St. Vincent - Bloed aan de snaren

Café Het Goudblommeke in Papier in hartje Brussel is een fantastische kroeg, waar ooit zelfs  Magritte te gast was. Voor een interview is het echter niet meteen de meest geschikte locatie. Er is gewoon te veel rumoer. Zeker als het er zo vol zit als toen wij Annie Clark voor onze microfoon kregen. Naar aanleiding van de nieuwe plaat 'Strange Mercy' van haar soloproject St. Vincent, kwam zij daar namelijk de pers te woord staan.

Bloed aan de snaren



Ze zag er bijzonder kwetsbaar en klein uit. En bovendien waren haar antwoorden vaak bijzonder kort. Maar dat belette niet dat ze interessante dingen vertelde.

St. Vincent is Annie Clark en Annie Clark is St. Vincent. Waarom dan de alias?
Annie Clark
: Het schept een beetje afstand. Niet zozeer van het publiek, maar eerder in mijn eigen geest. Afstand tussen mezelf en de kunst die ik kan maken. Onder mijn eigen naam zie ik mezelf trouwens nooit muziek maken. De kunst, die ik maak, verandert bovendien niet omdat mijn naam verandert.

In de bio, die ons werd bezorgd, wordt vermeld dat je alle songs op gitaar schreef. Waarom was dat zo belangrijk?
De vorige plaat heb ik helemaal op mijn computer gemaakt. Ik heb geen enkel instrument aangeraakt. Voor deze was dat helemaal anders: ik ging terug naar mijn roots als gitariste en zocht uit wat mijn handen en mijn stem konden teweegbrengen.

Je hebt al naam gemaakt als gitariste. Heb je zelf helden als het op gitaar spelen aankomt?
Mijn oom, Tuck Andress (van Tuck & Patti, nvdr), Steve Albini (St. Vincent coverde nog niet zo lang geleden Kerosene van Big Black, nvdr), Marc Ribot, ... wat hij speelt, is zo expressief, zo eenvoudig, zo pervers. Dat geldt trouwens ook voor Albini: het is gitaar spelen, niet op de klassieke manier, maar metaal op metaal. Er zit een absolute brutaliteit in. Zodat het pijn doet om ernaar te luisteren.

Is dat waar je zelf ook naar streeft?
Ik ben niet zo extreem als Albini. Mijn songs zijn anders. Er zit meer melodie in terwijl een melodie iets is wat Albini koud laat. Maar ook bij mij mag het gerust een beetje pijn doen.

Hoe weet je wat een goede gitaarsolo is?
Als je letterlijk begint te bloeden, dan weet je dat je goed werk hebt geleverd. En dat gebeurt vaak. Het betekent dat ik me helemaal gesmeten heb.

Je speelde al een aantal keren in België, maar altijd alleen. Speel je liever met een band?
Met een band kan je toch meer kracht zetten. Dan heb je ook meer een klankbord. Je merkt niet alleen aan het publiek dat het goed was, ook de connectie met je band speelt daarin een belangrijke rol.

David Bowie is een naam die vaak terugkomt als over jouw muziek wordt geschreven. Enig idee hoe dat komt?
Ik hou wel van David Bowie. Misschien heeft het te maken met het feit dat Mike Garson, de gitarist die de geweldige solo speelt in Aladdin Sane, ook aan mijn eerste plaat heeft meegewerkt.

Wat was het idee achter 'Strange Mercy'?
Soms moet je gewoon een leugen om bestwil vertellen als je iemand wil beschermen. Je moet durven zeggen dat het allemaal goed komt, terwijl je weet dat het misschien helemaal niet zo is. Het is iets wat we allemaal doen: manieren zoeken om negatieve zaken te communiceren en de andere zo weinig mogelijk te kwetsen. Op 'Strange Mercy' zijn er veel songs waar dat gevoel in zit. In Chloe In The Afternoon is er een openbaring-door-pijn-situatie op seksueel gebied, die dat soort "vreemd medelijden" uitdrukt. In Strange Mercy meld ik goed nieuws waar ik zelf niet in geloof, vertel ik dus eigenlijk een leugen om bestwil. In Surgeon smeekt iemand om verlossing van de depressie. En dat gaat zo verder.

Op muzikaal vlak lijkt er een groot gat te gapen tussen pakweg Champagne Year en Chloe In The Afternoon.
Dat soort variëteit heb je nodig op een plaat. Je mag alle songs niet hetzelfde laten klinken. Op emotioneel vlak komen ze van dezelfde plek en ik beschouw ze dus ook niet als erg verschillend. Er is die emotionele kern die ze allemaal verbindt.

Was 2011 een Champagne Year?
Het was een productief jaar en ik heb veel tijd bij vrienden en familie kunnen doorbrengen, dus ja, 2011 was goed. Bovendien kon ik blijven werken. 2010 was trouwens zo verschrikkelijk dat ik maar tegen mezelf bleef herhalen dat volgend jaar een goed jaar zou gaan worden.

Cheerleader is een typisch Amerikaans fenomeen. Druk je op die manier een mening over Amerika uit?
(Peinzend) Ik was zelf nooit een cheerleader. Maar Amerika is inderdaad een vreemde plaats. En dat heeft dan weer te maken met het feit dat er zo veel verschillende delen samen dat land uitmaken. Zelf ben ik gedesillusioneerd door het voorgekauwde idee over Amerika, dat zo gul wordt rondgestrooid. Het wordt pas interessant als je Amerika gaat bekijken als een vreemde plaats, waar hier verdrukking heerst en daar bevrijding in de hand wordt gewerkt. Hoe moet je daar in godsnaam wijs uit raken?
Zelf ben ik niet echt geïnteresseerd in politiek. Om geïnteresseerd te zijn in politiek, moet je geloven dat je iets kan veranderen aan "het systeem". En ik geloof daar niet echt in.

Kan muziek voor verandering zorgen?
Muziek kan mensen veranderen. Het is een erg krachtig medium. Door de tijden heen heeft muziek trouwens al veranderingen teweeg gebracht. Denk maar aan The Beatles in Rusland, ... Het is nog steeds een manier om idealistisch te zijn. En in welk land heerst er nog idealisme omtrent de regering?

Hier in elk geval niet, maar misschien brengt muziek ook daar ooit verandering in.

18 september 2011
Patrick Van Gestel