Reena Riot - Reena Riot zal niet wijken voor een zij-project

Reena Riot is het alter ego van Naomi Sijmons, een jonge Gentse muzikante die net haar eerste ep uitgebracht heeft. Toch heeft ze er al een boeiend traject op zitten. Ze is de dochter van Scabs-bassist Fons Sijmons, volgde een opleiding aan het Conservatorium in Rotterdam, nam deel aan The Scabs Radio1-sessie en was finaliste in de Rock Rally van 2012 waar ze net naast een medaille greep. We spraken haar in Café Charlatan in Gent.

Waar heb je die naam Reena Riot gehaald?
Ik ben enorme fan van Sonic Youth. Op het moment dat ik op zoek was naar een artiestennaam kwam ik op Reena, de openingstrack van hun album ‘Rather Ripped’. Ik heb daar na wat doordenken dan Riot, van hun nummer Teenage Riot, aan toegevoegd. En zo had ik mijn artiestennaam gevonden. Ik wou absoluut niet optreden onder de naam Sijmons. Ik wou me volledig los zien van mijn pa en niet steeds met hem vergeleken worden. Reena betekent trouwens "vrede" in het Grieks. Niet dat ik dat op dat moment wist, maar dat komt nu wel goed uit.

Had je vader een grote invloed op je muzikale richting?
Aanvankelijk was hij een steun en mentor, maar op een gegeven moment verlaat je het zogezegde nest wel en sta je open voor externe prikkels. Sonic Youth en Nirvana heb ik meer leren kennen via mijn ma zelfs. Ik ben dus iets meer haar richting uitgegaan wat mijn muzikale voorkeuren betreft. 

Op een gegeven moment ben ik zelfs het compleet tegenovergestelde gaan doen van wat hij wou. Als een soort muzikaal puberen. Ik was het optreden in coverbands met hem zodanig beu. Op zich was daar niks mis mee, maar op een bepaald moment had ik het gehad.

Weet je zelf nog wat je eerste muzikale herinnering was?
Toen ik klein was, wasik zot van het nummer Viscious van Lou Reed. Gewoon omdat ik dacht dat het nummer effectief over goudvisjes ging. Daarna was het zo veel en zo snel mogelijk de Vlooienmars spelen op piano tot vervelens toe. Mijn vader tenslotte leerde me van zodra ik kon spreken ook meezingen met Hotstepper. Hij zong dan de tekst en ik moest tussendoor steeds "murderer"’ zingen. (lacht)

Waar haal je inspiratie voor je muziek?
Het zijn altijd heel erg persoonlijke ervaringen. Wat er ook wel voor zorgt dat je tijdens het brengen van een nummer vaak terug naar die emoties van toen gesleept wordt. Soms is dat heel goed, maar af en toe heb ik dan het gevoel dat het me afremt in mijn performance. Het kan echter evengoed in de andere richting werken.

Hoe start je aan een nieuw nummer?
Ik neem mijn gitaar vast en dan moet het spontaan gebeuren. Als ik dan merk dat het ergens naartoe gaat, dan moet ik structuur steken in mijn chaotische manier van werken of een paar tussendoelen stellen. Als ik gewoon zou zeggen dat ik tegen ’s avonds een nummer wil, dan is de kans dat ik het opgeef na twee uren wel heel groot. Want het duurt wel wat langer dan dat in mijn geval.

Schrijven kan voor mij ook echt werken zijn, maar dan moet er al iets liggen. Echt iets nieuws schrijven moet spontaan komen. Dat kan op om het even welk moment zijn: als ik me heel goed voel of net heel slecht, dag of nacht. 

Het nummer Take A Stear heb ik bijvoorbeeld in een dronken bui geschreven. Ik kwam thuis van een feest en zat  in een niet zo gelukkige relatie. Ik nam mijn gitaar en het nummer rolde eruit met tekst en al. Toen ik de volgende ochtend wakker werd lag ik nog met mijn gitaar in bed en lag er een volgeklad papier naast me. Voor het zelfde geld was het echt een verschrikkelijk nummer geweest, maar het heeft de ep gehaald.

Hoe zou je de muziek op je nieuwe ep zelf omschrijven?
Blues blijft wel aan de basis liggen, maar dat is een breed begrip. Ik heb nu geprobeerd om de muziek iets meer open te trekken en er wat meer melodie in te krijgen. Het is dus een soort blues aan de wortels, vertakt is naar pop en folk. Zoiets.

Reena Riot is als een solo-project begonnen, maar je speelt nu met een groep. Is het nu ook effectief een groepsproject of is het Reena Riot met band?
Reena Riot ben ik. Ik wil mijn nummers alleen maken, maar ze nadien met een band arrangeren. Niks is productiever dan de wisselwerking tussen allemaal creatieve muzikanten. De plaat is ook opgenomen met de band op basis van de preproductie, die ik samen met Fré Segers en Jan Myny had opgenomen.

In de studio zijn er nog veel zaken veranderd, wat in mijn ogen een goede zaak is. Ik vertrouw bovendien heel erg op het oor van Fré. Moeilijke knopen werden meestal samen met hem  doorgehakt en dan naar de band gecommuniceerd.

Speel je eigenlijk liefst solo of met band?
Wat we met de band doen daar hebben we keihard voor gerepeteerd. Dat doe ik op dit moment het liefst. Solo spelen dat geeft je dan weer de kans om je nummers iets intiemer te spelen. Zoals bij een huiskamerconcert.

Je hebt vroeger nog vaak en veel in andere groepjes gespeeld. Hebben die invloed gehad op wat je nu doet met Reena Riot of staat je huidige koers daar los van?
Mensen die je pad kruisen kunnen soms een nieuwe wereld voor je opentrekken en je nieuwe zaken leren kennen. Nieuwe platen en muziek leren kennen kan je sterk beïnvloeden. Het kan ook zijn dat je iemand ontmoet waarmee je stem bijvoorbeeld supermooi matcht of met wie het creatief heel erg goed klikt.

Reena Riot heeft altijd wel los gestaan van alle andere dingen die ik deed. En het is ook hetgene waar ik op dit moment voluit voor ga. Reena Riot zal niet wijken voor om het even welk ander project. Ik heb mezelf dat ook moeten verplichten, om mijn stem en mijn lichaam ook wat te sparen.

In hoeverre heeft de Rock Rally mee gespeeld in je carrière?
Je kan niet ontkennen dat de Rock Rally deuren heeft geopend en zaken heeft versneld. Na de halve finale al steeg het aantal boekingen enorm en heb ik ook een aantal leuke voorprogramma’s kunnen doen. Aan de andere kant heeft de Rock Rally ook voor vertraging gezorgd bij de release van de ep, maar achteraf gezien is dat geen slechte zaak geweest. Omdat ik door die extra tijd echt wel tevreden ben van het eindresultaat.

Je hebt een opleiding aan het Codarts in Rotterdam gevolgd. Wat heb je daar geleerd?
Onder andere dat ik niet over me heen mag laten lopen. Ik was daar zeker niet de meest virtuoze muzikante, maar ik heb geleerd om uit te gaan van mijn eigen kracht. Ik heb intrinsiek de neiging om dat wel te doen. Door met Nederlanders samen te werken heb ik echt geleerd om op mijn strepen te staan en te zeggen wat er aan de hand is of moet zijn.

Op zich is dat eerder een mentaliteit die je jezelf daar aangeleerd hebt. Heb je dan niks aan je opleiding gehad?
Jawel! Stemtechniek en dat was voor mij een wereld die openging. Op een gegeven moment voel je wel dat je je plafond bereikt hebt en enerveert het je verschrikkelijk. Achteraf gezien is er een evenwicht tussen positieve en negatieve gevoelens over de opleiding. Het laatste jaar stak enorm tegen. Ze wilden me, door de Rock Rally, tegen mijn zin uitspelen als boegbeeld van de school. Het was bovendien ook echt Nederlands. Als je die muziekscene met Anouk en Kane wat kent, begrijp je welk soort muziek ze daar echt fantastisch vonden.

Ik ben er uiteindelijk afgestudeerd na een ganse soap rond mijn eindexamen. Op mijn diploma, dat ik trouwens nog steeds niet ontvangen heb, staat dat ik bachelor ben in de muziek. Voor wat het waard is uiteraard.

Wat is tot nu toe al het hoogtepunt in je muzikale loopbaan?
Die hoogtepunten veranderen steeds. Het is zeer moeilijk ook om er slechts een uit te pikken. De finale van de RockRally in de AB is daar zeker bij. Ik had nog nooit zo veel volk gezien vanop een podium. De Mezz in Breda was ook enorm geestig. Dat was een repetitiekotsessie. Je staat in een klein repetitiekotje  en er staan dan willekeurig wat microfoons opgesteld. Ik speelde daar een akoestische sessie.

De rode draad doorheen de hoogtepunten zijn de momenten waarop je iedereen stil krijgt en iedereen echt oprecht naar je luistert. Ik kan daar zelf ook enorm van genieten om naar een band te kijken en heel bewust naar de teksten te luisteren. Als mensen tijdens een optreden gewoon staan te babbelen en je de teksten niet meer kan verstaan, krijg ik het op mijn heupen.

Waar zou je jezelf willen zien staan binnen tien jaar? 
Een plaat en op Into The Great Wide Open in het Nederlandse Vlieland op het grote podium!

Wij wensen het je van harte toe!