The Bony King Of Nowhere - Op zoek naar het moment

Ondertussen weet u dat wij 'Eleonore', de nieuwe plaat van The Bony King Of Nowhere, een geweldig schijfje vinden. Wij gingen Bram Vanparys, de man achter deze plaat, enkele vraagjes stellen in het hoofdkwartier van PIAS in Anderlecht.

Ten tijde van de eerste plaat hebben we de volgende vraag ook gesteld: Hoe was het voorbije jaar voor jou?

Ik weet eigenlijk niet meer zo goed wat er allemaal gebeurd is in die tijd. Ik heb het gevoel dat ik echt wel bezig ben geweest. Net na de release van de eerste plaat heb ik veel tijd besteed aan promo en aan concerten. Ik heb ook redelijk veel tijd gestoken in het schrijven en arrangeren van de nummers van de nieuwe plaat. Ten tijde van 'Alas My Love' ging ik meer met schetsen naar de studio, terwijl nu alles echt af was.

'Alas My Love' uit 2009 is warm onthaald in de pers en zelfs voor de release is er heel veel over die plaat geschreven. Voelde je een zekere druk tijdens het maken van de opvolger?

Absoluut niet eigenlijk. En ik begrijp ook niet waar zo'n druk vandaan zou moeten komen. Ik had eigenlijk niet het gevoel dat er iemand zat te wachten op een tweede plaat. Misschien heb ik daar een vertekend beeld over, gezien niemand me er persoonlijk over heeft aangesproken. Ik geloof wel dat er mensen zijn die de eerste plaat mooi vonden en uitkeken naar een tweede. Maar een echte druk was er niet.

Je hebt voor deze plaat, net zoals voor je eerste, samengewerkt met Koen Gisen, maar dit keer had je het heft zelf in handen. Heeft dit een invloed gehad op het geluid van 'Eleonore'?
Je leert uiteraard uit je fouten. Ik wou vermijden om onvoorbereid in de studio aan te komen. Ik had geen zin meer om echt te zitten knutselen aan nummers. Ik wou dat de nummers af waren en dat alles goed zat. Het grootste verschil tussen 'Alas My Love' en 'Eleonore' is dat de tweede volledig live is ingespeeld. De eerste plaat is eigenlijk meer een duo-plaat van mij en Koen. Naast producer was hij toen ook een mentor. Nu heb ik echt alles zelf gedaan. Tijdens de opnames van 'Eleonore' heeft Koen geen invloed gehad op de songs. Hij heeft veeleer de juiste atmosfeer gecreëerd waarin wij als band ons ding konden doen.

Mischien een voor de hand liggende vraag, maar wie of wat is Eleonore?

Ik wil daar liever niet op antwoorden eigenlijk (lacht).

Je bent bezig geweest met andere projecten, zoals soundtracks. Op welke manier hebben die bezigheden je manier van werken beïnvloed?

Het werk voor de film '22 Mei' heeft mijn manier van werken niet echt beïnvloed ,omdat ik absoluut niet betrokken was bij de film. Ik heb gewoon de scène gekregen waarbij ik een nummer moest maken. Ik vond dat een mooie scène en op één dag was die song afgewerkt.

De soundtrack voor 'Les Géants', waar ik nu mee bezig ben, is wel heel belangrijk geweest voor mij. Na de opnames van de tweede plaat ben ik daar onmiddellijk mee begonnen. De maker van de film wou iets heel "basic" en rauw. Geen soundscapes maar gewoon het geluid van een man met een gitaar. En dat was toevallig ook de richting die ik uit wou. Ik voel me een solo-artiest en ik zal dat ook altijd blijven. Ik heb ook het gevoel dat ik daar nu meer over geleerd heb. Op de eerste plaat stak ik me eerder weg achter arrangementen, maar je kan het als solo-artiest ook enkel en alleen met gitaar en stem doen. En dat laatste interesseert me enorm. Je nummers moeten namelijk goed genoeg zijn om in zulke versies overeind te blijven. Het laatste nummer op 'Eleonore' geeft eigenlijk al de hand naar zo'n "no nonsense" benadering.

Voor 'Les Géants' had ik op een korte tijd enkele nummers geschreven die ik als mijn beste werk tot nu toe beschouw. Dat gaf me dan ook het idee om meteen al een derde plaat te maken die ik waarschijnlijk in het najaar ga uitbrengen.

Je zegt dat je opnames meer een solo gebeuren aan het worden zijn. Gaat dat ook een weerslag hebben op je optredens?

De band blijft sowieso. Ik heb in de huidige optredens wel een aantal nummers die ik solo breng. Sommige nummers hebben echt niks meer nodig dan alleen stem en gitaar. Je zou ze kapot maken als je er meer mee zou proberen te doen.

Er zijn enkele nummers die je vroeger speelde tijdens optredens die nu niet op de plaat zijn beland. Heb je veel nummers weggegooid tijdens het schrijfproces?

Ik schrijf sowieso toch elke dag, dus ik zie wel wanneer ik een bepaald aantal songs heb die bij elkaar passen. In dit geval waren dat negen nummers waarvan ik het gevoel had dat ze een afgewerkt geheel vormden. Ik had er niks meer aan toe te voegen. Dat is ook de reden dat er niet echt dingen afvallen. Ik schrijf tot ik het gevoel heb dat er een plaat in zit.

Wanneer ik aan een nummer werk, beslis ik de dag zelf of het al dan niet goed genoeg is. Ik heb eigenlijk maar twee soorten nummers. Enerzijds heb ik nummers die ik sowieso op een plaat wil zetten, waar ik absoluut niet aan twijfel en anderzijds zijn er nummers die ik niet goed genoeg vind. Die laatste smijt ik dan ook meteen weg. Er zijn nooit nummers die tussen die twee categorieën hangen. Twijfel is al een reden om het nummer niet te gebruiken. Ik heb al aan nummers zitten sleutelen waar ik dan achteraf toch niet tevreden over was. Dus echt zitten sleutelen aan nummers zie ik als tijdverlies.

Terwijl bij de eerste plaat de nummers makkelijker binnendrongen, lijkt deze plaat moeilijker te zijn. Heb je daar een verklaring voor?

Niet echt eigenlijk (lacht). De eerste plaat was misschien wat lichter. Tekstueel is 'Eleonore' ook een zwaardere plaat. Ze is ook persoonlijker dan 'Alas My Love'. De eerste plaat was wat vrijblijvender en opener. Ik vind dat de tweede plaat veel interessanter is.

Ten tijde van 'Alas My Love' vertelde je dat er soms pilootteksten op de plaat waren blijven staan. Heb je nu bewuster gewerkt aan de teksten van de nummers?

Ik heb er niet bewuster aan gewerkt, maar ze waren sowieso wel belangrijker voor mij. Ik had het gevoel dat ik nu echt iets wilde vertellen. Als ik naar het nummer Alas My Love luister, dan heb ik niet het gevoel dat ik in dat nummer iets aan het vertellen ben. Veel teksten op de eerste plaat zijn eigenlijk pure improvisatie. Toen stond ik daar ook niet zo bij stil. Nu schrijf ik echt nummers waarin ik iets wil vertellen.

De hoes van 'Eleonore' is erg simpel ten opzichte van de dromerige foto op de hoes van 'Alas My Love'. Heb je nu bewust voor een erg sobere hoes gekozen?

Ik wou de hoes bewust heel documentarisch hebben. Het moest een soort van tijdsdocument voorstellen. Dat concept is ook bij de nummers sterk aanwezig. Als een nummer drie minuten duurt, heeft het ook exact drie minuten geduurd om het op te nemen. Dat was bij de vorige plaat heel anders. De muziek weerspiegelt wie ik ben en de hoesfoto doet dat op dezelfde manier.

Nog een laatste vraag. Wat zijn nu je toekomstplannen?

Momenteel weet ik niet hoe de toekomst er zal uitzien. Wellicht zullen de festivals er wel bij zitten, maar ik heb er nog niks van gehoord. Wanneer we vroeger een drukke concertagenda hadden, schreef ik niet veel, terwijl ik me daar nu eigenlijk niet veel meer van aantrek. Ik schrijf gewoon elke dag. Ik ben ook al begonnen met de opnames van de derde plaat. Ik neem de nummers gewoon thuis op, meestal meteen nadat ik ze heb afgewerkt. Een nummer is meestal nog geen uur oud en het staat al op band. Ik heb al twee opnames die zeker in deze vorm op de derde plaat zullen terecht komen. Ik wil gewoon het moment vastleggen. Dat is iets waar ik wellicht eindeloos naar op zoek zal zijn.