The Album Leaf - Verleden, heden en toekomst

Het Amerikaanse gezelschap The Album Leaf heeft wat te vieren. Niet alleen bestaat de band tien jaar, op 2 januari kwam ook het vijfde album 'A Chorus Of Storytellers' uit. Reden genoeg om frontman en oprichter Jimmy LaValle even op de rooster te leggen over de richting van het nieuwe album en van de band, en over hoe het nu was om voor het eerst met zijn liveband een album op te nemen. Als we tegenover Jimmi LaVelle plaats nemen aan een tafeltje in Café De Pont, valt zijn oog meteen op het T-shirt dat we dragen: "Hey, dat is een Kraftwerkshirt! Cool!" Opmerkzame man, die LaVelle. En goede smaak heeft hij ook al.

Verleden, heden en toekomst



Het nieuwe album markeert het tienjarig bestaan van The Album Leaf. Een hele reis. Kan je ons daar wat meer over vertellen?
Het is zo snel voorbij gegaan. Er is veel gebeurd en het is zo raar dat ik toen ik hieraan in mijn slaapkamer begon als een soort van soloproject, ik later mijn eerste solo-optredens zou geven voor een paar honderd man en dat The Album Leaf vervolgens zou uitgroeien tot een volledige en solide band die zou touren met Sigur Rós, voor duizenden mensen zou spelen en intussen al zeven jaar bij elkaar is.

We hebben geluk dat we meestal voor een goed publiek spelen en je merkt ook dat met ieder optreden de popularteit van de band groeit. Dat de band zo'n lang leven beschoren is, is wonderbaarlijk. Bands komen, brengen een album uit, worden beroemd en vervolgens verdwijnen ze en hoor je er niks meer van. Tien jaar is toch al behoorlijk lang.

Dus eigenlijk had je nooit gedacht dat het tien jaar zou blijven duren?
Daar heb ik eigenlijk nooit over nagedacht. Soms vraag je je wel eens af hoe lang het nog door kan gaan of hoe lang je het kan blijven doen, maar je neemt het zoals het is en je laat je min of meer meevoeren met de stroom. Ik had absoluut niet verwacht dat ik dit vijf jaar later nog zou doen (lacht).

Je nummers zijn net kleine muzikale verhaaltjes, dus eigenlijk ben je een soort van "storyteller". Waar komt de albumtitel 'A Chorus Of Storytellers' eigenlijk vandaan?
In principe is het precies zoals je het zegt. Mensen die muziek maken vertellen eigenlijk ook verhalen. Achter alles gaat wel een verhaal schuil. Achter al het creatieve dat je doet zit een betekenis of een inspiratie. En dat is eigenlijk ook weer een verhaal. Voor de eerste keer heb ik mijn band gebruikt om de plaat af te maken en daarmee weer een hele groep vertellers aan het proces toegevoegd.

Waarom gebruik je je band op je nieuwe album, terwijl je vroeger bijna alles zelf deed?
Ik slaagde er niet in mijn songs af te ronden en dus wilde ik mijn band gebruiken om zo het proces te voltooien. Het is een hele andere manier van aanpakken. Voor we de studio ingingen hebben we eerst gerepeteerd terwijl het voorheen zo was dat ik de studio inging, alles zelf deed en de songs pas met de band ging spelen, vlak voor we op tournee gingen.

Het is ook een andere ervaring om in de studio te zitten en te luisteren en zien hoe het proces tot leven komt op die manier. Na vijf jaar en vijf albums wou ik er zeker van zijn dat deze plaat anders zou zijn. De stijl is de afgelopen zeven jaar niet veranderd als het om de band gaat en het is ook wat de fans al zeven jaar te zien krijgen op het podium.

Waarschijnlijk is het een compleet andere manier van werken.
Sommige dingen kunnen wat langzamer gaan: je weet precies wat je wil en dan moet je dat proberen te vertalen. Als je het zelf even niet weet, laat je het horen en dan duurt het even voordat ze er iets mee kunnen aanvangen. Maar omdat we goede vrienden zijn en elkaar al zo lang kennen, is het ook weer gemakkelijker. We hebben een hechte band opgebouwd met elkaar en het opnemen van het album was dan ook erg aangenaam. Veel van de lijnen, gitaarpartijen en drumtracks ontstonden omdat er andere mensen bij betrokken waren en dat heeft veel veranderd.

In 2001 en 2003 heb je met Sigur Ros getourd. Kjartan Sveinsson en Jón Þór Birgisson hebben zelfs gastbijdrages geleverd op het album 'In A Safe Place'. Luisterend naar je nieuwe album hoor ik duidelijk elementen van Sigur Ros. Heeft die samenwerking je een nieuwe of andere kijk op je eigen muziek gegeven?

Zeker. De dingen die Kjartan deed op het album 'In A Safe Place' doe ik nu ook. Het is een inspiratie en een invloed waar Kjartan voor heeft gezorgd. Wat ik vroeger ook al deed, doe ik nu op een andere manier.

Jonsi is een geweldige vocalist en bedenkt verschillende manieren om te zingen en door hem ben ik zelf ook verschillende manieren gaan bedenken. Toen we samen tourden in 2001 was hij me heel erg aan het pushen om te gaan zingen en in 2002 kreeg hij zijn zin (lacht).

Orri (Páll Dýrason, nvdr) is een uitstekend drummer en zijn benadering van drummen is gewoonweg fantastisch. Zijn drumwerk is ook niet standaard en het is iets wat ik nog niet onder de knie heb. Ik kan niet eens over drums denken zoals hij dat doet.

Maria (Huld Markan Sigfúsdóttir, nvdr) speelde voor het eerst viool op 'In A Safer Place' en dat klikte meteen. Ik heb nu een vaste violiste. Ik heb eerder ook wel violen gebruikt maar je merkt dat het bepaalde vormen begint aan te nemen naarmate de band prograssie boekt.

Het heeft veel te maken met de keuzes die ik gemaakt heb en hoe bepaalde dingen onderdeel zijn geworden van mijn geluid. Het was absoluut een belangrijke samenwerking, al geef ik dat niet graag toe (lacht).

Hoe denk je dat je fans op je nieuwe plaat zullen reageren?
Geen flauw idee. Ik heb al wel reacties gehoord op dingen die ik de afgelopen tijd gepost heb zoals de eerste track van het album, Perro, en een videoclip waarop we een nummer afmixen in de studio. Daar werd erg goed op gereageerd. Men vond dat het heel anders klonk en dat het een goede richting is.

Wat ze hoorden vonden ze goed. Ik ben zeer zelfzeker over dit album omdat ik het gevoel heb dat het een goed en sterk album is geworden. Dat zegt veel over de band maar ook over de progressie die we boeken en de nieuwe dingen die we uitproberen. Veel mensen waren niet echt blij met mijn vocalen op voorgaande albums, maar ik doe het gewoon omdat ik het graag doe. Het is een uitdaging voor mij en ik vind dat de zang op het nieuwe album erg sterk is. Hopelijk veranderd doet dit album hen van mening veranderen en gaan mensen mijn vocalen waarderen. En wie weet krijg ik er weer wat fans bij.

Waar zie je The Album Leaf over tien jaar?
Geen idee, hopelijk doe ik dit nog steeds op een unieke manier. Ik probeer weg te blijven van de populaire dingen die gebeuren in de muziek. Hopelijk heb ik in die tijd een paar filmscores geschreven of nog een paar solide albums. Ik ben in ieder geval van plan om een akoestisch album en een ambient album te gaan maken, platen die niet zo gefocust zijn als deze. Albums die ik maak voor de fun, zodat ik wat productiever word en me ook niet zo erg hoef te concentreren om een album te maken. Ik hoop in ieder geval dat ik er dan nog steeds ben. De violisten zullen dan in de vijftig zijn dus we zullen zien wat er gebeurt (lacht).

28 januari 2010
Gregor Dijkman