Pieter Savenberg - Mijn missie met muziek is om mensen te helpen vertragen, te voelen en hopelijk iets dichter bij zichzelf te brengen

Op 12 september verschijnt ‘Into The Light’, het nieuwe album van Pieter Savenberg. Met meer dan een miljoen luisteraars per jaar is hij uitgegroeid tot één van de meest beluisterde Belgische componisten van het moment. Zijn muziek, een subtiele mix van minimalisme en emotionele diepgang, nodigt uit om te verstillen, te voelen en even tot jezelf te komen. De persoonlijke plaat vertelt het verhaal van loslaten en opnieuw beginnen. Savenberg nam het drastische besluit om zijn job als ingenieur op te zeggen en zich volledig op muziek toe te leggen. Een gesprek over de schoonheid van eenvoud. 

Hoe is je nieuwe album tot stand gekomen?

Pieter Savenberg: De eerste nummers voor ‘Into The Light’ schreef ik ongeveer een jaar geleden. Dat was net nadat ik van carrière was veranderd. Ik ben opgeleid als ingenieur en heb jarenlang in het bedrijfsleven gewerkt, maar voelde me daar nooit helemaal op mijn plaats. Het was geen omgeving waarin ik mezelf kon zijn. Na lang twijfelen heb ik uiteindelijk besloten om ermee te stoppen en voluit te kiezen voor muziek, iets wat ik eigenlijk al mijn hele leven deed, maar nu ook professioneel. In 2023 nam ik die beslissing, één jaar later begon ik stilaan te wennen aan mijn nieuwe levensstijl. Dat beviel me enorm. Ik voelde me gelukkiger, beter in mijn vel en merkte dat ik ook meer fijne dingen en mensen op mijn pad kreeg. Vanuit die positieve flow zijn toen de eerste nummers van het album ontstaan.

Waar staat ‘Into the Light’ voor? Het is natuurlijk een titel die op veel manieren kan geïnterpreteerd worden.

Voor mij gaat het over de weg, die je als mens aflegt van een donkere plek naar een lichtere, figuurlijke ruimte. Een plek waar de zon weer schijnt en waar je zelf ook opnieuw kan stralen. Die beweging heb ik proberen te vatten in de muziek. Als je me vraagt welk nummer me het meest aan het hart ligt, is dat lastig kiezen, maar ik denk dat Turning Point er voor mij toch uit springt. Het is het meest energieke nummer van de plaat en ik speel het ook heel graag live. Voor mij symboliseert het hoe je soms plots in je kracht kan staan, hoe je jezelf sterker voelt na het nemen van een belangrijke, juiste beslissing. Dat is ook waar de titel naar verwijst: het keerpunt. Het is bovendien een nummer dat muzikaal enigszins afsteekt van de rest van de plaat. Die klinkt over het algemeen zachter en ingetogener, terwijl Turning Point net iets punchier en energieker is.

Jouw muziek wordt vaak omschreven als helend en ook wel introspectief natuurlijk. Was dat de bedoeling bij het schrijven van dit album?

Ik maak eigenlijk nooit nummers met een heel bewuste bedoeling. Ik laat het ontstaan en volg wat voor mij op dat moment het meest organisch en natuurlijk klinkt. Toch is mijn missie met muziek wel om mensen te helpen vertragen, te voelen en hopelijk iets dichter bij zichzelf te brengen, als ze luisteren. Dat introspectieve zit er dus zeker in. Alleen is het niet zo dat ik met opzet mijn muziek in een bepaalde richting duw om dat effect te bereiken. Het ontstaat vanzelf en op één of andere manier past het ook gewoon bij wie ik ben en hoe ik muziek maak.

Spelen jouw persoonlijke ervaringen en emoties een grote rol bij de muziek die je componeert?

Absoluut. Ik zie de muziekstukken, die ik schrijf, als een soort dagboek. We maken allemaal veel mee in het leven. Je belandt voor je het weet in allerlei situaties. Soms moet je afscheid nemen van mensen of verlies je iemand, maar er zijn ook mooie momenten: reizen, de rust van de natuur, verliefd worden. Ik heb geen dagboek waarin ik dat allemaal opschrijf. Muziek vervult voor mij die rol. Elk nummer heeft een betekenis en verwijst naar een ervaring of een gevoel uit mijn leven. Het basisidee voor een compositie ontstaat bij mij altijd heel plots op een specifieke dag. Dat kan een melodietje zijn, een bepaald ritme of een sfeer. Vaak gebeurt dat op momenten dat ik emotioneler ben. Dan voel ik de drang om aan de piano te zitten en te proberen dat gevoel te vangen in muziek. Die spontane opwelling vormt de kern van het nummer, die ik daarna verder uitwerk, opneem en produceer.

Je wordt vaak vergeleken met de IJslander Olafur Urnalds en de Italiaan Ludovico Enaudi. Voel jij je verwant met hen of ga jij toch bewust een andere richting uit?

Ik beschouw het als een eer dat mensen me vergelijken met componisten die ik bewonder, maar tegelijk voel ik dat mijn schrijfstijl toch anders is dan die van hen. Ook al kijk ik enorm op naar hun werk, ik kies er bewust voor om bepaalde dingen in mijn muziek anders aan te pakken. Ik wil vooral mijn eigen stem en handtekening laten horen. Het is een beetje dubbel. Enerzijds vind ik het mooi om met hen in één adem genoemd te worden, anderzijds voel ik dat mijn muziek net iets anders aanvoelt. Als mensen me vragen wat voor soort muziek ik maak, vraag ik wel eens of ze Ludovico Einaudi kennen. Meestal knikken ze dan en voeg ik eraan toe dat mijn werk misschien in die sfeer ligt, maar toch een eigen richting uitgaat. Ik hou er bijvoorbeeld van om in een nummer meer naar een climax toe te werken en minder te blijven hangen in dat repetitieve. Ik vind het prachtig wat zij doen, maar als ik luister, merk ik vaak dat ik op een bepaald moment een andere afslag zou nemen om de luisteraar weer even wakker te schudden.

Jij bent van opleiding ingenieur. Beïnvloedt die achtergrond je in je muzikale proces? Zit er een soort van analytische geest in je composities?

Je kunt muziek zeker op een technische manier benaderen. Dat zit er bij mij voor een deel ook wel in. Ik hou van structuur en orde en vind het mooi als dingen logisch in elkaar zitten. Dat aspect zit zeker in mijn werk verweven. Het initiële idee van een muziekstuk ontstaat bij mij echter altijd vanuit gevoel en intuïtie. Ik begin nooit met een uitgedacht patroon of een vaste structuur in mijn hoofd. Pas in een latere fase, bij het afwerken van een compositie, ga ik het nummer analyseren en bekijken of er nog iets bij moet of juist weg kan. Die technische blik komt dus vooral achteraf, terwijl de start altijd gevoelsmatig is.

Hoe zou je jouw muzikale identiteit omschrijven?

Ik zou die samenvatten als authentiek en puur. Ik schrijf heel erg vanuit persoonlijke ervaringen waardoor elk nummer voor mij een eigen verhaal heeft. Wanneer ik live speel, vertel ik vaak kort wat er destijds speelde in mijn leven zonder te concreet te worden. Zo kunnen luisteraars zelf een eigen betekenis aan de muziek geven. Door die persoonlijke benadering voelt mijn muziek eerlijk en kwetsbaar aan. Gebruik gerust sleutelwoorden als gevoelig, zacht, authentiek en eerlijk. Soms hoor ik ook dat mijn muziek emotioneel diep raakt, terwijl er tegelijkertijd een zekere minimalistische stijl in zit.

Heb jij een typische manier van schrijven? Heb je vaste rituelen of werkmethodes?

Mijn piano staat gewoon in mijn slaapkamer. Eigenlijk heb ik daar een kleine studio gemaakt waar ik mijn nummers schrijf. Ik heb geen vaste rituelen, de muziek ontstaat heel organisch. Ik probeer actief te leven. Dus ik zit niet vaak stil. Ik sport veel, kom geregeld buiten, zie vrienden en leef gewoon mijn leven. Wanneer er iets gebeurt dat me diep raakt, ga ik vaak aan mijn piano zitten en begin ik te schrijven. Dat gebeurt heel onvoorspelbaar. Soms schrijf ik wekenlang niets, dan weer een week waarin ik drie nieuwe nummers bedenk. Dat zijn dan vooral de basisideeën. Daarna volgt een andere fase, waarin ik die ideeën verder uitwerk. Dat gebeurt meer vanuit het verstand, terwijl het eerste vooral uit mijn hart en gevoel komt. Het is een proces van voelen en vervolgens verfijnen.

Je laat je muzikaal inspireren, maar zijn er ook inspiratiebronnen die buiten de muziek liggen? Zijn er boeken, kunstwerken, landschappen die een invloed hebben gehad op ‘Into The Light’?

Vorige zomer maakte ik een reis naar Morzine, een dorpje in de Franse Alpen. Het was waarschijnlijk de eerste keer dat ik daar in de zomer was, want meestal ging ik er in de winter skiën. In de zomer zijn de kleuren er zo levendig en vibrerend. Dat vond ik echt prachtig. Ik heb er veel gefietst en zag hoe de landschappen voortdurend veranderden. Die ervaring inspireerde onder andere How Beautiful en Mesmerized van het album. Een ander keerpunt was vorig jaar in een parkcafé in Gent op de laatste dag van de zomer. Daar stonden enkele caravans waar waarzeggers zaten. Ik besloot erheen te gaan en de waarzegster vroeg wat ik in de spiegel zag. Mijn eerste gedachte ging naar wat er volgens mij ontbrak of wat er lelijk was aan mij vooral qua karakter. Het confronteerde me met mijn eigen onzekerheid. Daarna schreef ik Dare You Are. Dat gaat over het niet kunnen weglopen van jezelf en het constant geconfronteerd worden met je eigen eigenschappen. De waarzegster zei iets wat me bijbleef: "Hoe kan iemand van je houden als je niet van jezelf houdt?" Dat zette me aan het denken en ik besloot mezelf meer te accepteren met al mijn mooie en minder mooie kanten. Dat besef leidde tot dat nummer. Into The Light, de titeltrack, schreef ik op Valentijnsdag. Het gaat over verliefd worden, het fijne gevoel van gezien worden, wakker worden op een roze wolk en vol levenslust zijn. Ook In Your Eyes gaat over datzelfde gevoel van liefde en verbinding.

Op je concerten hangt steeds een unieke sfeer, die wordt omschreven als intiem en magisch tegelijk. Hoe zorg je ervoor dat die sfeer tot stand komt?

Ik vind het belangrijk om op inspirerende plekken te spelen, locaties met een bijzondere sfeer. Neem bijvoorbeeld de Jezuïetenkerk in Lier. Die is omgevormd tot concertzaal en er hangt echt een speciale energie in het gebouw. Daarbij zorg ik altijd voor een mooie lichtsetting en speel ik op een vleugelpiano van hoge kwaliteit. Het is nooit mijn eigen instrument, maar ik heb wel inspraak over welk instrument er staat, zodat het goed bij mij past. Wat ik zelf heel bijzonder vind, is dat ik bij het begin van mijn optreden meteen inzet zonder introductie. Ondanks dat er soms wel driehonderd mensen in de zaal zitten, is het dan muisstil. Je hoort een speld vallen en ook het langzaam uitdovende laatste akkoord aan het einde van een nummer is hoorbaar. Die stilte en aandacht zorgen voor een sterk gevoel van samenhorigheid in de zaal. Het besef dat iedereen in het publiek eigen ervaringen heeft over loslaten en graag zien verbindt. Dat gevoel van gedeelde ervaring maakt het voor mij zo waardevol.

Concerten :

25/09 - Platentuin, Gent
03/10 - Cultuurhuis, Almere
05/10 - Herman Teirlickhuis, Beersel
10/10 - Zeeuwse Concertzaal, Middelburg
12/10 - Kasteel D'Ursel, Bornem
06/11 - Emmauskerk, Eindhoven
07/11 - Academiezaal, Sint-Truiden
08/11 - Biekorf, Brugge
13/11 - Vondelkerk, Amsterdam
14/11 - Piano's Maene, Gent
04/12 - Sint-Bavokerk, Wilrijk
12/12 - Theoria, Kortrijk
13/12 - Fatimakerk, Genk