Skunk Anansie - Debbie Harry zal altijd mijn grote heldin blijven

We zouden Skin van Skunk Anansie, één van de liefste mensen die er op deze aardbol rondlopen, ontmoeten in Brussel, maar omdat dat interview in het midden van de periode van terreurdreiging plaats zou vinden, besloot de band om de persafspraken in ons land over te slaan. Enige tijd later bellen we Skin dan maar op haar hotelkamer in Italië, waar ze verbleef in het kader van haar optreden als jurylid in de plaatselijke versie van het bij ons ter ziele gegane programma 'X Factor'.

Skin: Die aanslagen in Parijs, ik blijf het moeilijk vinden om daar iets zinnigs over te zeggen. Het is zo’n surreëel gegeven dat ik er nog altijd niet bij kan. Ik heb me al proberen voorstellen hoe het nu moet voelen voor Eagles Of Death Metal, maar behalve dat het verschrikkelijk geweest moet zijn, kan ik daar weinig over zeggen. Ik wil alleszins alle liefde van de wereld uitsturen naar de slachtoffers, die daar gevallen zijn, en naar de achtergeblevenen.

Maar het leven gaat door en muziek overwint. Jullie hebben een nieuwe plaat gemaakt, wat wil zeggen dat jullie nu officieel evenveel platen voor als na jullie comeback (in 2009) hebben gemaakt.
En als je de akoestische plaat meetelt, die we in 2013 hebben uitgebracht, dan zelfs een plaat meer! We vinden het nog allemaal leuk nu en zolang dat zo blijft, gaan we door. De piek van onze populariteit mag dan wel in de nineties liggen, we hebben de laatste jaren een flinke berg werk verzet en daar ben ik best trots op.

‘Black Traffic’ dateert inderdaad al van 2012, maar daarna hebben we die akoestische tournee gedaan. En die was ongelooflijk leuk om te doen. Die tournee bevatte enkele van de beste concerten, die we ooit gegeven hebben. We hebben bewezen dat we ook een hele show lang breekbaar kunnen zijn. En dat wilden we dus op plaat vastleggen ook.

In Italië was je coach in 'X Factor'. De wedstrijd liep af op 10 december. In 2014 sprak ik met Ricky Wilson van Kaiser Chiefs. Zijn band ging net een nieuwe start maken en hij bekende me toen heel eerlijk dat 'X Factor' niet alleen leuk was om te doen, maar ook een geweldig promotiekanaal was. Gewoon het feit dat je veel in beeld komt, herinnert de mensen eraan dat je band bestaat. Is het toeval dat jij nu en in X Factor zit en een nieuwe plaat gaat uitbrengen?
In alle eerlijkheid? Ik heb daar nog geen seconde over nagedacht. Misschien zit ik ook in een iets andere situatie dan Ricky: hij was jurylid in 'X Factor' UK, dat toch wel een wereldwijd platform krijgt. Ik ben jurylid in Italië dat, zonder de ervaring te minimaliseren, toch maar beperkt blijft tot één land. Commercieel zou het dus niet zo heel veel invloed hebben.

Voelde je je daar op je plaats? Je bent de zangeres van een rockband, dat is een genre dat toch minder aan bod komt in dit soort talentenjachten. Om nog maar te zwijgen van de authenticiteit die rond rockbands hangt en het verraad dat vele fans erin zien als je in een wedstrijd als 'X Factor' coacht.
Ik vond het gewoon leuk om mee te doen, dus dan doe ik dat. Mika zat trouwens ook in de jury, dus ik was niet het enige buitenlandse jurylid en ik heb er een mondje Italiaans mee geleerd. Ik heb de meisjes onder mijn hoede gekregen, wat ik wel fijn vond, want als vrouwelijke frontvrouw blijf ik toch nog altijd een uitzondering. Wat me hier wel opvalt, is dat de wedstrijd veel meer rock-‘n-roll is dan ik verwacht had: kandidaten zingen hier gewoon nummers van Nirvana bijvoorbeeld, dat heb ik toch nog niet zo vaak gezien in wedstrijden als deze.

Wie was jouw grote inspiratiebron destijds? Wie zou je dolgraag als coach hebben gehad?
(enthousiast) Blondie! Zonder twijfel. Als kind, toen er nog videoclips werden uitgezonden, zat ik steeds te wachten tot er nog eens een videoclip van Blondie voorbijkwam. Ik wilde Debby Harry zijn. Ik heb hen de laatste jaren niet meer zien optreden. Naar verluidt is het een beetje een trieste vertoning geworden, maar voor mij zal ze altijd een grote heldin blijven.

We hebben het nog niet echt over de nieuwe plaat gehad. ‘Anarchytecture’ heet die, een samenstelling van de woorden “anarchy” en “architecture”. Waarom die twee?
Daar kan ik niet echt een antwoord op geven, want de titel betekent verschillende dingen voor de verschillende leden van de band. Voor mij gaat de plaat over de moeilijke kanten van de liefde. Over hoe de liefde zich niet laat vormen in de ene of de andere richting. Ik haal de inspiratie voor mijn teksten uit mijn eigen leven en ook uit wat ik rond mij zie gebeuren en dan zie ik dat er geworsteld wordt met de liefde, dat niemand het echt begrijpt.

De titels zijn inderdaad niet van de vrolijkste: Love Someone Else spreekt voor zich, Death To The Lovers is er nog één en dan is er ook nog Victim waarin je het hebt over: “Victim of your love”.
Oeps, betrapt. Zoals ik zei: het is niet altijd fijn om verliefd te zijn.

De eerste single, Love Someone Else, klinkt opvallend dansbaar. Ik moest aan Gossip denken.
Daar dacht ik nu zelf niet aan, maar ik begrijp de vergelijking wel. We wilden nog eens iets doen met elektronische invloeden, zoals we dat in de jaren negentig ook al eens hebben gedaan op Post Orgasmic Chill. We hadden het nummer al een tijdje liggen. Het is een beat gemaakt door een Duitse dj, waar ik mee bevriend ben, en eindelijk was de tijd er rijp voor. Ik hou ervan!

Op 7 februari speelt Skunk Anansie in een uitverkochte Ancienne Belgique.