Sarah Bettens - We zijn altijd mooi onszelf kunnen blijven!

K's Choice, de band rond Sarah en Gert Bettens, bestaat dit jaar vijfentwintig jaar en is meer dan ooit alive and kicking. Een verzamelalbum kon niet uitblijven en een gloednieuwe versie van wereldhit Not An Addict, opgenomen met Skin van Skunk Anansie, moet die nog wat meer weerklank geven. Frontvrouw Sarah is zoals altijd recht voor de raap. Geen evidentie in rock-'n-roll-land. Een babbel met ballen.

Welk gevoel overvalt je als je al die nummers samen ziet op je verzamelalbum?
Sarah Bettens: Vooral trots en ook wel een licht ongeloof dat we dit allemaal gedaan hebben.  Ons hele, volwassen leven zit in K's Choice; dat is niet niks.  Elke song vertegenwoordigt ergens een fase uit ons leven en ook al lijkt vijfentwintig jaar heel lang, het voelt ook echt zo; omdat we nog zo piepjong waren in het begin. Dat meisje in die vroege televisiebeelden, soms lijkt het wel iemand anders.

Jullie zijn in 1991 gestart. Hoe was het om je toen een weg te banen in Vlaanderens rockwereld? Wat herinner je je nog van die periode?
De weg was niet bepaald uitgestippeld voor een Vlaamse rockgroep in die periode, zeker niet op internationaal vlak. Wij wisten eigenlijk de helft van de tijd niet goed wat er allemaal aan het gebeuren was. Alles was nieuw en spannend en we zeiden op alles: "ja".   We lieten ons toen nog heel hard sturen door de mensen die ons omringden; zij hadden tenslotte ervaring. Wij waren gewoon blij dat we erbij waren en dat een droom die zelfs nooit uitgesproken was, omdat die zo onrealistisch leek, aan het uitkomen was.

Had jullie carrière er anders uitgezien zonder Not An Addict?
Zonder twijfel. Die song heeft ons een ongelofelijke boost gegeven zowel in Europa, als in de Verenigde Staten. Voor een heleboel mensen is het niet nadrukkelijk hun favoriete K's Choice-song. Onze hardcore fans zijn loyaal en gaan graag een beetje dieper in het songrepertoire. Maar het zou fout zijn om te zeggen dat die song ons niet op een heel ander niveau heeft gebracht qua succes. Not An Addict heeft deuren geopend en wij hebben geen enkele deur overgeslagen.

Hoe ging je om met het succes dat die single teweeg bracht? Was het moeilijk om beide voeten op de grond te houden in de mediadrukte die jullie al meermaals te beurt viel?
Die voeten op de grond houden is nooit een probleem geweest, ook omdat we broer en zus zijn, en dat zouden we van elkaar nooit getolereerd hebben. Ik liet het allemaal maar wat gebeuren. Het was fantastisch natuurlijk. Zo jong en al heel de wereld mogen rondreizen met een rockgroep. Het heeft ons ook wel getekend, want onze jeugd was op een bepaald vlak snel voorbij. Managers, boekingsagenten, contracten, advocaten, platenfirma's,... daar zijn de meeste mensen van twintig niet mee bezig. Het zorgeloze studentenleven is een beetje aan ons voorbijgegaan. Maar we zijn naar mijn mening wel altijd mooi onszelf gebleven.

Pik eens een hoogtepunt uit die vijfentwintig jaar.
Ik denk dan altijd aan de eerste keer Pinkpop. Dat was zo groots en overweldigend. Toen voelden we ons echt als rocksterren. Er stond zo'n dertigduizend man voor ons en die waren allemaal stil om naar My Heart te luisteren. Voor ons was dat magisch; om nooit meer te vergeten. Dan kwam Skin van Skunk Anansie nog meezingen. Dus het kon niet meer stuk.

Welke K’s Choice-plaat is volgens jou de beste en waarom?
Dat is een moeilijke, want ik kies meestal de laatste. ‘The Phantom Cowboy’ is een beest van een rockplaat en, als we niet al zolang bestaan hadden en er dus mediagewijs meer interesse zou geweest zijn in K's Choice, zou die volgens mij net zo populair geweest zijn als 'Paradise In Me' of 'Cocoon Crash'.  Het was ongetwijfeld de leukste plaat om live te spelen.

Op welke song ben je zelf het meest trots? Waarom?
Misschien wel Believe. Die song straalt nog altijd zoveel hoop en kracht uit en blijft na al die jaren mooi overeind staan.  

Hoe groot is je honger naar het podium nog na al die jaren?
Mijn honger blijft groot omdat we onszelf blijven uitdagen. Het is allesbehalve vanzelfsprekend om na al die jaren nog relevant te zijn. Wij willen niet alleen meedraaien; wij willen mensen live wegblazen en ze tot in hun diepste ziel raken. Daar werken we dus hard aan en, als het zover is om aan een toer te beginnen, leggen we de muzikale lat heel hoog. Die uitdaging blijft de drijfveer om te spelen.

Hoe is het om als vrouw in de muziekwereld mee te draaien? Vaak wordt gezegd dat het een "mannenwereld" is.
Het is een mannenwereld in die zin dat er bijvoorbeeld doorgaans verondersteld wordt dat Gert de muziek schrijft en ik de teksten. Gert is ooit eens genomineerd geweest voor één of andere award als songwriter op een moment dat niemand wist wie wat schrijft. Dat is mij als feministe altijd bijgebleven. Maar ik mag niet klagen. Ik merk dat er heel weinig rockgroepen zijn met een vrouw als frontpersoon. Dus ik ben dankbaar dat het voor ons kan.  

Voortbouwend op de vorige vraag: wat is feminisme voor jou?
Voor mij is feminisme streven naar gelijke rechten op alle vlakken. Dat de mannen beter tennissen, sterker zijn en sneller kunnen lopen, is nogal duidelijk, maar dat wil niet zeggen dat ze beter betaald moeten worden voor een identieke job op een kantoor of dat vrouwen niet evengoed een song kunnen schrijven.  

Wie zijn jouw muzikale helden? Is er een zangeres die voor jou inspirerend is of was? Waarom?
Toen ik jong was, was dat Annie Lennox. Ik was enorm onder de indruk van haar persona, haar uitstraling en natuurlijk haar unieke en prachtige stem. Ik ben haar carrière niet echt blijven volgen. Nu heb ik geen echte idolen. Het interesseert me ook zelden wat zangers of zangeressen doen naast hun muziek. Ik kan ongelofelijk genieten van iemands talenten, maar ik hoef de geschiedenis erachter niet te weten.

Globaal gezien, hoe kijk je terug op jullie muzikale palmares?
We hebben onze stempel gezet, denk ik.  Zelfs hier in Amerika kom ik nog vaak mensen tegen voor wie Not An Addict een soort lijflied van hun jeugd was. We hebben mensen kunnen ontroeren en dat doen we nog altijd. Daar voel ik niets dan trots bij.

Hoe zie je de toekomst van K’ Choice?
Gert en ik zullen nog lang platen blijven maken, als K's Choice en ook apart. Het is onmogelijk om de toekomst te voorspellen, maar ik hoop vooral dat we geïnspireerd blijven zodat we dit nog zo lang mogen doen als we willen.

Heeft iemand, die al alles meemaakte, nog dromen en ambities?
Wij hebben zeker nog niet alles meegemaakt en ik blijf altijd dromen. Die ambities vertalen zich vooral in uitdagingen, dingen die we nog niet gedaan of bereikt hebben. Die veranderen voortdurend. Ik wil Amerika nog wel eens veroveren; misschien een Grammy? Who knows?