Roland - Vijf frank in een jukebox voor een onmiddellijke toekomst

Het is niet de eerste keer in de carrière van Roland Van Campenhout dat hij samenwerkt met jonger talent van eigen bodem. Denk maar aan El Fish, Neeka of Pieter-Jan De Smet. Het is echter wel voor het eerst dat hij op dat jong talent beroep doet als producer. Roland lijfde de Admiraal, Tom Van Laere, in om zijn plaat te producen. Het resultaat is mooi en verrassend: bij momenten konden we het onderscheid Admiraal – Roland niet meer maken. En dus spraken we met hem af en hielden we een gesprek over bomen, gedichten, kattekwaad, tsjeven en de jukebox.

Gefeliciteerd! Wat een mooie plaat, ook visueel.
Dank u. Ik vind het resultaat zelf ook zeer goed, alle elementen passen samen. De fotograaf, Stephan Vanfleteren, had meteen door welk sfeertje er in de studio hing. Hij begreep meteen wat ik bedoelde.

Vind je het niet erg dat je gezicht er bijna als een perkament uitziet?
Neen, want de foto is erg mooi. Je zou eens moeten weten welke commentaren ik al gekregen heb!

Op sommige foto's zie je amper het verschil tussen Tom Van Laere en Roland.
Dat was ook op andere vlakken zo, hoor. Was hij nu Roland en ik de Admiraal? Of omgekeerd? Er zijn zelfs stukken waarvan we niet meer weten wie het nu precies ingespeeld heeft. De locatie en de techniek waren de icing on the cake. Ik ben een tevreden man.

Je hebt opgenomen in een oud kasteel?
Klopt, een kasteel annex restaurant in mijn geboortestreek. We hebben daar een dag of tien in een enorm rijk natuurgebied gelogeerd. Er waren veel bomen en ik hou van bomen. De fotograaf heeft er ook dankbaar gebruik van heeft gemaakt. Ik heb er veel rare, positieve momenten meegemaakt, zoals een plotse windhoos terwijl ik poseerde tussen de bladeren. Als je dat in een theaterproductie wil doen, heb je tien mensen nodig!

Heb je voor Officer, kiss me please je inspiratie uit een gedicht gehaald?
Dat was toevallig, al bestaat er in mijn wereld eigenlijk geen toeval. Ooit is Allen Ginsberg (Amerikaanse dichter van de beat-generatie, red.) eens naar Gent gekomen voor de Nacht van de Poëzie. Ik heb toen de eer gehad om hem drie dagen rond te leiden, wat macrobiotische restaurantjes te bezoeken, enz. Natuurlijk bezat ik heel wat boeken van hem en hij heeft ze allemaal gesigneerd. Daarmee wou ik stoefen bij de Admiraal, dus lagen die boekjes daar, onder meer een boekje met de beat-poets. Terwijl de Admiraal piano aan het spelen was, ben ik beginnen voordragen. Voor we het wisten, waren we aan het opnemen! (Draagt voor:) Officer, Officer, kiss me, please. No, no, no! Geweldige humor! (lacht)

Een interessant toeval, aangezien de naam 'Admiral Freebee' ook al uit een boek van de beat-generatie komt: 'On the Road' van Jack Kerouac.
Ja, het is opmerkelijk voor iemand van zijn leeftijd dat hij al die dingen kent. Dat is maar een van de vele aanknopingspunten tussen Tom en mij.

Is Tom van Laere misschien de Roland van vandaag?
Dat is toch wel veel gezegd (lacht), al voel ik wel een verwantschap. Ik ben blij dat de spirit wordt voortgedragen.

Zijn er ook verschillen?
Zeker, alcohol! Hij drinkt niet en ik wel. En bijvoorbeeld ook wat reislust betreft, wat de Admiraal niet heeft. Hij is bang van tropische muggen, slangen, beesten. Natuurlijk wou ik weer alle smoesjes gebruiken om naar Afrika te reizen en daar de plaat op te nemen. Maar gelukkig voor de plaat is dat niet gebeurd.

Tijd om ons eens iets meer te vertellen over de Male Prostitute.
Dat nummer is begonnen als een niet-kwaadaardige steek gericht aan het Vaticaan als instituut, niet aan het geloof. Dat mensen in iets geloven, kan ik alleen maar toejuichen. Ik heb het Vaticaan echter altijd beschouwd als een machtswellustige staat, enorm rijk, die de mensen al sinds de Middeleeuwen verdrukt. Het was kinky om een mannelijke prostituee te creëren als figuur, al is het niet autobiografisch. Dan zou ik er pas een leuk videoclipje bij kunnen maken (lacht). De titel op zich bestond al veel langer, maar de melodie en het vervolg is pas gekomen nadat ik een nachtje niet kon slapen. Ik kom uit een heel socialistisch nest, in die mate dat het me verboden was om op straat te spelen met iemand die naar het college ging. Geen tsjeven! Tijdens de godsdienstles moest ik een uur buiten spelen omdat zedenleer niet bestond. Dan heb ik veel kattenkwaad uitgehaald. (Roland start een uiteenzetting van hoe ongemerkt veters aan elkaar te knopen, zand in jaszakken te droppen, ...)

Hoe ga je de plaat live brengen? Komt er een tournee met Admiral Freebee?
We gaan uiteraard wel enkele dingen samen doen, maar niet alles. Tom moet ook aan zijn eigen carrière werken, al is het wel zo dat er iets magisch gebeurt als wij samen spelen. We hoeven op voorhand niet te weten wat we gaan spelen, we vallen wel op onze pootjes.

Niets meer voorbereiden kan ook riskant zijn.
Ja, dat klopt wel, maar we worden zeker niet lui en we zijn ook niet snel tevreden. Voor deze plaat had ik mijn huiswerk gemaakt. Het was de eerste keer dat ik de studio inging met een mapje teksten die ik wilde zingen. Uiteraard hebben we meer nummers opgenomen. Een stuk of vijf songs hebben de plaat uiteindelijk niet gehaald. Er was bijvoorbeeld een echt bluesnummer bij en dat wilden we helemaal niet.

Waarom niet?
Ik heb al genoeg de stempel van de legendarische Belgische blueszanger.

Stoort je dat?
Neen, maar het is nogal bekrompen.
[pagebreak]
Hoe zou je je muziek zelf omschrijven? 
Moeilijk te zeggen. Deze plaat is zeker geen blues, al ruiken sommige teksten er wel naar.

Hoe was Tom als producer?
Over het begrip 'producer' kunnen we hier dagen zagen. Ik stond er erg wantrouwig tegenover. Soms is de technieker veel belangrijker dan de persoon die zegt hoe we het zullen aanpakken. Met een producer had ik dus al een haat-liefdeverhouding, zoals met zoveel dingen in mijn leven. Maar Tom heeft dat perfect gedaan. Hij weet wat er in mijn hoofd zit. Misschien is hij in zijn hoofd wel veel ouder dan ik en ben ik de snotaap.

Je hebt al vaker samengewerkt met mensen die jonger zijn dan jij.
Ik werk vooral graag met mensen die iets in hun mars hebben en in België barst het van het jonge talent.

Met wie zou je graag nog willen samenwerken?
Keuze genoeg, de lijst is eindeloos. Lange Polle (die bas speelt op de plaat, red.), Gabriel Rios, die ik onlangs heb leren kennen. Veel jonge gasten kennen dingen uit mijn tijd zoals Harry Bellafonte en oude folk. Dat geeft me het idee dat ik niet alleen zit met mijn muziekmuseum.

Met Gabriel Rios heb je onder meer op MusikoMetro gespeeld, als straatmuzikant in de metro van Brussel. Was dat tof?
Zeer zeker. Ook al omdat ik destijds als straatmuzikant begonnen ben. Oorspronkelijk speelde ik wasbord, maar ik had talent om gitaar te spelen. Ik moest er niet veel voor doen. Ferre Grignard is in België heel belangrijk geweest voor mij. Hij zong een fonetisch Antwaarps Engels, heel erg goed. En John Lee Hooker natuurlijk, die ik later persoonlijk heb ontmoet.

Dat was een geplande ontmoeting via Humo. Vertel daar eens iets meer over.
In mijn tijd kon je je onmiddellijke toekomst bepalen door vijf frank in de jukebox te steken: je kon dan rock-'n'-roll of een slow dansen. Nu bepaalt de dj dat voor je, maar toen was je muzikale kennis afhankelijk van de jukebox. John Lee Hooker stond er gewoon tussen Zwarte Lola of Will Tura, of wat er toen in de mode was. Nu moet alles in een bakje in de Fnac passen, maar toen was John Lee Hooker gewoon dansmuziek. Die had ik er meteen uitgehaald. Eeuwen later kreeg ik het voorstel om naar San Fransisco te gaan, op zich ook al niet slecht. Het is de minst Amerikaanse, bijna Franse, stad die er is en het is de geboortestad van de hippies. Drie dagen lang heb ik daar rondgehangen en toen stond ik plots voor zijn deur. Terwijl ik op zijn bel drukte, begonnen mijn knieën wel wat te bibberen. Maar het ijs was meteen gebroken omdat ik ook wel wat over muziek kan meespreken. Hij vond het bijvoorbeeld geweldig dat ik erbij was op een van zijn eerste optredens in Europa, in de Muze in Antwerpen. 's Anderendaags ben ik naar een optreden gegaan in de fameuze Fillmore.

Hebben jullie ook samen gespeeld?
Er stond een hele stapel Epiphone-gitaren te wachten op zijn handtekening en er werd er eentje gestemd voor mij. Maar ik heb het niet gedaan. Ik vond het moment zo al straf genoeg. Hij had zo'n manier van gitaar spelen waarbij hij eigenlijk niks bijzonders deed, maar je hoort meteen dat hij het is. Dat vind ik een van de grootste complimenten die je als artiest kan krijgen. Hij zei me: "Hey man, next time you're in the neighbourhood, come and see me man! You can talk the blues!" Enkele maanden later was hij dood.

Terug naar je plaat. In het boekje is er sprake van de Admiraal en de Navigator. 
Dat was een mopje. Hij de admiraal? Ik de navigator! Eigenlijk wilde ik gewoon het menu vermelden van een vriend in Kenia die ongelooflijk lekkere kreeften en krabben klaarmaakt.

Als Navigator heb je duidelijk de juiste mensen aan boord gehesen. 
Je kan dat moeilijk berekenen, al wist ik wel wie ik niet wou vragen. Sommige mensen hebben niet de uitstraling die ik wil. Lange Polle bijvoorbeeld wel, dat is echt een grote teddybeer. Hij heeft veel bijgedragen aan deze plaat.

Reken je erop dat er meer jonge mensen je muziek zullen leren kennen, nu je met de Admiraal samenspeelt?
Misschien wel, ja.

Heb je zin in gillende tienermeisjes?
Neen, helemaal niet, maar wel in een jong publiek. Het zijn niet allemaal Britney Spears-gekken, hoor. Vandaag in en morgen weer out, dat wil ik niet. Het jonge publiek zal zich een stukje op mijn terrein moeten begeven.

Door de Admiraal erbij te betrekken, begeef jij je toch ook op hun terrein?
Ja, maar het blijft een Roland-plaat. Het is geen nieuw album van Admiral Freebee, gewoon een goede kruisbestuiving tussen twee figuren.

We wensen je het allerbeste en kijken al uit naar de volgende kruisbestuiving.
Bedankt voor het gesprek.