Savages - We zijn op zoek gegaan naar nieuwe geluiden

Husbands, She Will en Shut Up waren een fantastisch trio singles, dat de wereld deed grijpen naar ‘Silence Yourself’, de debuutplaat van Savages uit 2013. De dames onder leiding van Jehnny Beth zorgden ervoor dat er naar weinig platen meer wordt uitgekeken in de eerste fase van 2016 dan naar ‘Adore Life’, de tweede van Savages.

De plaat is er en ze stelt niet teleur. Nog beter nieuws is dat Savages ook naar België komen voor een concert en dat dat nog plaats zal vinden in een vrij kleine zaal: de Orangerie van de Botanique. Het slechte nieuws voor wie er nog bij wilde zijn: het ding is helemaal uitverkocht.

Om even kort samen te vatten: wij zijn fan van alles wat Savages tot nu toe gedaan heeft. Tussen haakjes: de band heeft via de officiële Twitterpagina gevraagd om de plaat, voor wie dat van plan is, aan te kopen in de lokale, onafhankelijke platenwinkel. Het is - alweer - typerend voor de authenticiteit, die Savages hoog in het vaandel draagt. Toen we dus de vraag kregen om met Jehnny Beth aan tafel te gaan, moesten we daar niet lang over nadenken. Ook aan tafel: Ayse Hassan, die tekent voor de dreigende baslijn in Adore. En beginnen deden we met een vraag over…Amélie Poulain. 

Jehnny, in The Guardian zei je onlangs dat de film die je het meest haat Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain is. “I hate that movie and I hate people who love that movie too.” Nu wil het toeval dat ik Amélie Poulain wel een leuke film vind.
Jehnny Beth: (lacht) Ja, je kent dat, hé. Ik word gevraagd door een journalist wat de film is die ik het meest haat, je maakt daar een grapje over en ze maken er de kop van. Natuurlijk haat ik de mensen niet die Amélie Poulain tof vinden – ik hoop dat de meeste mensen nog steeds ironie begrijpen - maar ik ga er wel vanuit dat ik er minder mee gemeen heb.

Ik vind Dancer In The Dark ook een topfilm.
Beth: (lacht) Daarin komen we al meer overeen. Dat doet me aan iets denken. Henry Rollins vertelde me eens dat hij op een eerste date met een vrouw altijd, op een onbewaakt moment tijdens het autorijden of zo, DE vraag stelt waarna hij besluit of er eventueel meer in zit. En die vraag is: “En, ben je een boek aan het lezen momenteel?” Als ze dan antwoordt: “Ja, ik lees graag! Momenteel ben ik bezig in de laatste Harry Potter!”, dan gooi je haar eruit. (lacht)

Die ken ik. Ik laat mijn date altijd de film kiezen als we naar de bioscoop gaan.
Ayse Hassan: (lacht) Ik zie het al helemaal voor me. De vraag “En, welke wil jij zien?”, heeft bij deze al zijn onschuld verloren.

Over films gesproken: ik zag onlangs 'Ex Machina' en Husbands (uit de vorige plaat) zat daar onder de aftiteling.
Beth: Alex Garland heeft ons benaderd en hij was er heel specifiek over: hij wilde de eerste versie van Husbands, onze allereerste single ooit, gebruiken en niet de versie, die op het album staat. We kregen de film te zien voor we hem onze toestemming verleenden en we mochten het hem vertellen als we de film echt niet goed vonden. Maar, in alle eerlijkheid: we vonden hem geweldig. Er zullen vast mensen zijn, die ons op die manier ontdekken. Het is fijn als een echt goede film daarvoor kan zorgen.

Ik heb een Amélie-trauma gespot op de plaat. In de nieuwe single Adore vraag je je af: “Is it human to adore life?” Dat klinkt alsof je je wel goed voelt, maar je daarover ook een schuldgevoel hebt.
Beth: (lacht) Een Amélie-trauma is het alvast niet. Ik zou haar nooit toelaten mij met een trauma op te zadelen. Maar ik vrees dat ik mijn teksten niet graag uitleg. Ik hoop altijd dat mensen er om verschillende redenen verschillende dingen in terugvinden. En als ik mijn visie er nu op uitleg, dan gaat dat de overheersende visie worden. Dat zou ik jammer vinden.

Misschien kan ik wel zeggen dat het wel degelijk over schuld gaat, maar…(aarzelt) Kijk, ik geloof dat, als je het gevoel hebt dat je jezelf op een bepaalde manier moet vervolledigen, dat je jezelf dan net gaat tegenwerken in het ontwikkelen van jezelf. Klinkt dat een beetje logisch?

Ik geloof het wel. Jullie debuut ‘Silence Yourself’ is ondertussen drie jaar oud. Wat is het vreemdste dat je een fan hebt horen zeggen over die plaat?
Ayse Hassan: Het is niet echt iets dat een fan ons heeft gezegd, maar het is wel iets dat ik ergens heb gezien dat me heel erg is bijgebleven. Een fan heeft de cover van ‘Silence Yourself’ nagemaakt met Lego-mannetjes. Ik heb zulke dingen nooit voor één van mijn favoriete bands gedaan Dat deed me op een vreemde manier beseffen dat we wel iets betekenen voor mensen. En dat fans dat soms op bizarre manieren tonen. (lacht)

Er staan liefdesliedjes op de nieuwe plaat. Dat is nieuw voor Savages.
Beth: Dat is inderdaad nieuw. Ik had ze geschreven en aan de kant gelegd. Ik dacht dat ik ze nog wel eens zou kunnen gebruiken voor een ander project. We waren op tournee. Dan zit een dag vol momenten waarop je tijd te doden hebt. Ik begon te schrijven over persoonlijke dingen en plots dacht ik: waarom zouden we ze niet voor Savages gebruiken? Het was een interessante en uitdagende oefening om ook die meer persoonlijke dingen in Savages in te passen.

Jullie zijn, naar verluidt, de studio ingegaan met de intentie om “de luidste songs ooit” te maken. Hoe begin je daar dan aan?
Hassan: Ik moet eerst en vooral zeggen: we kunnen nog veel luider. (lacht) Als je een luide, eerste plaat maakt, dan word je al snel een luide band genoemd. Wat wij gedaan hebben is niet echt de studio ingaan met de bedoeling luide nummers schrijven, maar wel om op zoek te gaan naar nieuwe geluiden te zoeken en daardoor is onze sound ruimer en groter geworden; ruwer ook, als contrast met wat liefde is zodat er ook een soort contrast ontstaan is tussen de teksten en het muzikale kader dat we errond gebouwd hebben.

Beth: Ik moet wel zeggen: we hebben best wat nummers weggegooid omdat we ze te soft vonden. Live willen we knallen en dat gaat niet met een plaat vol ballades. Wie weet, later...

Over live spelen gesproken: in januari van vorig jaar hebben jullie negen shows in New York gespeeld om nieuw materiaal te testen en te kijken hoe het publiek erop reageerde. Dus nog voor jullie effectief de studio in gingen.
Beth: We wilden onze nummers testen op een podium en voor een publiek omdat dat toch een heel andere omgeving en ervaring is dan in de bubbel van de studio zitten. De adrenaline, die wij dan voelen, wordt dan een bepalende factor. Het moet werken en we moeten het voelen. Het was een bijzondere manier van werken; want tussen de shows door hebben we repetities gedaan en gesleuteld aan nummers. Nummers weggegooid ook, die we al in verschillende vormen hadden uitgeprobeerd en die het nog steeds niet deden zoals we wilden. Het is een ongewone manier van werken, maar voor ons was het de juiste manier.

Jullie worden al te vaak en al te snel een postpunkband genoemd. Terwijl The Answer, de eerste single uit ‘Adore Life’ toch doet denken aan de stonerrock van Queens Of The Stone Age.
Beth: ...en dat is een vergelijking die we met trots gaan dragen. We zijn goed bevriend met The Queens. We zijn niet met Savages begonnen vanuit de gedachte om eens postpunk te gaan maken. We zijn met de band begonnen en toen zijn journalisten ons postpunk beginnen noemen in interviews en recensies. Journalisten - en muziekliefhebbers in het algemeen - hebben de neiging om alles te willen labelen. Dat maakt het veiliger. Maar wij zijn Savages, wij hebben verschillende achtergronden, ook verschillende muzikale achtergronden. Dat zorgt voor verschillende invloeden en dat is goed. Wij weten niet alles van elkaar; en dat mysterieuze, dat is net goed. Zoals in elke relatie.

Jehnny, je staat bekend als een liefhebber van David Bowie. We spreken elkaar ondertussen in een Bowieloze wereld.
Beth: Ik kan het nog altijd niet echt geloven. Langs de andere kant: hij is echt wel heengegaan op zijn eigen manier. Het was al duidelijk dat hij weer helemaal iets anders zou doen dan we van hem gewend waren toen in 2014 al de eerste versie van Sue (Or In A Season Of Crime) online kwam en ‘Blackstar’ is echt een topper geworden. Het feit, dat niemand eigenlijk wist wat die plaat eigenlijk betekende tot na zijn overlijden, zegt heel veel over hoe goed hij het allemaal uitgedacht had. Bowie’s dood was zijn laatste grote kunstwerk.

Op 2 maart speelt Savages in een uitverkochte Botanique.