The Do - We DOen waar we zin in hebben

Ik wil jullie eerst en vooral feliciteren met jullie album, dat ik heel mooi en divers vind. Wat betreft jullie groepsnaam ‘The Do’, dat is wellicht een verwijzing naar de muzieknoot waarmee de notenbalk begint en eindigt. Willen jullie daarmee aangeven dat jullie je bezighouden met een heel gamma aan muziekgenres? Dan: Bedankt voor het compliment op het album. Je verklaring voor onze groepsnaam is niet slecht gevonden, het klopt wel een beetje. Het zijn eerst en vooral de eerste letters van mijn naam en die van Olivia, daarna hebben we ons geamuseerd met op te merken “Tiens, het is ook een muzieknoot”. Trouwens, de gestreepte O uit onze groepsnaam is helemaal géén Scandinavische O maar een do (muzieknoot) zoals die geschreven wordt in de muziek. Wat betreft je opmerking over de verschillende genres: zo hadden we het niet bedacht, maar ik ga het nu zo verder zeggen, het is heel goed gevonden.

Iemand die een muzieknoot kiest als groepsnaam (ook al zijn het jullie initialen), daar mag men van verwachten dat die personen muziekschool gevolgd hebben?
Ja, inderdaad, hoewel Olivia iets minder geschoold is. Ikzelf heb conservatorium gedaan, echt doorgedreven studies met vijftien jaar conservatorium: kamermuziek, saxofoon, muziekgeschiedenis,… hetgeen me eigenlijk tot niet veel gediend heeft, behalve om do te schrijven dan. (lacht)

Het album 'A Mouthful' wordt nu goed ontvangen, en er komt waarschijnlijk een vervolg op. Gaan jullie dat vervolgalbum op dezelfde wijze tot stand brengen, dat wil zeggen gecombineerd met muzikale opdrachten? Want jullie vertellen dat jullie dit album in zes maanden hadden kunnen maken, als jullie je enkel hierop  hadden geconcentreerd.
Het staat vast dat we een tweede album gaan maken. Terzelfder tijd weten we dat de enige manier waarop we dit album kunnen maken, bestaat uit vrije dagen te vinden tijdens onze tournee. We worden platgebombardeerd met data: we beginnen te toeren in Engeland en in het buitenland, want het album heeft ook verkoopspotentieel daar. Dat houdt in dat we ons steeds in het volgende standpunt bevinden: we hebben daarnaast massa’s dingen te doen, maar we hebben twee à drie dagen nodig om een song op te nemen, waarna we weer verder de baan opgaan, en daarna weer opnemen, misschien zelfs buiten Frankrijk. Dat is een eerste zaak. Een tweede zaak is, dat in het professionele milieu de mensen heel erg de behoefte voelen om raad te geven aan artiesten zoals ons. Bijvoorbeeld om een single op te nemen, moet je dit en dat doen. Wij hebben ons volledig losgemaakt van alles wat men ons zei: we vonden ons daar muzikaal niet in terug en voor ons tweede album had ik graag dezelfde vrijheid gevonden, dat niemand ons raad geeft en dat ze ons het tweede album laten opnemen zoals we het met het eerste gedaan hebben. Sowieso houden we zovéél van de studio, van het componeren, dat we slechts één ding in gedachten hebben: enkele vrije dagen vinden om op te nemen in de studio.

Jullie nemen momenteel dus geen opdrachten meer aan van derden om bijvoorbeeld soundtracks te maken?
Nee, we kunnen niet. Wat me wél interesseert, en Olivia ook, is misschien na de toer met andere artiesten samen te werken om albums op te nemen.

Als producer?
Ja, dat bevalt me wel en ook om opnieuw te werken voor de hedendaagse dans, waar ik trouwens veel voor werk en waarvan ik de indruk heb dat ze zich meer openstellen dan bijvoorbeeld in de filmwereld, waarin we meer opgesloten zitten, omdat door de financiële druk - het moet immers geld opbrengen - de mensen bang worden. Ik heb geleerd dat in de hedendaagse dans de mensen risico’s durven nemen, omdat daar hoe dan ook geen geld is, net zoals in veel theaters. Ze doen het niet omdat het geld moet opbrengen, maar gewoon omdat ze ervaren dat ze het moeten doen: ons eerste album is opgenomen in diezelfde geest. Ik hoop dat het succes van het eerste album onze visie op het tweede album niet zal beïnvloeden, dat we niet luisteren naar het platenlabel dat zegt “we moeten een singel hebben, het moet opbrengen, het moet op de radio komen,…” . Ze moeten ons laten doen waar we zin in hebben.

Ik heb op jullie MySpace gezien dat jullie tournee momenteel vooral loopt in België, Frankrijk en Nederland, maar je hebt net gezegd dat er ook interesse is vanuit het Verenigd Koninkrijk?
Ja natuurlijk, er wordt onderhandeld.

Bestaat de mogelijkheid dat we The Do kunnen zien op de grote zomerfestivals?
Ja, op zéééér grote festivals. Ik weet niet of ik het mag zeggen, maar we staan op Les Vieilles Charreux in Frankrijk, we spelen met Radiohead op 6 juli in Arras, en nog tal van andere festivals in Franrijk. In het buitenland doen we Provinciarock in Finland.

Door Olivia misschien (nvdr: Oliva is half Frans, half Fins)?
Door Oliva weet ik niet, in elk geval misschien dankzij haar. (lacht)

Dan, je hebt bijna alle instrumenten zelf ingespeeld. Welke instrumenten speel je op het podium?
Oliva zingt en speelt gitaar, ik speel veel op het keyboard, op de fluit en op bas. Daarnaast is er nog een drummer. We staan dus maar met drie op het podium.

Willen jullie je dan niet profileren als een duo zoals The Kills, The White Stripes, of The Raveonettes? Zij zijn slechts met twee om te musiceren.

Geeft dat dan geen problemen met de drummer?
Een beetje. Ik vind dat het heel moeilijk is om zich met zijn drieën terug te vinden op het podium, of de mensen nu praten over de groep of over het duo Olivia-Dan. Wij tweeën (Olivia en Dan) hebben alles gedaan, en niet wij drieën met een extra muzikant op het podium. Dat is voor ons heel belangrijk in het idee van een groep of van een duo, om de termen van journalisten te hernemen. Het zijn Dan en Olivia die alles opgenomen hebben, die alles gearrangeerd hebben, Dan en Olivia die op het podium staan maar die liever een extra muzikant dan een ritmebox gebruiken.

Dus ook op het volgende album zullen Olivia en jij het mooie weer maken?
Helemaal. Er zullen natuurlijk bijkomende muzikanten zijn, maar wij houden ervan instrumenten te bespelen, we houden ervan ze zelfs maar een klein beetje te beheersen om er iets interessants uit te krijgen. Daarnaast kunnen er zoals op het huidige album bijkomende koren en kopers zijn. De drummer die ons vergezelt op het podium speelde twee nummers in op het album maar negentig procent ervan zal door Olivia en mezelf zijn.

Op 5voor12.nl, kunnen we jullie terugvinden onder ‘pottenblues’, een verwijzing naar het feit dat de drummer behalve cimbalen ook deksels van potten gebruikt. Vinden jullie dat leuk?
Pottenblues, dat is grappig. Natuurlijk vind ik dat leuk, en tegelijk wilde ik dat ook absoluut op het podium: net zoals in de studio is het zoeken naar geluiden die niet van instrumenten komen. Het is iets dat ik gemaakt heb, dat bestaat uit een vijftiental schijven en die de drummer volledig omringt: je moet het op het podium zelf zien. In elk geval geeft het een zeer persoonlijk geluid.

(Ondertussen komt Olivia erbij zitten.)

Nu jij erbij bent Olivia, kan ik jou iets vragen over het nummer Unisassi laulelet. Spreek ik dat goed uit?
Olivia: zeer goed!

Waarover zing je precies in dat nummer? Als ik naar de muziek ervan luister, heb ik het gevoel dat het om iets leuks en heel onschuldigs gaat. Heb ik het juist of vergis ik me?
Olivia: Eerder onschuldig en bijna naïef. Het gaat over de natuur, en het wil zeggen “Jij, zingend in je slaap”. Het is bewust naïef en doet me denken aan de eerste gedichten die ik schreef en het gaat over de natuur die herontwaakt, met meren, wind en sneeuw.

Jullie hebben onlangs gespeeld op Eurosonic als vertegenwoordigers van Frankrijk. Denken jullie dat Eurosonic mee jullie carrière heeft helpen lanceren? Jullie doen nu toch veel interviews, het begint lekker te lopen? Dan: Ik denk eerder dat de Transmusicales in Rennes, Frankrijk meer hebben bijgedragen aan het begin van onze carrière dan Eurosonic. (nvdr: de Transmusicales is een groot driedaags festival dat bestaat sinds 1979 waarmee o.a. Nirvana, Björk en De La Soul bij het Franse publiek doorbraken)
Olivia: Misschien gaf Eurosonic ons wat naambekendheid in Noord-Europa, bijvoorbeeld in Duitsland, maar momenteel ondervinden we er geen directe gevolgen van.

Olivia, jij hebt geen merkbaar accent waaruit men kan opmaken dat je voor vijftig percent Franse bent, in tegenstelling tot Soko bijvoorbeeld. Is het belangrijk voor je om Engelse teksten te kunnen vertolken zonder hoorbaar accent, of denk je daarentegen dat dat een handelsmerk kan zijn?
Olivia: Ik heb al altijd zo gezongen, dus ik heb me de vraag nog niet echt gesteld. Ik ben ook Franse en Finse tegelijk, dus ik praat twee talen sinds ik klein was, dat helpt ook. Trouwens, dat idee van een accent is nieuw. Soko doet er iets sterk mee en aanvaardt het ook volledig, dat is goed.
Dan: Ze aanvaardt zelfs de fouten, want haar teksten staan vol fouten tegen het Engels.
Olivia: Ze zijn gek! Het is goed voor hen maar ik functioneer zo niet: iedereen zijn stijl.

Op jullie MySpace staat The Who tussen de bands die jullie beïnvloed hebben. In jullie single On My Shoulders stotter je een woord “And why would I tttts such a load”. Is dit een knipoog naar het nummer My Generation?
Olivia: Het is gekomen zonder er echt aan te denken.
Dan: Ik had eraan gedacht!
Olivia: Ik heb het later beseft. Ik kende het nummer, maar het zijn van die dingen die plotseling komen, als je voorbeelden hebt rolt het er zomaar uit. Je beseft het niet, maar achteraf zei ik tegen mezelf: ‘ja, misschien komt het wel daarvan.’ Maar ik hou van The Who. “Ils sont cool”.

Jullie spelen op het festival Les Nuits Botaniques in Brussel. daMusic zal present zijn, en één van de mogelijkheden om erover verslag te doen, was volgens het muziekgenre. We hebben jullie geplaatst in het folkgenre, tussen Syd Matters, Coco Rosie en Scout Niblett. Bevalt het jullie om tussen folkacts geplaatst te worden?
Dan: Ik heb niet de indruk dat zij folk maken.
Olivia: Ik denk dat dat nogal restrictief is. Het hangt ervan af naar welk land we gaan: het zal steeds een ander etiket zijn.
Dan: Als je een pluim in je haren draagt, zoals Olivia, breng je folk, neem je drugs, dan breng je rock, en als je homo brengt, dan doe je electro. (lachen beide) Dat hele hokjesgedoe is debiel.
Olivia: In Frankrijk beschouwt men ons strikt genomen niet als folk.
Dan: Jij (op Olivia) bent wel een beetje folk.

Persoonlijk hoor ik veel in jullie album: folk, rock, pop, zelfs rap maar dat laatste was als grap bedoeld?
Dan: Ik weet niet of het een grap is: we maken de muziek waar we van houden.

Tijdens de nummers The Bridge is Broken en On My Shoulders moet ik vooral aan P.J. Harvey denken. Is dat een compliment?
Olivia: Ja, we zijn gek op haar.
Dan: Dat is een supercompliment.

Gaan jullie akkoord als ik zeg dat het op elkaar lijkt?
Dan: Misschien, maar tezelfdertijd heb ik altijd moeite om gelijkenissen te vinden als het gaat om andere muziek. Met Coco Rosie bijvoorbeeld zie ik geen gelijkenissen, noch met Blonde Redhead. Ook met The Cardigans, waar men het vaak over heeft, zie ik geen gelijkenissen. Het is moeilijk om te zeggen over je eigen muziek waar het op lijkt. Maar invloeden zoals P.J. Harvey, zeker van haar eerste album toen ze nog piepjong was, die zijn er zeker. Bewust of onbewust hebben we allemaal wel dergelijke invloeden.

Bedankt voor het interview, en nog veel succes!
Dan: Jij bent bedankt, het waren interessante vragen, en zeer slechte antwoorden. Kom je morgen kijken naar ons optreden?

Dat is helaas sold-out!