Tame Impala - Britney Spears is stonerrock

Hadden we op voorhand nog enige reserves bij ons enthousiasme voor Tame Impala, dan zijn we na ons half uurtje oog in oog met Kevin Parker totaal overtuigd. De zanger, gitarist, producer, songschrijver en spilfiguur van deze Australische band is aandoenlijk sympathiek en heeft helemaal niet de capsones die je associeert met bandjes die de hype van het moment zijn.

Met zijn surfer boy uiterlijk valt hij een beetje uit de toon in dit designer hotel. Zijn ogen blinken ondeugend als hij een tweede Tequila Sunrise bestelt op kosten van de labelbaas. Hij gaat het bij twee houden, belooft hij, want meer zou ten koste gaan van het concert vanavond en dat kan hij niet hebben. Toewijding en ambitie die je niet direct verwacht als je het bol van psychedelica staande debuut 'Innerspeaker' hebt gehoord.

Ooit zijn jullie als Dee Dee Dums begonnen. Was dat een andere band?
Kevin Parker: Met Dee Dee Dums speelden we vooral live zonder veel te repeteren. We spelen nog altijd een nummer dat uit die periode stamt, maar eigenlijk heeft Tame Impala daar nog weinig mee te maken. Toen speelden we meer bluesrock. Rond de tijd dat we van geluid veranderden en iets meer psychedelische muziek begonnen te spelen heb ik de naam veranderd.

Voor jullie eerste plaat hadden jullie een deftig budget.
Ons platenlabel heeft ons een platendeal aangeboden op basis van wat ik op MySpace had gezet. Toen moest ik voor de eerste keer een volledig album afleveren in plaats van song per song af te werken en enkel voor mezelf of voor wat vrienden te spelen.

We hebben een oud huis gehuurd aan de oceaan, op drie uur rijden ten zuiden van Perth. Echt heel aangenaam was dat. We hadden zes weken tijd en natuurlijk hebben we eerst vijf weken gelanterfant om dan in de laatste week te beseffen dat we eigenlijk nog niets hadden. Typisch. De laatste week hebben we dan een tandje bijgestoken, maar toen we naar huis gingen hadden we nog altijd geen stempartijen. Die heb ik dan thuis opgenomen.

Hoe belangrijk was het succes van groepen als MGMT en Yeasayer om platenmaatschappijen er van te overtuigen dat er een markt is voor jullie soort muziek?
The White Stripes, The Black Keys en The Strokes waren belangrijker. De kwaliteit van de opnames mocht plots iets minder afgelikt zijn en toch werd je nog op de radio gedraaid. Daarna zijn de mensen iets ontvankelijker geworden voor dat soort geluid, maar op onze ep werd soms nog altijd negatief gereageerd.

Ergens las ik dat je tweede plaat bijna af is. Dat is snel.
Ik neem constant muziek op en ik wil niet té veel verwachtingen scheppen, maar laat ik zeggen dat alle songs uitgewerkt zijn en ik er heel enthousiast over ben. Het is een samenwerking met Jay (Watson, nvdr.), onze drummer, en dat is nieuw voor mij. Nu we zoveel touren zijn we betere muzikanten geworden en lijken de ideeën een stuk sneller te komen.

Hoe was het touren in de States?
We werden verwend. We speelden met MGMT in grote, mooie zalen, balzalen soms, en na het spelen voor die paar duizend mensen konden we een glas drinken en naar MGMT kijken. Er zijn niet veel groepen die zo'n ervaringen kunnen opdoen op hun eerste tour in de Verenigde Staten. Alleen onze chauffeur had het wat moeilijker omdat hij ook onze roadie is en dus eigenlijk twee jobs moest combineren.

Hoe is het om te leven in Perth?
Het weer en het strand zijn zalig, maar voor de rest is er weinig te doen. Hier heb je mooie historische gebouwen, maar daar is alles nieuw en saai. Maar het kan nooit warm genoeg zijn voor mij. Muzikaal gezien zijn er veel kleine indiebandjes en iedereen speelt er met iedereen.

Je muziek lijkt zo uit de jaren zestig te komen. Waar haal je je invloeden vandaan?
Ik hou gewoon van mooie melodieën en ik hou van dat open, ruimtelijk geluid. Zelf ben ik eerder opgegroeid met The Smashing Pumpkins dan met sixtiesmuziek, hoewel mijn vader bijvoorbeeld wel een fan was van The Shadows.

Misschien heb je gewoon toevallig een effectje gevonden op je pedaal die je muziek zo deed klinken en beviel dat je wel?
Zo werk ik niet echt. Ik koop echt gericht een effectpedaal omdat ik een bepaald geluid wil verkrijgen.

Kun je je inbeelden terug te keren naar die ruige bluesrocksound van de begindagen?
Nee. Onze volgende plaat zal nog kosmischer zijn en nog veel minder blues.

Als je nu moet kiezen tussen het carrièrepad van The Flaming Lips of dat van MGMT, welk zou je dan kiezen?
Toch liever The Flaming Lips. De populariteit van MGMT zou me teveel worden. Je kunt niet zo snel zo populair worden als zij zonder ook gehaat te worden. Op een gegeven moment keert je momentum en dan is het plots gedaan. Over hun tweede plaat is de algemene consensus dat het een slechte plaat is, maar dat is larie. Hij is echt best goed. Ik ben veel te gevoelig aan dat soort kritiek. Zij zijn iets sterker.

Zijn ze niet een beetje te hard in zichzelf beginnen te geloven?
Wel, ik ken ze nu toch wel een beetje en het zijn echt heel nuchtere mensen. Ik denk niet dat ze zich beter voelen dan iemand anders. Maar geef mij dus maar de cultstatus van The Flaming Lips. En vooral het budget van hun liveshows.

Wat is het belangrijkste: een goed concert spelen of je goed amuseren?
(blaast) Onmogelijke vraag. Die twee gaan hand in hand. Als we het niet voor het genot van het publiek zouden doen, kunnen we beter gewoon thuis wat spelen. Dus ik wil de fans echt wel waar voor hun geld geven en als alles goed zit en dat lukt, dan amuseer ik me ook.

Jullie spelen geen bisnummers. Is dat een statement?
We hebben nog nooit bisnummers gespeeld. We vertellen altijd duidelijk drie nummers voor het concert eindigt dat we geen bisnummers spelen. Het is zo'n cliché ook. Stoppen met een groot gebaar vind ik zoveel mooier. Natuurlijk zijn er dan mensen die teleurgesteld zijn en daar voel ik me dan schuldig over, dus misschien moet ik eens een manier bedenken om toch een origineel einde aan een concert te breien.

Op Wikipedia wordt Wu-Tang Clan als één van jullie invloeden genoemd. Dat is iets wat we niet in jullie muziek horen.
En toch... Ik hou heel erg van hiphop en als je muziek maakt komt er tijdens het creatief proces altijd wel een moment waarop je moet beslissen over een bepaalde wending. Dan denk ik toch af en toe: "Hoe zou Wu-Tang Clan did oplossen?". Het is natuurlijk niet zo dat iemand spontaan zal zeggen dat onze muziek als hiphop klinkt.

Stonerrock wordt ook vernoemd.
Wat is stonerrock eigenlijk? Josh Homme zelf haat de term. Voor mij is dat elk soort muziek dat beter klinkt als je stoned bent. Alles dus. Britney Spears is stonerrock.