Teitur - Ik hoef niet beroemd te zijn

Teitur is een singer-songwriter die al jaren parels van albums de wereld in stuurt en waar grote artiesten en bands als Radiohead, John Mayer en Rufus Wainwright veel bewondering voor hebben. Terecht, zeggen wij. Toch blijft hij een van de best bewaarde geheimen van de muziekindustrie, iets wat soms onbegrijpelijk lijkt. Met zijn laatste album 'Let the Dog Drive Home' heeft hij wederom een prachtige plaat afgeleverd die bol staat van die briljante popliedjes die ook zijn vorige albums sierden. En zo vertrokken we op een koude winterdag naar Amsterdam om de sympathieke en getalenteerde singer-songwriter eens op de rooster te leggen. Het grote vraagstuk krijgt hij al meteen op zijn bord.

Veel mensen hebben nog nooit van je gehoord en je wordt gezien als het best bewaarde geheim in de muziek. Enig idee hoe dat zou kunnen komen?

Ik heb er niet echt een mening over eigenlijk. Ik doe dit al een hele tijd en maak al zo'n dertien jaar lang albums. Ik heb altijd mijn eigen carrière gehad en beschouw mezelf niet als een superster. Dat zou ik nooit doen. Zo zie ik dat absoluut niet.

Je doet gewoon je ding, zeg maar?

Precies. Ik heb ook geluk gehad dat ik altijd een mijn eigen fanbasis heb gehad en altijd de kans had om platen te maken en muziek te schrijven. De mainstream laat het uitschijnen dat als het aantrekkelijk is voor de massa, het pas daadwerkelijk aantrekkelijk wordt. Maar zo is het niet. Er zijn heel wat dingen die het goed doen zonder dat de massa er weet van heeft. Ik hoef dus niet beroemd te zijn (lacht).

Het komt wel vaker voor dat goede, maar minder bekende artiesten hun platen uitbrengen op de kleinere onafhankelijke labels.

Er is zo veel muziek en het is ook niet moeilijk om muziek te maken. Iedereen maakt muziek. Vijftien miljoen mensen in de wereld spelen gitaar. Het is eigenlijk gewoon een onderdeel van de samenleving.

Je bent geboren op de Faeröereilanden, waar er een actieve muziekscene is. Je speelde daar ook in een band, maar vertrok naar Denemarken op je zeventiende. Kan je iets meer vertellen over die muziekscene en waarom vertrok je op zo'n jonge leeftijd?

De Faeröereilanden zijn heel klein: er wonen maar achtenveertigduizend mensen. De band deed het heel goed, maar op een gegeven moment bereik je het punt dat je je afvraagt hoe het nu verder moet. En toen verhuisden mijn moeder en stiefvader naar Denemarken. Daar is alles groter, dus besloot ik mee te gaan. De stad had een geweldige muziekschool en daar kwamen veel muzikanten uit die omgeving samen. Alleen het feit dat je daar een muziekbibliotheek binnen kon lopen en alle muziek kon beluisteren die je maar wou, was voor mij heel nieuw.

Wat heeft jouw voorkeur, spelen in een band of soloartiest zijn?

Het ligt eraan wat je wil bereiken. Ik denk dat het voor bands soms best moeilijk is. Het grootste deel van mijn carrière heb ik het in mijn eentje gedaan en dan is het soms al lastig om dingen rond te krijgen en te regelen voor bijvoorbeeld een tour. In een band is het lastiger om keuzes te maken omdat je rekening moet houden met elkaar. Alles wat je doet moet een groepsbijdrage zijn. Ik kan me zo indenken dat er veel spanningen heersen binnen een band. In dat opzicht is het eenvoudiger om soloartiest te zijn.

Je hebt ook meer vrijheid natuurlijk?

Inderdaad, als je zelf je muziek schrijft, kun je doen wat je wil. Al moet ik wel zeggen dat dat niet altijd een voordeel is. Soms is het goed om wat druk te hebben, iemand die nee durft te zeggen en die min of meer tegen je is.

Grote artiesten als Rufus Wainwright, Aimee Mann, John Mayer en Radiohead zijn fan van je? Zijn ze ook een inspiratie geweest?

Ik hou erg veel van muziek en luister er ook veel naar, maar het is niet dat ik geïnspireerd raak om te schrijven als ik bepaalde bands hoor. Met liedjes gaat het meer om verhaaltjes die je wil delen en om de dingen in het leven te vinden die relevant zijn om over te schrijven. Bij een band is het vaak cool om te zeggen door wie je geïnspireerd bent. Zelf hoor ik eigenlijk zelden muziek waarvan ik denk: "Dat wil ik ook gaan maken".Ik luister vooral veel naar orkestrale en instrumentale muziek. Of het nu gaat om muziek of een film, het is een ervaring. Je begint aan iets, je maakt het af en je ervaart het.

Op je vorige album 'The Singer' legde je de nadruk vooral op jou als zanger met spaarzame instrumentaties. Met 'Let the Dog Drive Home' lijk je terug te keren naar de basis. Was het opname of schrijfproces anders dan voor 'The Singer'?

Het schrijven was niet echt anders, maar het thema en de arrangementen wel. Ik heb dat album opgenomen met Jonas Bloch Danielsen, om de liedjes naar een andere plek te brengen. We hebben alles gearrangeerd voor piano en drums met veel stiltes en pauzes. Daarna hebben we de rest opnieuw georkestreerd. Zo konden we andere elementen invullen en toevoegen. Het nieuwe album moest meer body en soul worden. Meer ritme en snelheid. Ik vertel nog steeds de verhaaltjes en je zoekt naar een geluid, dat daar bij past. Vergelijk het met schilderen. Ik wil dat het een richting heeft, een ritme maken zoals het bedoeld is in een liedje. Het is bijna architecturaal.

Het is meer liedjes "bouwen"?

Ja, zo zou je het kunnen noemen: liedjes bouwen.

Hoe ga je tewerk bij het schrijven van je songs? Komt de muziek of juist de tekst eerst?

Geen van beide eigenlijk echt. Het is meer het liedje en het idee of het gevoel. Je moet eerst weten waar je een liedje over wil schrijven, en dan ga je de tekst schrijven en de muziek. Je komt op een zin en dan vraag je je af of het een goed of slecht begin is. Vervolgens volgt nog een zin en dan ga je kijken of je er wat akkoorden onder kan zetten. In principe komt de tekst eerst omdat je dan een begin hebt, maar het gaat gelijk op.

God, I Have So Many Things To Tell You klinkt persoonlijk. Is dat vaak zo en waar komt je inspiratie daarvoor vandaan?

Mijn teksten moeten wel iets persoonlijks hebben, al hoeven ze niet meteen een noodroep te zijn. Ik ga echter niet een liedje schrijven over bijvoorbeeld fietsen in Amsterdam (lacht). Ik vind dat als je een liedje schrijft, je ook echt iets te melden moet hebben. Je moet je onderwerpen wijselijk uitzoeken. Ik vind het ook niet erg om afstand te nemen van het onderwerp, als ik me er maar mee verbonden kan voelen. Freight Train (van 'Let the Dog Drive Home', nvdr) gaat over iemand die altijd alles goed gedaan heeft en wou dat hij dat een keer niet had gedaan. Dat gaat niet over mij, maar ik ken wel zulke mensen. Ik moet het ook wel zelf voelen, anders kan ik het niet zingen. Als iemand me vraagt een liedje over iets te schrijven vind ik dat prima, maar als ik zelf liedjes opneem en zing, moet ik het echt voelen.