Tapes 'n Tapes - Het zou me verbazen als ze in dit album Pavement of Pixies horen.

Als wij in de gebouwen van de VRT aankomen voor een inderhaast gemaakte afspraak met de heren van Tapes 'n Tapes, zijn ze nog volop bezig met hun akoestische radiosessie. Als we Eric Appelwick (bas) achteraf aanspreken over de problemen die hij had met zijn basspel, blijkt dat hij "dat ding gewoon niet gestemd kreeg". Erg spraakzaam zijn Josh Grier (zang, gitaar) en Appelwick trouwens niet. Maar toch slaagden we erin hen één en ander te ontfutselen over het nieuwe album 'Walk It Off'.

Zelf hebben we het album nog niet te horen gekregen, maar wat is er zoal veranderd op dit album?
Josh: Het rockt meer. We zijn nu met zijn vieren, dus de line-up is iets veranderd. Eric speelt nu bas en Matt (Kretzmann, nvdr), die vroeger bassist was, neemt nu de toetsen en de blazers voor zijn rekening.
Eric: De drums zijn meer aanwezig. Het is heavier.

Dat had te maken met de middelen waarover jullie de beschikking kregen?
Eric: De studio, ja. Een grotere studio, meer ruimte, meer microfoons, betere microfoons. Eigenlijk alles zo’n beetje.
Josh: Nu konden we de plaat laten klinken zoals we wilden dat ze klonk in plaats van ze te laten klinken zo goed als we konden.

Heeft het feit dat je nu verantwoording moet afleggen aan een platenmaatschappij invloed gehad op de muziek?
Josh: Helemaal niet. Ze hebben zowat vijf of zes demo’s gehoord voor we begonnen met de opnames en ons daarna volledig met rust gelaten. Pas toen we de eerste dag met de mix bezig waren, heeft het label contact opgenomen. Ze hebben de plaat dus eigenlijk niet gehoord voor ze zo goed als klaar was.

Je zei ooit dat teksten niet erg belangrijk voor je zijn, dat je meer belang hecht aan het feit dat het goed klinkt.
Josh: Inderdaad, dat is zowat het belangrijkste voor mij. Teksten mogen vooral geen afleiding vormen van de muziek. Verder mogen luisteraars ervan maken wat ze willen. Als ik naar muziek luister, schenk ik weinig aandacht aan teksten. Voor sommige mensen is dat uiteraard anders. Voor mij persoonlijk betekenen ze wel iets, maar ik laat iedereen vrij ervan te maken wat hij of zij wil.

Toch worden ze vaak voor andere doeleinden gebruikt. Neem nu Springsteens Born In The USA. Dat werd gebruikt voor een politieke campagne. Ben je niet bang dat dat ook met jouw teksten zal gebeuren?
Josh: Daar kan je sowieso weinig aan doen. Je hebt er immers geen macht over.
Eric: Daar hoef je je dus niet druk over te maken.

Er is nog weinig bekend over het nieuwe album. Er staat slechts één nummer op jullie MySpace en nog geen video op het net. Heeft dat te maken met de platenmaatschappij?
Josh: Het album komt pas uit in april. Ik denk dat ze nu bezig zijn met de video. Verder zijn ze gewoon bezorgd dat de plaat gaat uitlekken. Alle beschikbaar gestelde kopies hebben een watermerk.[pagebreak]

Toch was het internet erg belangrijk voor jullie. Wat vinden jullie van de zogeheten bedreiging van het net voor de muziekindustrie?
Josh: Wat kan je eraan doen? Of ze nu willen betalen voor je album of niet, dat doen ze toch gewoon. Het internet is inderdaad erg belangrijk geweest voor ons, vooral met ‘The Loon’. Het is op die manier dat mensen onze muziek te horen hebben gekregen: online. Dus het kan wel degelijk een goede zaak zijn voor muziek. Aan de andere kant zal het de muziekindustrie volledig veranderen. Waarschijnlijk valt het allemaal wel op zijn pootjes. Er wordt immers nog steeds muziek gemaakt. Als niemand er echter voor wil betalen, kunnen muzikanten zich niet meer toespitsen op muziek. Ze moeten noodgedwongen een job zoeken.
Eric: Zeker in Amerika. Als ik me niet vergis, zijn er enkele landen waar de regering popmuzikanten betaalt. In Denemarken doen ze dat bijvoorbeeld.
Josh: Wij hebben allemaal gewone jobs.
Eric: Ik sta parttime achter de bar. Josh werkt. Alleen Jeremy (Hanson, drummer, nvdr) heeft er geen.
Josh: Ik ben data-analist.

Er wordt wel eens verwezen naar Pixies en Pavement als het over jullie muziek gaat. Stoort jullie dat en zal dat veranderen met dit album?
Eric: Het is al een tijdje geleden dat ze die vergelijking nog hebben gemaakt.
Josh: Het zou me erg verbazen als men in dit album nog Pixies en Pavement zou horen. Aan de andere kant heb ik het al evenmin in het vorige album gehoord (lacht). Vooral jongere bands zoals wij, die nog maar één album uit hebben gebracht, moeten altijd met iets vergeleken worden. Als het dan ten minste bands zijn die ik zelf goed vind, valt het nog mee.
Eric: Die vergelijkingen hebben altijd iets van : “Hier hebben we nog een schuif met wat onbepaalde dingen. Laat ons hen daar maar bij steken.”

Jullie hebben de nummers nu al een paar keer live gespeeld. Er zijn “geheime” optredens geweest in Londen en Parijs. Hier misschien ook?

Eric: Dat is nog geheim (hilariteit alom).

Veranderen de liedjes wanneer je ze speelt?
Eric: Zowat de helft van de tracks op het album hadden we al live gespeeld tijdens onze laatste tournee door de VS. Voor die nummers was het gewoon opstellen en opnemen. De andere songs hadden we al wel geoefend, maar die zullen tijdens het spelen ongetwijfeld meer groeien dan de eerste.

Hoe was het om te werken met een producer als Dave Fridmann?
Josh: Hij liet ons toe om te doen wat we wilden doen, de plaat te maken die we wilden maken. Hij is een erg goed sound engineer en kan iets perfect beoordelen. Hij is een ideaal klankbord voor ideeën. Het is alsof je voortdurend een kwaliteitscontroleur bij je hebt. Als wij iets in gedachten hadden, regelde hij het zo dat het precies zo zou klinken. Dat was een echte luxe.

En wat gaat er nu gebeuren. Een driedubbele wereldtournee?
Josh: Veel spelen uiteraard. In april/mei trekken we door Noord-Amerika en in mei/juni komen we terug naar hier.

Wij zullen er zijn.