Sharko - 'Vrouwen die zich volspuiten met botox zijn de monsterlijke creaturen van deze eeuw'

 

Sharko is een driekoppige indierockband uit Brussel, die in Vlaanderen erg weinig aandacht krijgt. Nochtans hebben ze een verleden om fier op te zijn. Zo bracht David Bartholomé in 1999 het soloalbum 'Feuded' uit. Maar solo touren zag hij niet meteen zitten. Dus werden gitarist Teuk Henri (in 2000) en drummer Julien Paschal (in 2001) ingelijfd. Sharko was geboren en de band tourde inmiddels als support van o.a. Muse en Paul Weller. Met 'Dance On The Beast' brengt Sharko zijn vijfde studioalbum op de markt. Tijd dus voor een babbel.

Jullie hebben al een avant-première van dit album gespeeld in kunstencentrum Vooruit in Gent. Hoe voelde dat?
David Bartholomé: Het was helemaal niet eenvoudig. De stukken die we speelden waren helemaal nieuw. Bovendien was dat ook de eerste keer dat we ze voor een publiek brachten. We voelden ons dus onzeker. Daarbij komt nog eens dat ik steeds geconfronteerd word met angst voor het nieuwe. De nummers stonden live nog niet op punt. Intussen hebben we wat tijd genomen om de songs live tot hun recht te laten komen.

Merkte het publiek iets van die angst?
Integendeel, de reacties waren zeer positief. Het was een fantastisch publiek. Het waren geen mensen die naar het optreden kwamen om de nummers te bekritiseren. Deze mensen houden gewoon van onze muziek. Het Vlaamse publiek leeft over het algemeen ook heel erg mee: ze willen zich amuseren tijdens een optreden. Wij maken muziek om hen te plezieren, als ontspanning en we werken daar ook hard voor. Het publiek voelt dat aan en laat zijn appreciatie duidelijk merken. Dat voelt dan ook goed.

In het buitenland kent men jullie al langer. Enkel Vlaanderen lijkt maar niet toe te willen happen. Enig idee hoe dat komt?
In België heerst een soort van culturele barrière tussen Vlamingen en Franstaligen. Als je zegt dat je een groep uit Wallonië bent, klappen velen al toe. Dat deel van België heeft nu eenmaal een zeer slechte connotatie. Het wordt gelijkgesteld met de slechte economie, is niet zo dynamisch als Vlaanderen. Maar hier stelt men zich nogal protectionistisch op tegenover onze muziek. Hun culturele verleden heeft de Vlamingen nogal conservatief van geest gemaakt. Dat uit zich niet zozeer in hun gedrag, maar in de achtergrond van elke Vlaming schuilt er iets conservatiefs. Ook in hun humor en in hun eigenzinnige cultuur vind je dat terug. Neem nu bijvoorbeeld een blad als Humo. Dat vind je bijna nergens anders. Als ik dat dan lees, word ik wel eens verrast om op de ene paginakant een interview met een tv-ster te zien en aan de andere kant een stripverhaal over Cowboy Henk die een erectie heeft. Ook in Engeland vind je dat soort humor terug, maar dan meer vulgair en populair.

De titel van de nieuwd cd luidt 'Dance On The Beast'. Terwijl je dansen associeert met iets vrolijks, klinkt de term beest heel donker. Is één van beiden dominant?
Als we het over het beest hebben, bedoelen we creaties van angst, een imaginair iets dat je schrik aanjaagt. Maar beesten zijn niet alleen monsters zoals Frankenstein of een wolf. Vrouwen die zich volledig laten opspuiten met botox, dat zijn de monsterlijke creaturen van deze eeuw. Op het album wordt het slechte ook vereerd. Vergelijk het met indianen die rond een vuur dansen en de god van het kwaad vereren. Het is dus inderdaad een mengeling van iets feestelijks met een gedeeltelijke erkenning van het sombere.

Er wordt wel eens gezegd dat jullie met het nieuwe album evolueerden naar de dansvloer.
De muziek is inderdaad wat beweeglijker geworden. Maar dat betekent nog niet dat wij de nieuwe Justice, Too Many Dj’s of Daft Punk willen zijn. Dat is een totaal ander genre. Er zit gewoon iets meer beweging en ritme in onze muziek.

Jullie hebben voor de tweede keer samengewerkt met producer Dimitri Tikovoj (Placebo, Goldfrapp…). Voor alle andere albums werkten jullie met een verschillende producer. Klikt het zo goed tussen jullie?
Het is gewoon goede producer. Zijn werkwijze is misschien wel agressief en niet altijd gezond, maar toch… Hij duwt ons altijd in een bepaalde richting en zal er alles aan doen om zijn zin te krijgen. Zo moeten we ontelbare keren dezelfde dingen herhalen totdat het stuk klinkt zoals hij het wil. Het blijven natuurlijk onze ideeën, maar hij zorgt voor de vorm. Zijn invloed op de albums is dus zeer groot. Als wij bijvoorbeeld een decor willen met een rode zetel, zal hij ervoor zorgen dat het eerst en vooral een grote zetel is en vervolgens dat hij heel erg rood ziet. Hij wil gewoon bepaalde stukken in onze muziek benadrukken, waardoor het als geheel beter overkomt.

Gaan jullie nu ook opnieuw touren?
We wachten de reacties op dit album eerst af. Het is nu nog moeilijk te zeggen of de mensen goed gaan reageren en of er genoeg belangstelling is om er een tour aan vast te koppelen.

Jullie hebben wel al met grote namen getourd als Paul Weller en Muse. Is dat niet imponerend?
Op artistiek vlak niet, maar de structuur, de omkadering en de marketing die erachter zit, is overweldigend en bijzonder fascinerend. Achter zo'n artiesten zit namelijk een hele marketingmachine. En bovendien is het een zeer professionele ploeg.

Sharko is eigenlijk begonnen als een one-man-band. Bepaald jij nog altijd de richting?
Ja hoor, de andere bandleden zijn echt geweldig goede muzikanten. Vraag ze om twintig minuten te improviseren en je krijgt twintig minuten fantastische muziek voorgeschoteld. Maar nummers maken is aan hen niet besteed en hun muzikale visie is ook niet gestructureerd genoeg om songs te kunnen maken. Soms is dat frustrerend want vaak hebben zij geweldige ideeën en delen ze die ook me met mij, maar tegelijkertijd hebben ze geen zin om dat nummer dan af te maken.

Hebben jullie na vijf cd’s het gevoel dat de band Sharko volgroeid is?
We zijn wel erg gegroeid als band en we zijn zelfzekerder geworden. We weten en begrijpen wat we willen We hebben een richting gevonden. Dat is wat we in al die jaren gewonnen hebben. Wie een concert van Sharko ziet, krijgt een brede waaier van genres te horen: een rocknummer, een folknummer, metal, een ballade,... Wij reizen tussen alle genres en op die manier zijn we nog niet volgroeid als band.