Sukilove - "Dit is progrock, meneer"

"Maar dat mag je niet schrijven, hoor!" Pascal Deweze, het brein achter Sukilove, houdt wel van een grapje, en dus wordt af en toe smakelijk gelachen tijdens het interview. Maar zaken gaan voor, en 'Static Moves', de nieuwe plaat van Sukilove, kan wel wat achtergrond gebruiken. Alhoewel. "Als ik een plaat moet uitleggen, hebben we iets fout gedaan."

Pascale, is 'Static Moves' een positieve plaat?
Dat was in elk geval wel de bedoeling, maar uiteindelijk is dat grandioos mislukt. We wilden een heel zomerse popplaat maken - dat proberen we trouwens al twee platen lang - maar op een zeker moment lijkt die minieme dissonantie, dat donkere, ons meer aan te trekken. En dan gebeuren dit soort muzikale ongelukken. Hoe meer ik in een bepaalde richting wil schrijven, des te meer ik daarin lijk te falen. Ik kan er dus maar beter mee ophouden. Het lukt toch niet.

Staan die teksten vooraf al vast of komen die pas later?
Ik schrijf alles tegelijkertijd: arrangement, melodie, teksten, ... Maar ik probeer de afstand tussen de verschillende elementen wel zo klein mogelijk te houden. En uiteraard kunnen er elementen veranderen. De tekst is niet belangrijker dan de melodie of het arrangement, maar alles is met elkaar in balans. Als je bijvoorbeeld een akkoord verandert, zou je ook de tekst moeten veranderen.

In de tekst van een nummer als A New Beginning blijkt de hoop al gauw om te slaan in wanhoop. En de muziek is haast industrieel te noemen.
Vrolijk industrieel, dan (grijnst). Het sowieso al een beetje ontwrichtend omdat er geen snare in dat nummer zit. De luisteraar wordt een soort ontlading ontnomen, en dat is niet goed voor je humeur. En bovendien zit er bijna geen harmonie in het nummer. Het zijn slechts enkele noten op bas en gitaar. Bijna niemand speelt een akkoord. Daardoor krijg je een wankel evenwicht waarover die melodie wordt gespreid, wat resulteert in die vreemde sfeer waarin dat nummer baadt. Een aantal typische elementen zijn gewoon weggelaten.

De tekst van Fear is simpelweg fatalistisch.
Fatalistische humor, dan. Eigenlijk was dat een grapje. Oorspronkelijk wou ik een kinderkoor vragen om dat refrein "We're all just meat. We're all waiting to die" te zingen. Maar in gedachten zag ik die boze ouders al op mij afkomen. Daarom hebben we het maar zelf ingezongen, al maakten die mannenstemmen het geheel nog zwaarder. Het is meer een soort van overlevingstechniek dan een doemmoment. Je kan tenslotte met je leven aanvangen wat je wil. Dat is allemaal niet zo belangrijk. Vat het dus maar positief op. Ook al word je hier met je neus wel hard op de feiten gedrukt.

En de muziek onderstreept dat nog eens. Zonder deze achtergrondinfo is het wel erg confronterend.
En eigenlijk heb ik nu al te veel achtergrond gegeven. Als ik een plaat moet uitleggen, hebben we waarschijnlijk iets fout gedaan. Een plaat moet gewoon op zichzelf kunnen staan. Wat de luisteraar daarin hoort, is genoeg. Ik hoef me niet te verdedigen. Wij hebben ons ding gedaan. Klaar!

Je schrijft al je teksten ook in de ik-vorm.
Mijn teksten zijn niet persoonlijk. Het lijkt alleen maar zo omdat ik ze inderdaad in de ik-vorm schrijf. Maar ik kan nu eenmaal geen verhaaltjes schrijven. Dat zou betekenen dat ik een vooropgezet plan moet hebben, met een begin en een einde, en voor mij werkt dat niet. Een nummer eindigt waar het eindigt. Ik zie er wel beelden bij. In 4AM bijvoorbeeld zag ik elke zin visueel voor mij. Niet dat een buitenstaander daar veel zinnigs in zou zien.

Is het toeval dat instrumantal Teeth Fitness ongeveer in het midden van de plaat zit?
In elke plaat die we tot nu toe hebben uitgebracht, zit meestal wel een moment waarop we gas terugnemen. Hierdoor kan alles wat bezinken, waarna we weer vooruit kunnen. De donkerdere nummers komen wat later op onze platen, de wat frissere songs staan aan het begin. Teeth Fitness zorgt voor een sfeerbreuk, omdat we die op de plaat nodig hadden. De bassist schreef dan een drone en die gaat dan over in het volgende nummer, Choose Your Gods. Dit is progrock, meneer!

Hoe pak je het aan om een bepaald geluid te creëren voor je plaat?
Het grootste gedeelte hebben we al in ons hoofd als we eraan beginnen, maar er zit ook een percentage toeval bij. We hebben de plaat live opgenomen in veertien dagen tijd, en dan ben ik nog twee maanden bezig geweest met teksten inzingen, backing vocals, enz. Zo hebben we nog vanalles uitgeprobeerd, zoals gitaren door gangen of door versterkers jagen om de klank te vinden die we wilden horen.

De klank heeft iets afstandelijks.
Je 'hoort' inderdaad die kamers. Bij Eels bijvoorbeeld zit alles heel dichtbij, maar wij gaven er de voorkeur aan om afstand te nemen, zoals dat in de Elvisperiode het geval was. Heartbreak Hotel bijvoorbeeld. In plaats van alles "hifi crispy" te maken - zoals de Beatles' 'Remasters' - leek het de juiste stap voor deze plaat om alles verder naar achteren te duwen. Toen ik de demo's maakte, wist ik al dat dat het moest worden.

Voel je druk om te presteren als je schrijft?
Niet meer. Vroeger had ik dat wel. Toen legde ik mezelf normen op waaraan nummers moesten voldoen. Maar als ik nu lange tijd niet geschreven heb, dan begin ik gewoon met een aantal nummers. En die moeten niet eens goed zijn. Zit er dan toch iets tussen dat ergens op lijkt, dan ben ik vertrokken.

Ik kan me voorstellen dat iemand als Joost Zwegers veel meer druk voelt - vanuit zichzelf, maar vooral vanuit zijn publiek - om telkens die honderdduizend mensen ervan te overtuigen dat hij een goede plaat gemaakt heeft. Wij hebben er maar een paar duizend nodig, en dat maakt het schrijven heel wat relaxter. Die paar duizend weten trouwens sowieso dat elke Sukiloveplaat anders is. De enige constante is haast dat ze allemaal ontoegankelijk zijn.

Op Pukkelpop was er bitter weinig volk op jullie optreden. Doet dat pijn?
Nee, eigenlijk zijn we het gewend om enkel voor liefhebbers te spelen. Op hetzelfde moment begon dEUS, en elders was Placebo bezig. De mensen die de tent binnenkwamen, zijn ook gebleven. We zijn dan ook geëindigd met een tent die voor twee derde vol zat. Nu hebben we weliswaar al vier platen en drie ep's gemaakt, maar de meeste mensen hebben nog nooit van ons gehoord.

Je bent ook bezig met literatuur. Word je beïnvloed door wat je leest?
Absoluut. Memory As A Skull komt van een boek van Paul Auster ('The invention Of Solitude', nvdr.) waarin zijn vader sterft en hij het huis van zijn vader gaat leegmaken. Op die manier maakt hij de vergelijking tussen lege kamers en die schedel. Van daaruit ben ik vertrokken voor dat nummer, en dat evolueert dan vanzelf.

Een band als De Kift gebruikt poëzie en zelfs proza als basis voor hun nummers. Zou jij iets dergelijks zien zitten?
Ik ben ermee gestopt om nummers helemaal in mijn eentje op gitaar te schrijven. Ik probeer meer en meer om tekst en melodie te laten versmelten. Hele nummers schrijven vanuit een tekst werkt op dit moment niet voor mij. Ik kom uit een periode dat ik alleen maar traditioneel wou schrijven, maar na één of twee platen zat ik al aan mijn plafond. Vanaf 'You Kill Me' heb ik weer alles opengezet, en dat werkt voor mij veel beter. Al de rest vind ik te beperkend.

Je hebt al met heel wat mensen samengespeeld. Zijn er plannen voor een echte soloplaat?
In Sukilove heeft iedereen er zich bij neergelegd dat ik de "leider" ben. Ik schrijf alles en de anderen steunen mij daarin. De plaat zou zonder hen nooit zo goed zijn geweest, maar het is geen echte groep, meer een collectief dat aan dezelfde kar trekt. Meer solo dan dit zal het waarschijnlijk nooit echt worden.

Hoe bepaal je voor welke bands je de productie wil gaan doen?

Talent en ruimte in mijn agenda. Zij kiezen mij. Gelukkig heb ik te weinig tijd in mijn leven, zodat ik spullen kan weigeren en enkel kan doen wat ik echt leuk vind. The Galacticos was zo'n groep. Of de nieuwe plaat van The Future Dead, die ik net heb opgenomen. En dat wordt naar mijn mening ook iets heel moois. Een beetje Velvet Underground meets Teenage Fanclub.

Soms krijg ik ook aanvragen waarvan ik me afvraag waarom ze bij mij terechtkomen. Met pure kleinkunst heb ik bijvoorbeeld gewoon weinig voeling. Ik ken er niets van. Onze drummer, Stoffel Vervaeckt, kan daar bijvoorbeeld veel beter mee overweg. Die kan zich in alles vinden.

Heb je nog andere projecten op stapel staan?
Met Rudy Trouvé, Craig Ward en Dave Schroyen willen we iets doen rond Jimmy Page (legendarisch gitarist van Led Zeppelin, nvdr.). Met de Crab Four mikken we artistiek iets hoger. We gaan het 'White Album' integraal spelen, maar dat is meer een hobbyproject. De arrangementen gaan we zo goed mogelijk benaderen, de stemmen zullen een iets vrijere interpretatie krijgen.

We zijn benieuwd!

Foto via Wannabes.