The Bony King of Nowhere - Eerlijk over de hele lijn

Vorig jaar stelden we je dezelfde vraag: hoe was het voorbije jaar voor jou? Vanparys : In vergelijking met 2007 was het een pak rustiger. Ik heb het voorbije jaar maar drie optredens gedaan. Maar ik heb vooral de plaat opgenomen en dat vergt uiteraard ook zeer veel energie. 2007 was meer een jaar van spelen terwijl 2008 een echt studiojaar geworden is. In veel eindejaarslijstjes stond je met stip aangeduid als dé belofte voor 2009. Je plaat werd door velen als release van dit jaar aangekondigd. Voelde je tijdens het opnameproces de druk die de pers op je schouders had gelegd? Pas toen de plaat af was, heb ik berichten opgevangen waaruit ik kon afleiden dat mensen erop zaten te wachten: in 2009 zou het vooral om de albums van Selah Sue en The Bony King Of Nowhere gaan draaien. Daar schrok ik toch wel van. Bonnie 'Prince' Billy en Phosphorescent werden wel eens als referenties opgesomd. Zelf horen we daar niet zoveel van terug. Is er aan de nummers veel veranderd tijdens het opnameproces? (lacht) Ik kan die vergelijking wel begrijpen. Vroeger luisterde ik veel naar Bonnie 'Prince' Billy, Devendra Banhart en dergelijke. Later ben ik meer naar de roots van die muziek gaan luisteren. Bands als Fleet Foxes hebben allemaal hun wortels in de jaren vijftig en zestig. En het is die muziek die ik ben gaan opzoeken: van de Beatles en de Rolling Stones tot en met Ennio Morricone. In hoeverre was Koen Gisen (producer en wederhelft van An Pierlé, nvdr) bepalend voor je geluid? Was hij eerder een medium om de muziek in je hoofd op plaat te krijgen of heeft hij ook een beslissende rol gekregen in de arrangementen? Koen is heel erg bepalend geweest. Het is bijna een duoproject geworden van Koen en mezelf. De songs waren er natuurlijk al. Ik had alle zang- en gitaarlijnen geschreven, maar hij heeft eigenlijk echt de toon gezet met zijn donkere, vintage sixtiesproductie. Er is in de studio ook niks rechtgetrokken. We wilden over de hele lijn eerlijk zijn. Dus alles staat erop zoals het daadwerkelijk gespeeld is. Het was absoluut niet de bedoeling de plaat dood te knippen. Koen heeft trouwens ook de percussie voor zijn rekening genomen.Het valt op dat de nummers voorzien zijn van een heel organische, onorthodoxe percussie.

Eerlijk over de hele lijn


Heb je bewust gekozen voor die subtiele ritmelijnen?

Niet dat we per se anders wilden doen, maar het leek ons gewoon leuker om af te wijken van de cliché percussiepatronen. Daarvoor werd gebruik gemaakt van zeer uiteenlopende percussie-instrumenten. Zo hebben we Turkse djembés, gigantische pauken en zeker tien soorten shakers gebruikt.

Op je Myspace is er een duidelijk onderscheid gemaakt tussen de studioformatie, jouzelf, en de liveband. Heb je in de studio graag zelf de touwtjes in handen?
Absoluut. Ik ben op het vlak van muziek een enorme controlefreak. Mensen zeggen me wel eens dat ik een heel ander mens word als het over muziek gaat. Dan geef ik echt niet graag iets uit handen. Koen was eigenlijk de allereerste van wie ik zoveel creatieve inbreng toeliet.

Sta je dan liever met band op het podium?
Dat wel. Het is toch een zeer moeilijke plaat om live te brengen. Met mijn liveband heb ik dan ook echt wel geluk gehad. Het zijn stuk voor stuk jonge mensen die er echt voor gaan. Bovendien zijn we ook heel goede vrienden, wat erg belangrijk is.

Welk instrument gebruik je om nummers te schrijven?
My Invasions is bjvoorbeeld een heel gevoelsmatig nummer. Maar de demo heb ik volledig geprogrammeerd op de computer. Omdat ik het zelf had geschreven, wou ik het in de studio ook zelf inspelen. Ik heb dan zitten oefenen en oefenen want ik ben eigenlijk helemaal geen pianist. Je hoort dat ook wel. Maar partijen die een beetje scheef zitten,  hebben ook wel hun charme (lacht).

'Alas My Love' is een korte plaat geworden. Heb je veel nummers in de schuif laten liggen?
Eigenlijk was het eerder worstelen om mezelf ervan te overtuigen of nummers erbij hoorden. Ik ben zo ontzettend kritisch. Koen stelde dikwijls voor om nummers te doen waar ik echt niet van hield. Sommige van die nummers hebben echter wel de plaat gehaald. The Sunset bijvoorbeeld. Aanvankelijk had ik een hekel aan die song. Het idee zat wel goed, maar meer zat er niet in. Koen had dan een voorstel voor de percussie en ik heb daarna een gitaartokkeltje gezocht. Naar mijn gevoel zaten Koen en ik toen op dezelfde golflengte. Nu is The Sunset één van mijn favoriete liedjes op de plaat.

De naam van de band is de ondertitel van een Radioheadnummer. Sommige nummers van jou doen me ook denken aan Thom Yorke. In hoeverre is Radiohead een invloed geweest?
Radiohead is de groep waar ik het meest naar opkijk. De zangstijl van Thom Yorke heeft mijn manier van zingen erg beïnvloed. Zonder Thom Yorke had ik nu wellicht heel anders gezongen. 'Kid A' en 'Amnesiac' zijn nog steeds twee van de meest geniale dingen die ooit gemaakt zijn. Het is frustrerend om te zien dat ze er in slagen om zo experimenteel en tegelijk toch zo toegankelijk te zijn.

Wie zijn naast Radiohead jouw grote muzikale voorbeelden.
The Beatles zijn geniaal. Maar ook Leonard Cohen en Tom Waits zijn fantastisch.

Hoe zie je het komende jaar tegemoet? Wordt het een jaar van veel optreden?
Inderdaad. De data staan nog niet op mijn Myspace omdat we ons even willen focussen op de releaseconcerten. Maar er komt zeker een reeks optredens daarna. Ik ben benieuwd wat het publiek ervan zal vinden.

Wij ook.

24 februari 2009
Dimitri Muylaert