The Calicos - Ik wilde altijd al meteen voor een album gaan

We hadden graag met open portierraampjes en de warme wind in de haren richting Quinten Vermaelen gereden om hem uit te horen over de debuutplaat van The Calicos, die er nu echt aan zit te komen, maar het werd – en u weet waarom – een phoner vanuit de zetel in de woonkamer in plaats van met hem op de passagiersstoel.

Jullie hebben wel een aparte bestaansgeschiedenis. Wij hoorden voor het eerst van jullie via de lp ‘Wayward Wind’ van Matt Watts and the Calicos, een plaat uit 2013. Pas vijf jaar later deden jullie mee aan Humo’s Rock Rally. En nu pas is er een album. Waarom ging het zo langzaam?

Quinten Vermaelen: Van de originele leden blijft er anno 2021 maar één man over en dat is Guido Op de Beeck, die nu de bassist is. Toen die plaat uitkwam, ben ik er bijgekomen in de live band. En toen Matt dan een paar soloplaten maakte, viel The Calicos stil, maar het bleef kriebelen om verder te gaan. Ik heb dan de leiding genomen, omdat ik wel een paar songs had liggen, maar het was al snel 2017 of zo eer de trein echt terug aan het rollen ging, ongeveer een jaar dus voor die Rock Rally.

Ondertussen is ook de bezetting niet meer dezelfde. Wie speelt er tegenwoordig wat bij The Calicos en waar heb je de twee nieuwelingen gevonden?

Aäron Koch (gitaar, pedalsteel), Sander Smeets (gitaar, toetsen), Guido en ik zijn er dus nog bij, maar onze toenmalige drummer en synthspeler zijn inderdaad gestopt. Zij werden vervangen door Olivier Penu (drums) en Maximilian Dobbertin (elektronica, percussie). Maximilian ken ik al heel lang, dat is gewoon een heel goede vriend en hij stond bovenaan mijn lijstje van mogelijke vervangers. Hij is een veelzijdige en erg getalenteerde muzikant. Ik was dan ook heel blij dat hij er bij kwam. Olivier kende ik niet echt persoonlijk, alleen via via, maar na twee repetities bleek het heel goed te klikken. Dus hij bleek een goede keuze.

Ze hebben nog niet zo heel veel kunnen doen voor de plaat, zijn maar op een paar nieuwe nummers te horen en live spelen zat er ook nog niet veel in. We waren enkel te gast op de finale van de Rock Rally 2020. Dus dat was de eerste en enige show die we met hen gedaan hebben tot nu toe, dus eigenlijk een livestream.

Jullie zijn met zessen, maar afgaande op jullie hechte sound lijkt het nooit te botsen binnen de groep. Klopt dat gevoel?

(lacht veelbetekend) Een groep met zes is natuurlijk niet evident. Iedereen heeft een eigen leven en “goestingskes”, maar dat hoort er natuurlijk bij. Maar we zijn inderdaad wel een groep vrienden en dus zeker niet een kunstmatig samengestelde studioband. We kunnen gerust samen op café gaan zonder dat we de hele tijd over onze band praten.

En we hebben onlangs nog eens samen kunnen repeteren. Dat was echt genieten. Het klikte zelfs nog beter dan daarvoor en hebben er heel veel zin in om nu terug samen te gaan spelen.

Jullie zijn niet de enige band die zich vernoemde naar de spookstad in San Bernardino County, Californië. Voorzie je daar problemen?

Niet echt. Dat kan, maar het hangt ervan af hoe groot zij zijn ten opzichte van ons en hoe lang ze al bestaan.

De enige band die identiek hetzelfde heet, bestaat sinds 2017 en heeft nog maar drieënzestig maandelijkse luisteraars op Spotify.

(opgelucht) Voilà, probleem opgelost! Wij waren eerst en hebben duizenden luisteraars!

Vanwaar de titel ‘The Soft Landing’ eigenlijk? Het is uiteraard de titel van de slottrack, maar zit er meer achter?

We zijn inderdaad wel een tijdje op zoek geweest naar een naam die de lading dekte. Ons album bevat songs die geschreven zijn in de loop van de voorbije twee à drie jaar en dus niet tijdens één sessie of op een paar weken tijd. Het is dus ook zeker geen conceptplaat.

In de tekst van The Soft Landing zitten veel elementen die terugkomen in de andere nummers zoals liefde en verlangen en de zoektocht naar “een zachte landing”. Ik vond het ook gewoon mooi klinken als titel voor de plaat en je kan het ook interpreteren als de plaat op zich die eindelijk geland is. Het was een lange zoektocht. We namen de tijd na het winnen van de Rock Rally, maar nu zijn we geland.

De sfeer van de plaat is inderdaad redelijk dromerig en zacht en de meeste nummers gaan over de liefde, zoals je zegt. Alleen op Cruel laten jullie de tanden zien. Is dat ook de sfeer die jullie live oproepen?

Ik denk wel dat we er live altijd nog een extra dimensie aan geven. We beginnen live shows nu ook met de eerste track van de plaat, een heel lang nummer van meer dan zeven minuten, een slow burner. Live proberen we die hele trip op te bouwen. Die is dromerig, maar live klinkt het toch altijd wat steviger. Er gebeurt ook altijd iets als we live spelen, waardoor we echt in de song zitten als band. Het is al lang geleden, maar zo herinner ik het me toch.

Jullie werden al vergeleken met The War On Drugs, Strand Of Oaks en Wilco. Kon slechter, maar legt dat de lat ook niet ontzettend hoog?

(schouderophalend) Och ja, ergens wel, maar dat geeft niet. Ik leg de lat ook zelf graag hoog voor onszelf. Ik luister inderdaad graag naar die bands, maar ik denk dat we er onze eigen mix van maakten. We hebben niets voor niets onze tijd genomen voor deze plaat. Het moest goed zijn en de volgende moet nog beter worden. Misschien zal dat allemaal vlot verlopen, maar we streven naar perfectie.

Niet alle songs baden inderdaad in die sfeer. Day By Day bijvoorbeeld met die streepjes dronken piano en de diepe bas klinkt helemaal anders, ook al zit er ook een stukje pedalsteel en een lang uitgesponnen gitaardeel in. Waarom paste deze volgens jullie wel op de plaat, terwijl je ongetwijfeld andere nummers hebt geschrapt?

Toen we aan de plaat begonnen, hadden we echt van sommige songs het gevoel: die moeten erop. En dan namen we er twee extra op, maar die hebben het uiteindelijk niet gehaald. Gewoon omdat het zo de enige manier was dat het klopte. Het zijn uiteenlopende nummers, maar op de één of andere manier passen ze allemaal bij de sfeer van de plaat. Er zijn keuzes gemaakt en er zijn er een paar gesneuveld, maar misschien nemen we die mee naar de volgende plaat.

Veel bands kiezen voor een debuutalbum met vooral singles die ze eerder uitbrachten. Jullie niet. Waarom?

Ik had het gevoel dat we ondertussen voorbij die nummers waren. We zitten nu op een totaal andere plek dan in 2018. Die songs horen voor ons bij de periode van de Rock Rally. De nummers nu zijn beter dan die vorige en ik ben blij dat we toen niet meteen een album hebben uitgebracht, want ik weet niet of het even goed was geweest als nu.

Alleen Follow You Down dateert uit die periode, maar dat hebben we nooit eerder uitgebracht. Misschien wel omdat we voelden dat die song next level was. Het is onbewust zo gegaan hoor, maar het leek wel alsof we het moesten opsparen tot nu.

Middenin de plaat staat wel de single Nova van vorig jaar. Is dat het oudste nummer op de plaat?

Nee hoor, het is echt een mix van nummers van een paar jaar geleden tot nu. Er staan ook een paar nieuwe nummers op zoals de openingstrack en ook I Don’t Need It, dat we zelfs nog nooit live speelden. Op die tracks spelen de nieuwe leden ook mee en dat maakt ze sowieso wat anders. Ook de andere nummers zullen live anders klinken dan vroeger dankzij hen. Het is geen aardverschuiving, maar toch een beetje anders.

Jullie hadden er ook voor kunnen kiezen om eerst een paar ep’s uit te brengen in aanloop naar de plaat, maar dat hebben jullie niet gedaan. Nochtans werken veel bands tegenwoordig zo.

Alle respect, hoor, maar ik ben niet zo mee met ep’s. Ik vind het een beetje te veilig. Je brengt dan alleen je allerbeste nummers uit als een soort visitekaartje, maar ik (aarzelend) vind een album chiquer, vollediger. Ik wou van bij het begin ineens voor een album gaan, al kan ik ook niet goed uitleggen waarom.

Je bent eerder een marathonloper dan een sprinter?

Klopt.

En vertel eens iets over de foto op de front. We zien daar een hand met een braam erin. Dat moet een diepere betekenis hebben.

Het is een foto van Max Meyer, een goede vriend en een geweldig goede fotograaf, die ook al een paar videoclips voor ons heeft gemaakt. Ik wou dat hij ook het artwork deed en toen hij me deze foto toonde, zag ik er meteen iets kwetsbaars in. Ik zag de zachte landing van die bes in die hand.

De tekst van The Soft Landing is ook met de hand geschreven en het is ook echt met die hand van op de foto, maar dieper dan dat gaat het niet (lacht).

Wat zijn de plannen en/ of vooruitzichten nu de plaat eindelijk uit is?

Ik denk dat we vooral op het najaar mikken om dan live te gaan spelen in de clubs. Misschien dat er toch iets komt in de zomer, maar mijn hoofd staat vooral naar het najaar. Dan wil ik de clubs gaan platspelen. Tijdens de lockdown hebben we al nieuwe nummers geschreven en tegen dan kunnen we er ook al een paar van die nummers tussen spelen. We blijven in ieder geval doorgaan vanaf nu. Het voelt echt als een begin en dat is een fijn gevoel.