Sherman - De keuken klinkt hier fantastisch goed

Drie jaar na 'Perseverance Of The foolhardy' komt Sherman, muzikaal alter ego van Steven Bossuyt, terug met 'Sophomore Child', een intieme plaat waarin zijn warme stem en akoestische gitaar centraal staan. Dit derde album geeft zijn terugkeer naar de essentie van songwriting aan en bewijst dat Sherman niet meer dan minimalistische songs nodig heeft om indruk te maken.

Het nieuwe album heet 'The Sophomore Child' en gaat over het gevoel van een tweedejaarsstudent die al enige ervaring heeft, maar toch wijsheid mist. Waar voel je dat je al in gegroeid bent en wat ontbreekt er nog?

Sherman: De titel slaat inderdaad op het thema van het gevoel dat je langs de ene kant nog veel bij te leren hebt en langs de andere kant al enige wijsheid vergaard hebt. En dat is eigenlijk een gevoel dat ik gewoon heel algemeen in deze fase van mijn leven wel voel, zoals, denk ik, veel mensen. Dat sijpelt dan onrechtstreeks wel door in de songs die ik schrijf. In die zin dat er in bepaalde songs thema's behandeld worden waarin ik nog zoekende ben, maar uit anderen blijkt dan dat er wel dingen zijn die ik weet en of waar ik beter mee om kan. 

Dat is het thematische gedeelte, maar een ander is dat ik de productie van deze plaat, net als mijn vorige, eigenlijk in eigen handen heb genomen. Ik had in het verleden wel vaak met goede producers gewerkt zoals Jeroen Swinnen en ben daar heel tevreden van, maar op één of andere manier was deze plaat zo gegroeid dat ik het zelf meer in handen nam. Het was dus niet echt de bedoeling dat te doen, maar ik had een paar vrienden, wiens mening ik vertrouw, het werk laten horen. Zij zeiden: "Ja, dat klinkt eigenlijk wel goed. Waarom doe je het niet gewoon zelf?", en zo ben ik er toch weer op uit gekomen.

Dus als er dan toch iets is waarin ik met die laatste plaat nog gegroeid ben, is het het feit dat ik die productie van mijn muziek zelf in handen heb genomen, dat ik daar nu wel verder in sta. 

Die dubbelzinnige fase van je leven nu, is die voortgevloeid uit een andere? Of is dit eigenlijk nog altijd een beetje die onzekere beginfase?

Dat onzekere is nog altijd wel een beetje aanwezig, maar ik ben nu ondertussen drieënveertig. Dus dan kom je wel op een punt dat je toch al een beetje meer weet of denkt te weten over het leven in het algemeen of over hoe je jezelf ziet. Dus ja, dat is wel een beetje veranderd tegenover vroeger, dat er misschien iets meer kennis of zelfvertrouwen is. Er zijn ook nog altijd veel dingen waar ik over twijfel. Vandaar dus ook de titel. Er is inderdaad wel iets meer wijsheid dan vroeger, maar de twijfel is ook nog altijd aanwezig.

Qua composities en instrumentatie ga je op dit album heel erg terug naar de essentie: stem en gitaar. Was het een specifieke keuze om zo’n gestripte songs te maken? Of gebeurde dat organisch? 

Ik schrijf eigenlijk altijd songs. Aan dat proces zit geen begin- of eindpunt naar een album toe, maar hoe ik die songs dan arrangeer of in welke jasjes ze dan terechtkomen, dat hangt wel een beetje af van de periode waarin ik mij bevind en welke dingen mij op dat moment inspireren. Wat me nu ook beïnvloed heeft, is dat ik met mijn vorige plaat, die in 2022 uitgekomen is, redelijk veel solo-supports heb kunnen doen.

Zo heb ik in de Roma gespeeld en stond ik in Parijs ook solo als support van K’s Choice, waren ernog concerten in de AB, enzovoort. Door al die soloperformances groeide het idee van alleen te spelen automatisch. Het voelde logisch voor me om bij het opnemen van de nieuwe plaat die lijn verder door te trekken en gewoon echt proberen te vertrekken van de stem en de gitaar. Als dat gebeurd is, zie ik wat ik daarrond nog kan bouwen. Maar het liedje moet eigenlijk minimaal blijven, zodat vooral de performance kan spreken.

De toon is ook weer heel Sherman: dromerige, intieme pop, met dan toch weer een beetje meer diepgang. Kom je automatisch uit bij die stijl, wanneer je liedjes schrijft? Of is het een expliciete keuze?

Dat is eigenlijk iets waar ik niet echt over nadenk. Ik denk dat dat iets is dat gewoon organisch groeit, dat automatisch gekomen is. Ik heb er nooit bij stilgestaan of gezocht naar dat geluid. 

Twee tracks op de plaat trekken de aandacht. Sophomore Child 1 en 2 dragen niet alleen de albumnaam, maar ze zijn ook als enigen volledig instrumentaal. Er lijken ook motieven in terug te komen. Wat is het verhaal achter die mooie gitaarsolo’s?

De titel “Sophomore” is tweeledig. Aan de ene kant is er het idee van de "sophomore", de "wise fool", die nog bij te leren heeft, maar aan de andere kant wordt sophomore ook gebruikt voor het tweede kind. En dat ben ik toevallig zelf ook. Eigenlijk waren de ideeën voor die instrumentale liedjes daar een beetje een muzikale spiegel van. Ik wilde eigenlijk een soort sfeer scheppen van dingen die je je herinnert uit je kindertijd van bijvoorbeeld een reis ofzo. Meestal is dat dan iets zintuiglijks; een geur of een geluid. En dat is zo'n beetje de essentie. Flarden herinneringen die op die plaat dan instrumentale nummers geworden zijn.

Hoe lang heb je aan het album gewerkt?

Ik ben er vorig jaar aan begonnen, net voor de zomer. De meeste opnames zijn dan vooral tijdens de zomer en een klein beetje in het najaar gebeurd, vooral hier thuis eigenlijk. Het is misschien wel een grappig toeval. Wij hebben hier een heel goed klinkende keuken. Het is je misschien opgevallen dat veel stukken van de plaat redelijk ruimtelijk klinken. Er is redelijk veel galm en "room reverb". Dat is eigenlijk een groot deel van mijn keuken dat je hoort. 

Daarmee heb je meteen de volgende vraag beantwoord: heb je toevallig songs opgenomen in een keuken of een badkamer? 

Ja dus, toevallig eigenlijk bijna alle songs. Vooral de basis-takes met gitaar en stem. Sommigen zijn ook wel echt live takes geweest: zingen en gitaarspelen samen. En die keuken klinkt hier fantastisch goed. En we zijn van plan om te verbouwen. Dus het is waarschijnlijk de laatste keer dat ik hier kan opnemen. Het kwam toevallig goed uit dat ik de opnames hier kon doen.

Van welke tracks ben je het meest tevreden? 

Ik ga misschien een typisch antwoord geven: allemaal. Anders zouden ze niet op de plaat terecht zijn gekomen. Maar specifiek symbolisch vind ik dat Running Up The Hill mij nauw aan het hart ligt. Omdat dat eigenlijk een nummer is dat gaat over weerstand ondervinden. Maar door de passie, die je voelt voor iets - in mijn geval muziek maken - blijf je doorgaan.

Zijn er ook liedjes waar je aan bleef sleutelen om ze juist te krijgen? 

Burning, het eerste nummer van de plaat, dat was vooral zoeken. Omdat je langs de ene kant nummers hebt, die echt enkel gitaar en stem zijn, niks meer. Misschien nog een backingvocal. Ik heb de volledige plaat ook zelf ingespeeld en gezongen.
Maar Burning en Running Up The Hill waren songs, waarin ik instrumentaal iets breder wilde gaan. Daar zit ook basdrum bij, claps, backings en nog extra gitaar. En dat was dan een beetje zoeken: hoe ver ga ik daarin? Want ik wou het ook echt wel minimaal houden, snap je? Het evenwicht vinden tussen dat minimale en uitbreidingen toevoegen. Ik doe er toch wat extra instrumenten en sfeertjes bij, maar ik wil ook niet te ver gaan zodat het nog in de sfeer van de plaat blijft. Toch iets toevoegen zonder dat het te veel wordt. 

En heb je al een idee waar je in een volgend project naartoe wilt gaan?

Nee, eigenlijk niet direct. Ik zit nu vooral nog in de releasefase en ben veel bezig. Nu, er zijn wel al een paar songs die sowieso aan het koken zijn, waar ik mee bezig ben, maar ik heb nog geen duidelijk beeld van in welk arrangement of in welke sfeer die er zullen uitkomen. Dat is ook iets dat ik gewoon laat gebeuren en waar ik zo weinig mogelijk probeer over na te denken. We zien wel, als het zover is.