Tegan And Sara - Onze vorige platen voelden aan als spaghetti gooien tegen de muur

De Candese eeneiige tweeling Tegan and Sara draait anno 2013 al een gezonde tien jaar mee in de muziekindustrie. Met ‘Heartthrob’, hun zevende langspeler, presenteren de indiezussen een erg toegankelijke en misschien ook wel lichtjes ander plaat dan we van het duo gewend zijn. Hoe dat precies komt, vragen we aan Sara Quin, die ons enkele uren voor de aanvang van hun show treft in de doolhofachtige backstage van de Brusselse AB.

Laten we de koe meteen bij de horens vaten: vanwaar de keuze om de plaat ‘Heartthrob’ te dopen? Zijn jullie professionele hartenbreeksters?

Sara Quin: “Het is compleet het tegenovergestelde! (lacht) Echte hartenbrekers zijn mensen zoals Justin Bieber, Elvis, James Dean…Popsterren die door hun fans op een voetstuk worden geplaatst. Daarom vonden we het wel tongue in cheek om onszelf zo te noemen. Want veel mensen zien ons als hartenbreeksters, terwijl wij ook vaak worden afgewezen of ongelukkig zijn in de liefde.”

Haalde je daar de inspiratie voor het album?

Sara Quin: “Ik schrijf liever over een gebroken hart dan over volmaakte liefde, net zoals mensen liever schrijven over de dood dan over het leven. Sterfelijkheid is pakken interessanter door de lens van een bang iemand, niet? Het is niet zo dat ik altijd slechte relaties heb, maar ik vind het gewoon interessant om liefdesverdriet tot op het bot te ontleden. Wie wil trouwens een melige ballad horen? Het gedacht alleen al! (lacht) Ik haat mensen die over liefde schrijven. Muziek moet je pijn verzachten, moet je verheffen, moet je aanspreken.”

Ben je tevreden met het resultaat?

Sara Quin: “Absoluut, ik ben erg trots! Maar op een andere manier dan op onze vorige platen. We zien al onze kinderen even graag, maar dit album is compleet vernieuwend. Ik heb de indruk dat we vroeger enkel voor puur artistieke redenen muziek maakten. Met ‘Heartthrob’ moesten we onszelf pushen. Ik wou dat het minder veilig aanvoelde, dus heb ik mezelf in bochten gewrongen als nooit tevoren. En dat kon evengoed slecht zijn afgelopen. Maar onze fans houden ervan, wij houden ervan. Iedereen tevreden. En dat voelt erg goed!”

Het klinkt inderdaad compleet anders, meer mainstream zeg maar. Was dat een bewuste keuze?

Sara Quin: “Het is niet zo dat we per se een mainstreamplaat wilden maken. We wilden gewoon een moderne popplaat produceren. Iets dat overweldigend klonk. Momenteel ben ik erg into populaire muziek: Beyoncé, Alicia Keys, Robyn, zelfs The Dream. Hoe ouder ik word, hoe meer mijn interesses verschuiven van lo-fi muziek naar hi-fi, moderne, steriele geluiden. ‘The Con’ en ‘Sainthood’, onze vorige albums, vind ik prachtig maar tegelijkertijd ook enorm ingetogen. Deze keer wilden we een album maken dat door de boxen kon worden gejaagd. Iets dat nieuw voelde, maar dat nog steeds onze visie uitdroeg. Want dat is wat ik zelf ook wil van de bands die ik graag hoor. We wilden geen ‘The Con 2.0’ maken, want ‘The Con’ bestaat al. Wij willen dat elke langspeler iets anders vertegenwoordigd. Ik denk niet dat we daarom aan gezichtsverlies lijden bij onze fans. Want ik weet dat veel mensen ons cool vonden net omdat we ‘rare’ of ‘indie’ undergroundmuziek maakten. Maar het is niet omdat we een popplaat maken, dat onze sound er niet meer in terug te vinden is. De muzikale elementen zijn gewoon veel verfijnder. Beter zelfs. Onze vorige albums voelden aan als spaghetti gooien tegen de muur: idee na idee na idee. Deze keer gingen we veel specifieker te werk.”

‘Heartthrob’ krijgt opvallend meer media-aandacht dan jullie eerdere platen. Genieten jullie daarvan?

Sara Quin: “Ja, eigenlijk wel. Ik begon na te denken over de jaren tachtig en negentig, en hoe het moet gevoeld hebben om in die tijd de grootste groep ter wereld te zijn. Niet volgens de hedendaagse standaarden, maar volgens die specifieke tijdsgeest. Toen hield iedereen nog van dezelfde muziek: Madonna of U2. Er was geen grijs maar enkel zwart of wit. En opeens werd ik mij ervan bewust dat we een nichegroep waren. Met ‘Heartthrob’ wilden we het dus grootser zien. Iets dat door onze fans wordt aanvaard, en dat is geweldig! We hangen niet meer vast aan één bepaalde sound.”

Niet enkel jullie sound, maar ook jullie aanpak verliep deze keer anders. Normaal gezien schrijven jullie geen nummers samen –behalve dan voor ‘Sainthood’- maar deze keer deed je dat wel. Hoe komt dat?

Sara Quin: “Tegan had enkele nummers geschreven (Closer, I Was A Fool en Drove Me Wild) en liet simpelweg bepaalde delen over aan mij. Het is niet zo dat we even gingen neerzitten en samen begonnen te jammen, nee. We hebben gewerkt zoals we altijd doen, maar deze keer liet ze meer ruimte om samen te werken. En dat was best wel een aangename, nieuwe ervaring.”

Jullie maken al samen muziek sinds je vijftiende. Hoe komt zoiets in je op?

Sara Quin: “Ik weet het niet (lacht). Ik herinner me nog dat iedereen in een band zat – het waren de jaren negentig, wat had je gewild – en punkconcerten bezocht. Het begon als een soort van mopje, denk ik. Om cool te doen.”

En tien jaar later zit je hier. Had je dat ooit verwacht?

Sara Quin: “Helemaal niet. Ik dacht altijd dat we er enkele jaren zoet mee zouden zijn, maar dat we daarna toch werk gingen moeten zoeken. Toch, de jaren verstreken, en wij bleven maar muziek maken. En het werd –tegen alle verwachtingen in- duidelijk: dit is een carrière!” (lacht)

Wat zou je doen mocht je dit niet hebben?

Sara Quin: “Geen enkel idee. Iets in de muziekindustrie, sowieso. Producen, songwriten, managen? Toch, er is niets dat ik zo graag doe als dit. Ik zou het missen, omdat het een groot deel van mijn leven is. Het zou een leegte achterlaten, want het is zo’n bevredigend beroep. Ik hou van optreden, ik hou van opnemen. Sommige mensen zeggen wel eens: wanneer ga je nu eens kijken voor een gezin? Maar dat klinkt verschrikkelijk! (lacht) Natuurlijk wil ik ooit wel een gezin, maar wanneer zal ik dan tijd hebben om muziek te spelen?”

Wat dat gezin betreft: je bent een grote inspiratie voor de gay community. Was dat iets wat jullie bewust wilden bereiken met Tegen and Sara?

Sara Quin: “Het was niet per se een doel op zich, denk ik. Toen we het van onszelf ontdekten, waren we achttien en wisten we van niks. Hell, het internet bestond nog niet eens! (lacht) Maar ik wist dat we altijd bij onze vrienden en familie terecht zouden kunnen. Ik heb nooit de drang gevoeld om te liegen over mijn geaardheid. Daarom heb ik het er niet zo lastig mee gehad, zoals vele mensen het nu wel hebben. Wij hebben bijvoorbeeld veel vrienden die gay zijn – ook bekende figuren – maar daar niet voor durven uitkomen. En dat vind ik erg: ze limiteren zichzelf. Het is dus wel goed om weten dat we rolmodellen kunnen zijn voor die mensen. Laat ons wel duidelijk zijn: wij spreken nooit voor iedereen, we spreken voor onszelf. En als dat iemand helpt of inspireert, dan maakt ons dat gelukkig. Zeker in tijden als deze, waarin er dagelijks zoveel veranderd op vlak van homoseksualiteit.”

Ben je het nooit beu om vragen over jullie geaardheid te moeten beantwoorden?

Sara Quin: “Nee! Wij hebben het privilege om erover te kunnen praten en om dingen te veranderen, dus doen we dat ook. Jarenlang ben ik gefrustreerd geweest door het idee dat enkel gays naar onze muziek luisterden, en dat we de stempel gayband opgeplakt kregen. Maar nu weet ik dat het slechts een bepaald deel is van wat we doen. Desalniettemin, een groot en belangrijk deel. Wanneer iemand ons nu vraagt of we een gayband zijn, zeg ik altijd hetzelfde: maakt Thom Yorke van Radiohead heteroseksuele muziek? Natuurlijk zal zijn seksualiteit zijn muziek wel beïnvloeden. Net zoals zijn mannelijkheid en het feit dat hij wit of Brits is. Dat is zijn identiteit. En zo zie ik mezelf: ik ben een muzikant en ik ben toevallig ook lesbisch. Dat is een heel andere zaak dan zeggen: ik ben een lesbische muzikante. Ik kan me toch ook evengoed identificeren met Bruce Springsteens Born in the USA, zonder dat ik een heteroseksuele man ben? Daarom geloof ik erin dat heteroseksuele mensen net zoveel aan onze muziek kunnen hebben. Mijn soort liefde is net hetzelfde als die van heteroseksuelen. Het is allemaal the same old bullshit.” (lacht)

Wat mogen we nog verwachten van Tegan and Sara in de toekomst?

Sara Quin: “Ik wil op hetzelfde niveau blijven, maar heb geen idee hoe we dat moeten aanpakken. Waarschijnlijk zullen we het eerst wat laten bezinken, touren we nog een jaar, en refocussen we nog even voor we opnieuw de studio induiken.”

Hou ons op de hoogte!