Preoccupations - Het was dit of een reggaecoverband

Ofwel de band formerly known as Viet Cong. Ga er maar aan staan: je schrijft twee verschroeiende platen bij elkaar, trekt er mee op tour en speelt al even indrukwekkende shows om op die manier langzaam maar zeker een stevige schare zieltjes te winnen. Tot er een heuse beweging opsteekt die je een halt toe roept wegens een ietwat ongelukkig gekozen groepsnaam. Ga terug naar start?

Matt Flegel: Ik had alleszins nooit gedacht dat ik in een spervuur van beschuldigingen ging terechtkomen. Plotseling was de band controversieel. Er zijn fijnere posities om je in te bevinden. Maar goed: lessons learned!

Gaf deze doorstart je de kans om enkele zaken op orde te stellen, wat te finetunen, om kleine details die nog niet juist zaten bij Viet Cong te corrigeren?
Ergens wel, al waren dat geen echt grote zaken. Geloof het of niet, maar de naam van de groep was aan verandering toe. Niet omdat die aanstoot gaf, maar het gaf ons de kans om met een schone lei te beginnen. Zo konden we met de plaat onder de naam Preoccupations iets vlotter een andere richting uit. De eerste twee albums lijken op elkaar, dat kunnen ze van deze niet zeggen.

Zijn er daarom meer melodie en minder loden arrangementen aanwezig? Je zei al dat de muziek als Viet Cong overschaduwd werd door de heisa.
Het afgelopen jaar was dat praktisch het enige waarover we nog werden aangesproken. Ik ben blij dat dat – hopelijk - achter de rug is. Ik had er geen probleem mee, maar het ging op den duur niet meer over de muziek die we speelden.

Daarom liet je nu iemand anders de naam kiezen; Chad VanGaalen gaf een lijstje met opties.
Ja, we hebben echt tot de laatste moment afgewacht. Plots beseften we dat de deadline voor de nieuwe naam over een dag of vijf ging verstrijken en we nog niets hadden. Dus zaten we samen met Chad tot er nog een lijstje van vijf namen overbleef, waarvan Preoccupations de enige was die nog niet ingenomen was (lacht). Echt gek hoeveel bands er al bestaan!

We beseften deze keer wel dat die naam gelinkt was aan een soort van "openbaar profiel", dat uitgedragen wordt, voorzichtigheid was dus geboden. Mensen houden er blijkbaar van elkaar rechtszaken aan te smeren.

De timing lijkt bewust; tussen de aankondiging van de naamswijziging en deze nieuwe plaat zat wel wat tijd.
Daar opteerde ik voor. Dat die naam moest wijzigen, was niet bepaald onze eigen keuze. Het ging wat achter onze rug om. Er lag plots druk op onze schouders om er iets zinnigs over te zeggen. We besloten dan maar om gauw die naam te wijzigen, want de mensen die er om vroegen werden, naargelang de tijd verstreek, meer pissed. Het was in het midden van een tournee. We hadden amper internet maar daar ontwikkelde zich wel een sneeuwbal van meningen die we dus niet zagen aankomen. Er was ook totaal nog geen nieuwe plaat om het nieuws mee aan te kondigen. Er kwamen zelfs protestanten langs tijdens onze shows!

Los daarvan begrijp ik het nu wel. Ik heb de tijd genomen om met mensen samen te zitten, naar hun verhaal te luisteren en ik begrijp waarom een sullige naam van een pietluttig bandje hen zo veel zorgen baart. Hun families stierven tijdens die oorlog en dat geeft je wel perspectief. Als het maar niet via dat internet moest, waar je niet eens weet tegen wie je praat.

Was er geen paniek bij jullie entourage of het label? Jullie up-and-coming-status kon een flinke knauw krijgen.
Dertig jaar geleden zou dat een veel groter probleem geweest zijn. Nu weet je alles tot in detail dezelfde dag als er iets aan de andere kant van de wereld gebeurt. Ondertussen hebben we er ook al enkele shows opzitten onder de nieuwe naam, dus het went wel. We zijn nog geen hardcore fans tegengekomen die woedend waren (lacht).

Stoppen was geen optie? Jullie schreven dat er enkele break-ups waren, mensen werden uit elkaar gedreven – jullie beste jaar kon ook het slechtste jaar zijn.
Neen, want dit is wat we nu eenmaal doen – for better and for worse. We schrijven, spelen en touren al sinds we tieners zijn en we hebben nergens spijt van. Het is onze job, al voelt het zo niet aan. We zijn ongeveer waar we wilden zijn toen we begonnen.

Toch lijken de vocals en thema’s meer lading te hebben. Leveren slechte tijden betere inspiratie op voor nieuwe nummers?
Doorheen de geschiedenis van de muziek is dat altijd wel zo geweest. Indien alles altijd smooth ging, zou ik niet zo geïnspireerd geweest zijn om deze nummers te pennen. Het is nu eenmaal obscure postpunk. Anders zat ik wel in een reggaecoverband (lacht). Het is persoonlijker, maar ik wil er ook niet te weird in worden. De titels zijn nogal rechtlijnig; ik wil het niet te concreet maken. Titels uit slechts één woord zijn ook makkelijker om een setlist samen te stellen, weet je (lacht).

Jullie handelsmerk, lang uitgesponnen gitaarmarathons, is ook op dit album aanwezig in de vorm van Memory. Maar ook Joy Division en Morrissey zijn er in geslopen. Hoe voelt het om de erfenis van die namen te dragen anno 2016?
Met die vergelijkingen kan ik leven. Onze platen zijn ook best duister qua inhoud, qua teksten, terwijl je dat nog niet van bij de eerste luisterbeurt doorhebt. Het klinkt vrolijker dan het is.

Wil je je dan verdiepen in dat genre als band of er toch een nieuw elan aan geven? Samen met bands als Föllakzoid, Protomartyr en Parquet Courts is er een heuse generatie.
Daar is geen bewust plan rond, maar het klopt wel dat die bands dezelfde richting als wij uitgaan; of vanuit dezelfde invloeden vertrekken. Ik vind ze alleszins allemaal geweldig. Grappig dat er een soort van golf van postpunk is. Een genre herdefiniëren is niet echt de bedoeling. Dat is iets voor de muziekpers (lacht). Het is niet dat ik mijn muziekcollectie schik op genres. We fucken wat met garagerock, synths en punk. Of het nummer nu één minuut of twaalf minuten duurt, het moet interessant zijn.