shows… als die mogen doorgaan natuurlijk.

Misschien een heel persoonlijke vraag: Je hoort vaak dat koppels uit elkaar drijven dan wel dichter bij elkaar komen door het verlies van een kind. Kan Julie er mee om dat jij je verdriet op deze manier verwerkte in je muziek?

(aarzelt) Ik heb het gevoel dat wij meer naar elkaar toe gegroeid zijn. Ik denk dat het echt mooi was hoe wij er voor elkaar geweest zijn. Als zij diep zat, was ik er voor haar en wanneer het mij te veel werd, was zij er voor mij. Maar ik moet wel toegeven dat ik op een bepaald moment te veel tijd stak in de muziek. Zeker naar het einde toe ging het de verkeerde kant op. Ik moet daar wel voor waken, maar ik ben mij aan het herpakken. Zij heeft niet echt een creatieve uitlaatklep en ik moet er op letten om me niet te veel te verliezen in mijn bezigheid. Mijn gezin is het allerbelangrijkste. Als dat niet goed is, is mijn interesse voor de muziek er ook niet. Het is wel mooi dat ze mij steunt en het mij gunt.

Je gaat ook live spelen, zelfs de dag na de verjaardag van de dood van je zoontje. Is dat niet te emotioneel?

Ik weet ook niet of het gaat lukken, maar anderzijds geeft het mij nu een doel om naartoe te leven, iets om mee bezig te zijn. Ik heb het al aan de organisatie van Reveil gezegd: voor hetzelfde geld krijg ik die avond geen noot uit mijn keel. Maar we zien wel. Ik hoop dat het lukt en dat ik die avond misschien mensen kan troosten, kan inspireren. Het zal alleszins een heel speciaal moment zijn.

Is dat met band of solo?

Met band sowieso. Op 1 november wordt het wel een meer akoestische set, maar ik kijk er echt naar uit om die nummers live te brengen. En bij de releaseshows in JOC Ieper (op 20 en 21 november, nvdr) zal het voorprogramma verzorgd worden door Usi Es. Om meer volk te bereiken zullen we de shows ook livestreamen via onze facebookpagina.

We kijken er naar uit!

'Floss' komt uit op 30 oktober 2020.