The Answer - Het antwoord van The Answer

Cormac Neeson, zanger van The Answer voelt zich niet goed. De keel is vandaag de boosdoener. De dag dreigt nog slechter te gaan wanneer Cormac te weten komt dat twee collega’s vastzitten op een of andere ferry. Toch neemt hij samen met gitarist Paul even de tijd om te praten met de aanwezige journalisten. Cormac Neeson staat ons te woord en het belangrijkste dat we onthouden is dat The Answer wel degelijk grootste plannen heeft!

Is dat altijd zo geweest?
In het begin was het Paul, Mickey, ik en een repetitieruimte. James is er pas later bij gekomen. We ondervonden dat we goed met elkaar konden samenwerken en tijdens die eerste repetities begonnen we al goede nummers te schrijven. We wisten dus vrij snel dat het ons menens was als groep en dus besloten we om ervoor te gaan. Intussen bestaan we al zes jaar.

Op welk moment wist je dat je hetzelfde wou doen als je favoriete artiesten?
Pearl Jam in Dublin was mijn eerste optreden. Eddy Vedder live aan het werk zien terwijl de groep op de achtergrond staat te rocken: Zulke momenten inspireren jonge mensen om een groep op te starten. Voor mij zijn er zo een paar concerten en albums die weergeven wat jong zijn en muziek maken betekent, zoals ‘Siamese Dream\' (1993) van The Smashing Pumpkins. Ik speel al in groepjes vanaf mijn vijftiende en mijn doel was altijd om met mijn muziek goed mijn brood te verdienen. 

Vanwaar komt de groepsnaam ‘The Answer’?
Het was de drummer die met die naam aan kwam dragen. We hebben pas na acht concerten besloten onszelf The Answer te noemen. Daarvoor hadden we acht andere namen gehad. We hadden in het begin wel onze twijfels. Zouden ze ons nog wel serieus nemen? We wisten dat we even goed moesten worden als de naam suggereert. The Answer als naam kiezen, was dus een stimulans om goede muziek te maken.

Heb je er ooit aan gedacht om de ‘the’ weg te laten? Er zijn tegenwoordig zoveel groepen met een ‘the’.
Ja, we hebben het overwogen om het gewoon bij ‘Answer’ te houden maar als geheel klinkt meer als een statement. En dat is wat telt in de rock-‘n-roll. 

Jullie album heet ‘Rise’ en ligt nu in de platenwinkel. Het klinkt als rockmuziek uit de jaren zeventig. Zo las ik in De Morgen dat je de vergelijking met Led Zeppelin wel graag hoort. Klinken jullie bewust zo of is dat toeval?
Ik denk dat dat toeval is. We proberen geen hulde te brengen aan groepen van vroeger. De vergelijkingen die ze maken met andere groepen storen ons niet echt. We maken gewoon muziek die ons aanstaat en waarvan we houden. Wanneer we op het podium staan voelen we alle beats en alle noten. We willen dat jonge mensen naar onze muziek luisteren,we willen rock-‘n-rollmuziek terugbrengen. Rock-‘n-roll is een heel mooie en emotionele vorm van muziek en ik denk dat veel jongeren zich daarin kunnen herkennen.

Dus jonge mensen kunnen op jullie concerten eigenlijk oude muziek herontdekken?
Yeah, het is een soort herontdekking en het speelt in op die tijdloze en bijna spirituele energie. We klinken als sommige groepen in de jaren zestig en zeventig, maar je kan niet ouderwets klinken als je het goed doet. Kwaliteit is eeuwig en iedereen kan iets van kwaliteit maken. Rock-‘n-roll heeft iets rebels, het kan een stem aan jongeren geven. Dat proberen wij ook te doen.

Brengt dat geen druk met zich mee?
Neen, de enige druk die we zullen voelen is dat we altijd beter moeten worden.. In Engeland en Ierland zijn er veel positieve recensies verschenen en je voelt je verplicht om die verwachtingen in te lossen.
[pagebreak]
We lazen dat verschillende mensen een handje hebben geholpen bij het producen van het album, o.a. Chris Sheldon (Foo Fighters).  
Hij producete het album waar ‘My Hero’ op staat, het album dat de Foo Fighters (\'The Colour And The Shape\') zo bekend heeft gemaakt. Hij heeft ons album gemixt. Daarvoor hadden Andy Bradfield en Avril MacKintosh het grootste deel van het album al onder handen genomen. Op één van onze optredens boden ze ons hun diensten. In de repetitieruimte bleek dat ze perfect begrepen dat we een live-band waren en dat we dat live-gevoel ook op cd moesten overbrengen. Dat is goed gelukt.
Het was de eerste keer dat we langer dan drie dagen in een studio zaten, o.m. in Wales en in de Olympic Studio in Londen. Memphis Water en Leaving Today werden later opgenomen in een kleine studio in Noord-Ierland. Er moesten ook b-sides worden opgenomen voor de singles. We schreven nummers op één dag en  namen die de dag erna live op. Het is goede en eerlijke rock-‘n-roll geworden.

Vandaag begint jullie tournee. Waar treden jullie zoal op?
In september spelen we o.a. in België en Polen. In de drie maanden erna touren we in Groot-Brittannië en Ierland, o.m. als voorprogramma van Paul Rodgers. We gaan ook naar Scandinavië, een beetje een droom die werkelijkheid wordt. Op 8 december stopt de tournee en zullen we eenenzeventig concerten gespeeld hebben in Europa. Daarna gaan we naar Australië om te spelen op het  Big Day Out festival. Wellicht zullen we dan een dag of twee rusten (lacht) en beginnen na te denken over ons tweede album.  

Ik heb gelezen dat jullie in veel cafés hebben gespeeld. Denken jullie dat het een groot verschil zal zijn met de concertzalen waarin jullie nu gaan spelen?
We zijn al lang uit die pub scene. Vorig jaar hebben we in Groot-Brittannië in grotere zalen gespeeld na de release van ons album in juni. En eigenlijk verandert er niets. Drie jaar toeren in cafés in Ierland gaf ons de kans om als groep te ontwikkelen en om onze podiumvaardigheden en nummers te verbeteren. Toen hebben we de stap gezet om naar Londen te gaan en in grotere zalen te spelen. Nu gaan we naar Europa en we staan open voor alles. We zijn er klaar voor.  

Willen jullie liever spelen voor tweehonderd mensen die voor jullie muziek komen dan voor vijftigduizend mensen die jullie muziek gewoon ‘ok’ vinden?
Begrijp me niet verkeerd maar binnen een jaar hoop ik dat er vijftigduizend mensen onze muziek goed vinden. We willen in volle stadions over de hele wereld spelen, voor zoveel mogelijk verschillende mensen. Het is heel belangrijk dat ze allemaal komen voor de muziek van The Answer, dat zou eigenlijk de enige reden moeten zijn.

Jullie zijn vooral een live-band. Brengen jullie iets extra live?
Live klinken de nummers van het album vaak heel anders. Paul voegt er soms een solo van twee of drie minuten aan toe, als we het hem toelaten (lacht). De nummers zijn meestal wat losser, minder strak dan op het album. Tijdens een optreden kunnen we ook nummers spelen waaraan we op dat moment aan het werken zijn. Ik denk dat het publiek die wel leuk zal vinden. We brengen ook nummers die het album niet haalden omdat we het aantal moesten beperken tot elf liedjes.
Op het podium staan vier mensen die zich amuseren. We willen er elke avond staan en er voor zorgen dat alle mensen tevreden de zaal verlaten. Ze moeten denken dat ze deel uitmaken van een viering van goede rockmuziek. Als je komt dan hoop ik dat je ziet wat ik nu bedoel…
[pagebreak]
Hebben jullie tijdens optredens  al een Spinal Tap-moment gehad?
Oh yeah, all the time. Vorig jaar stonden we in het voorprogramma van Whitesnake, Deep Purple, The Who en The Darkness in zalen waar zo’n vijf- à zesduizend man kan staan. De backstage is dus wat groter dan een café in Belfast. Verschillende keren zijn we onderweg naar het podium verdwaald (lacht). Echt waar!

Heb je er tijdens die pubjaren ooit aan gedacht om er mee te stoppen?
Neen want ik heb niets anders gekend. Na de universiteit hebben we meteen de groep opgestart. We hebben dus nooit op een kantoor of zo gewerkt. Soms werkten we in cafés om rond te komen maar ik weet niet hoe ik een ander leven zou kunnen leiden dan dit. Als de platenmaatschappij ons niet onder handen had genomen dan zou ik niet weten waar ik nu zou staan. En ik zie ook het nut niet in om daarover na te denken. Je moet altijd vooruitgaan. De nummers die je schrijft moeten elke dag beter en beter worden. We hebben moeilijke tijden gehad, zeker in de periode dat rockmuziek niet cool was. Toen was indie meer de mode, maar wij hebben het altijd op onze manier gedaan en we gaven niet veel om wat andere mensen over ons te zeggen hadden. 

Jullie zijn dus allemaal jezelf gebleven.
Absoluut! Te veel groepen maken niet de muziek die ze willen, maar die van hen verwacht wordt of die mensen willen horen. Sinds het begin doen wij ons eigen ding en daar worden we vandaag voor beloond.

Jullie zijn genomineerd voor een aantal awards. Vinden jullie dat belangrijk?
Ja, we zijn genomineerd voor Best New Band door Kerrang. Enkele maanden geleden wonnen de award voor Best New Band van Classic Rock. Dat blad heeft ons ook genomineerd voor Best Album of the Year. Zulke prijzen zijn vooral belangrijk voor het imago van de groep. Het helpt om albums te verkopen. Als dat een manier is om je muziek bij de mensen te brengen...

Waar zie je The Answer binnen binnen tien jaar?
Ik zal waarschijnlijk aan een soloproject werken! Ik weet het niet, misschien nog een zestal goede albums maken. Wij willen zeker en vast elk stadion in de wereld vullen. Hopelijk zullen we dan niet zo veel interviews geven als nu (lacht). We willen gewoon altijd vooruitgaan en elke dag beter en beter worden. We willen meer albums verkopen en dat er meer en meer mensen naar onze optredens komen! Over tien jaar heersen wij over de wereld!