Recorders - Wij klinken als een Scandinavisch landschap

Het leek wel op een dialoog uit de Zweeds-Deense serie 'The Bridge', het gesprek met Gordon Vøfsnfjorden Delacroix. Hij uit Brussel, wij uit Vlaanderen, twee gemeenschappen met heel wat gelijkenissen, maar met een andere taal. Gelukkig ging het over muziek en die taal smeedt bruggen tussen mensen van gelijk welke afkomst.

Je band bestaat nu acht jaar, maar is nog steeds redelijk onbekend in Vlaanderen. Voor hen die jullie nog niet kennen. Wie zijn Recorders?
Gordon Vøfsnfjorden Delacroix: Wij zijn een indiepopband met hoofdkwartier in Brussel. En de reden dat we nog niet zo bekend zijn, heeft wellicht te maken met het feit dat we de eerste vijf jaar vooral bezig waren met het perfectioneren van onze sound en het zoeken naar een identiteit vooraleer ons aan het publiek te presenteren. Pas de laatste twee jaar zijn we echt zeker van hoe we willen klinken en kwamen we meer naar buiten.

Jullie lijken ook iets te hebben met honden, Scandinavië en oorlogskleuren. Leg dat maar eens uit.
De meesten van ons zijn hondenliefhebbers sinds onze jeugd en voor Purple And Gold hadden we het idee dat in de videoclip voor dat nummer honden onze rol zouden spelen. Honden zijn trouw en vriendelijk, net als wij (lacht). Ergens voelde dat gewoon juist en we oogstten er ook heel wat aandacht mee, zelfs in het buitenland.

Wat Scandinavië betreft houden we vooral van de landschappen en de sfeer. Die twee elementen hebben ook onze muziek beïnvloed. In Scandinavische landen heb je aan de ene kant de wilde, ongerepte natuur in de bergen en dan kom je plots in een kleurrijk, lieflijk dorpje. Zo is onze muziek ook: atmosferisch, maar dan ook plots met een sprankelende melodie ertussen.

Onze optredens zien we dan weer als een gevecht, als een strijd om de gunst van het publiek. We startten ooit met het dragen van oorlogskleuren toen we als jonge gasten naar festivals gingen zoals Pukkelpop, Dour en zo. Dat werd een traditie die we ook op het podium in ere wilden houden. Het werd deel van onze identiteit.

Jullie plaat werd al aangekondigd voor maart, maar is nu pas uit. Opgelucht?
(zucht) Zeg dat wel! Het ergste van al was dat het uitstel niets te maken had met muziek, maar alles met papierwerk: broodnodige handtekeningen op contracten en dat soort van zaken. We zaten bij EMI en gingen naar Caroline en dat was een veel pijnlijker proces dan we ooit hadden gedacht. Alles kwam uiteindelijk wel in orde en nu zijn we heel gelukkig. We knijpen ons geregeld in de arm om ons er van te overtuigen dat het realiteit is en geen droom.

Het uitstel had dus niets te maken met de fondsenwerving die jullie hebben opgezet?
Nee, het was eerder het gevolg van het steeds uitstellen van de plaat. We wilden ze op een bepaald moment gewoon zelf uitbrengen. Wanneer je met een band start, heb je er geen flauw idee van wat er allemaal bij komt kijken. Het merendeel van de tijd ben je bezig met zaken, die niets met muziek te maken hebben. Jammer, maar het is nu eenmaal zo. Later, wanneer je een manager en een boekingsagent hebt, wordt dat weer beter.

Maar de eerste jaren zijn echt hard. We zaten tussen twee labels in nadat de Belgische tak van EMI werd verkocht door Universal aan Warner. Wij raakten het niet eens met Warner en daarom dachten we eraan om de plaat zelf uit te brengen, maar uiteindelijk tekenden we bij Caroline. Om de plaat daar uit te brengen, ontbrak er welgeteld één handtekening van de mensen bij Warner. Het duurde zomaar eventjes vier maanden eer we die kregen.

Het album werd ‘Above The Tide’ gedoopt. We speelden wat met de woorden en kwamen tot "To tide over", wat zoveel betekent als “doorgaan”, “bruggen bouwen”. Dat leek wel passend bij wat jullie hebben doorgemaakt.
Mmm, ja… (lacht). Vertel het niet verder, maar dat is inderdaad de oorsprong. Nee, eigenlijk zagen wij onszelf altijd meer als “bergmensen”, maar na een tijdje ontdekten we dat er ongepland veel verwijzingen naar de zee in onze teksten geslopen waren. Ik reisde ook een paar keer naar IJsland en op een keer kwam ik in een storm terecht en zag ik dit beeld van golven die tegen de bergen aan beukten en wij die ons daar ergens boven bevonden, onaantastbaar voor het geweld van de zee. Maar door jaren aan deze plaat te werken en geconfronteerd te worden met tegenslag was het ook soms letterlijk het hoofd boven water houden. Nu de plaat af is, hopen we echt vertrokken te zijn en ja, we zouden graag bruggen bouwen tussen ons en Vlaanderen en de rest van de wereld.

Jullie zijn de eerste Belgische band die een album uitbrengen bij Caroline. Hoe speciaal is dat?Heel speciaal! Wij waren een van de eerste bands die bij hen tekenden samen met o.a. Tubelight en The Love Compartment. Caroline startte nog maar een paar jaar geleden in Europa en is pas recent interesse voor België beginnen betonen. Dat wij het pad mogen effenen voor (hopelijk nog veel) andere bands is echt geweldig.

'Above The Tide' lijkt me een heel ambitieus album. Jullie lijken echt niets aan het toeval overgelaten te hebben.
Dat klopt. Iedereen zegt altijd dat je geluk moet hebben om het te maken, maar het is mijn overtuiging dat je het geluk best een handje toesteekt. Met andere woorden: hard werken is de boodschap. Als je enkel rekent op geluk, kom je nergens. Wij grepen de kansen die we aangeboden kregen en zo kwamen we bij Tony Hoffer uit en konden we samenwerken met Barry van The Fratellis. Door hen ging er een hele wereld open en werd de plaat beter dan ze ooit had kunnen worden. Ze klinkt echt zoals wij hadden gedroomd.

Als eerste single kozen jullie voor Beach maar eigenlijk staan er ook tracks op die vroeger al als single uitgebracht werden: Kelly, Purple And Gold, Someone Else’s Memory. Het lijkt bijna een Best Of.
Tja, zoals al vemeld, ging er veel meer tijd over dan gepland om deze plaat uit te brengen. We hebben inderdaad al een paar singles uitgebracht als voorloper van deze plaat, maar omdat het maar bleef duren voor het album in de winkel lag, moesten we er nog een uitbrengen. Op zich is het ook geen probleem want zelfs een song als Kids van MGMT werd pas bekend toen hij al een jaar of vier oud was. En kijk naar de meeste albums: die tellen maar negen of tien songs. Op onze plaat staan maar liefst dertien nummers. Je kan de vorige singles dus gerust als bonustracks zien.

Goed gezien! Onze persoonlijke favoriet op de plaat is overigens Colormetric. Welke is jouw lieveling?
Oei, dat is een moeilijke. Ik twijfel tussen Wolf Drums en Under The Waves, maar ik ga toch voor dat eerste omdat het lekker agressieve drums heeft en tegelijk atmosferische synths. In het midden zit er ook een geweldige break, die bedoeld is als hommage aan Pink Floyd, een van mijn favoriete bands sinds mijn jeugd. En in het einde van de song zitten werkelijk zowat alle zaken, die ons als band beïnvloed hebben. Alles komt daarin samen.

Verwijst de wolf op de cover van de plaat naar deze song?
Eigenlijk niet. De wolf is mijn totemdier (lacht). Nee, dat is een grapje. Het is eerder weer een verwijzing naar onze voorliefde voor honden. De wolf is hun voorvader. Bovendien is het een foto van Jim Brandenburg, een fotograaf die ik al lang bewonder. De foto is al dertig jaar oud. Ik veranderde wat aan de kleuren en zo en stuurde het resultaat op naar hem met de vraag of ik de foto mocht gebruiken als coverfoto van onze plaat. Zowel hij als ikzelf zijn heel blij met het resultaat.

De voorouders van de songs op de plaat zijn bijna nergens meer te vinden op het internet. Van jullie eerste ep’s is er bijna geen spoor meer.
Dat is omdat die eerste songs echt niet meer passen bij hoe we nu klinken. We houden er zelf nog van, maar we zijn geëvolueerd en willen ons nu presenteren zoals we nu klinken. De singles die je daarstraks noemde, zorgden ervoor dat heel wat mensen in ons geïnteresseerd raakten. En ze mochten niet denken dat we nog altijd klonken als toen.

Toch staat er nog minstens één (fantastische) oude track op de plaat: Alone In Reykjavik. Zijn er nog?
Nee, dat is met voorsprong het oudste nummer van de plaat. Dat het erop staat, is aan Barry van The Fratellis te danken. Het was zijn troetelnummer. Hij re-arrangeerde de baslijn en zorgde voor een nieuwe, frisse toets die ervoor zorgde dat het nummer wel bij de andere twaalf paste.

Jullie toerden vorig jaar met The Fratellis in het Verenigd Koninkrijk. Hebben jullie nu een gelijkaardig plan?
Een tournee met The Fratellis zit er niet meteen in, maar we willen wel veel spelen en we werken aan een Europese tournee met een grote band. Het is echter nog niet zeker of onze dromen ook werkelijkheid worden, dus verklap ik de naam nog niet. Als het doorgaat, horen jullie het snel, want de tournee zou al starten ergens in november.