Patrick Watson - Je doet je best, maar uiteindelijk heb je het niet zelf in handen

Hij is nog geen spat veranderd, Patrick Watson. Tussen de interviews door stormt hij nog steeds naar buiten voor een levensbelangrijk sigaretje. En eens hij aan de praat is, valt er geen speld tussen te krijgen. Gelukkig heeft hij ook effectief iets te vertellen. Maar wij stelden de vragen.

Het was behoorlijk kalm rond Patrick Watson in 2011. Waar ben je zoal mee bezig geweest?
Patrick Watson: Met ‘Wooden Arms’ zijn we twee jaar op tournee geweest. En daarnaast heb ik wat soundtracks geschreven voor kort- en andere films. Daarna zijn we stilaan beginnen bouwen aan de nieuwe plaat. Een plaat heeft tijd nodig om zich te ontwikkelen en ik hou ervan om daarvoor de tijd te nemen. Het loont immers niet de moeite om twee keer hetzelfde te zeggen. Het is belangrijk dat je voldoende tijd neemt om beïnvloed te worden door nieuwe ideeën in je leven.

En dat was niet het geval met ‘Wooden Arms’?
Misschien is dat inderdaad iets te snel gegaan. Over ‘Close To Paradise’ hebben we heel lang gedaan. Dat had te maken met het feit dat we steeds aan het kibbelen waren en dat we geen label vonden dat over het nodige geld beschikte. Het heeft dan ook vijf jaar geduurd eer die plaat klaar was. Omdat we voor de opnames van die plaat nu eens twee weken en later nog eens enkele dagen uittrokken, is dat ook meer een lappendeken. Voor ‘Wooden Arms’ hadden we veel ideeën, maar namen we niet voldoende tijd. Dat had eigenlijk gerust twee maanden langer mogen duren.

En hoe zat het dan met deze plaat?
Nu hebben we de tijd genomen om elk detail uit te werken tot het precies was zoals ik het wilde. Of tenminste toch naar ons beste kunnen op dat moment. Over ‘Wooden Arms’ was ik niet helemaal tevreden omdat ik nog steeds vind dat die plaat een tikkeltje beter had kunnen zijn.

De percussie was een muzikaal thema op ‘Wooden Arms’. Is er voor dit album ook zo’n thema? Er staan bijvoorbeeld mariachi trumpets op.
(lacht) Nee, er was niet echt een thema. Ik wilde gewoon een aantal songs waar ik kippenvel van kreeg. We hebben al onze energie gestoken in het schrijven van de best mogelijke nummers.

Als dit album al een thema heeft, zit het in de titel ‘Adventures In Your Own Backyard’. Neem daar die trompetten bij en de achtertuin wordt plots een stuk opwindender, bijna op een humoristische manier. Het is dat wat in de titel en het artwork zit, maar dat gaat daarom nog niet op voor elk liedje.

Zit er een thema in de teksten?
Voor mij staat die achtertuin voor vrienden, familie, … In deze wereld worden we omringd door grote ideeën, die allemaal ver van ons bed liggen en waarover we eigenlijk niks weten. En toch heeft iedereen daar een mening over, terwijl je daar pas een mening over kan vormen als je echt de tijd neemt om het te begrijpen. Ook dat zit vervat in de titel: er bevindt zich allerlei prachtigs binnen handbereik. Leg je eerder daarop toe.

Een nummer als ‘Swimming Pools’ klinkt bijna minimal. Wilde je meer doen met minder?
We wilden niet dat deze plaat door de arrangementen gedragen zou worden. Het moesten gewoon goede songs zijn. En dat moest volstaan. Daar zijn we naar mijn mening trouwens ook in geslaagd.

Was dit meer een groepsplaat dan de vorige?
Vijf van de songs heb ik alleen geschreven, maar een nummer als Into Giants ontstond op de bas, waarna iedereen dingen begon toe te voegen. Morning Sheets was een kindje van Robbie (Kuster – drums, nvdr) en Mishka (Stein – bas, nvdr). Ik heb enkel dat arrangement geschreven en gezongen. Lighthouse is meer mijn ding. Er is niet echt een gemene deler. Een sterke cd was het opzet, niet meer, niet minder. Als Mishka en Robbie een beter idee hadden, namen we dat.

Er is al zo veel muziek beschikbaar. Waarom dan iets op de markt gooien dat maar half af is? Dat was mijn enige zorg: ik wilde niet zomaar een plaat uitbrengen om de hoop te vergroten.

Welke muziek is naar jouw mening dan de moeite waard?
Dat geldt vooral voor muziek die lang blijft hangen, die een bepaald moment in de tijd vastlegt. Dat kan je niet plannen. Je doet je best, maar uiteindelijk heb je het zelf niet in handen. Je bent maar een satelliet en je hoopt bij god dat je op het juiste moment op de juiste plaats bent. En dan doe je gewoon je best met wat je voorhanden hebt.

Onlangs heb ik Kurt Cobain nog eens gehoord. En, los van het feit of je die muziek nu goed vindt of niet, je proeft bijna de tijd waarover hij zingt. Zijn stem is zo straf als het op dat moment in de tijd aankomt. Dat heb ik ook met Simon & Garfunkel. Dat is ook een moment waar ik graag terug naartoe ga. Het vroege Cat Stevens-materiaal, Grizzly Bear, … Er is veel goede muziek, als je maar zoekt.

Zullen de trompetten en de strijkers ook in de show zitten? Heb je al een idee hoe die eruit gaat zien?
Het staat nog niet vast of we met trompetten gaan werken. En er zijn ook maar drie nummers waarin je ze hoort. Het zou wel kunnen dat we voor grotere zalen een strijkkwartet meenemen. Probleem is dat we ons dan steeds moeten aanpassen om voor een kleiner publiek te spelen. Misschien moeten we ons gewoon maar toeleggen op één goede show, die we overal kunnen uitvoeren. Ook zonder strijkkwartetten en trompetten zullen we meer dan genoeg lawaai produceren.

Nu we het toch over live shows hebben, hoe kwam je eigenlijk aan dat megafoonpak?
Dat is een ontwerp van een industrieel ontwerper uit Montreal, die ook nog voor het leger heeft gewerkt. Ik was op zoek naar een pak waarmee ik midden in het publiek kon spelen, maar met versterking. En toen kwam hij af met dit fantastische superheldenpak, dat je dan ook nog eens gemakkelijk kan demonteren. Het ontwerp is integraal van hem. Hij is dan ook een echt genie.

Vaak kan je niet de show brengen die je wil, gewoon omdat je je dat financieel niet kan veroorloven. Ik hou liever de ticketprijzen een beetje lager zodat iedereen de show kan zien dan dat ik een uitgebreide show op poten zet waarvoor niemand de tickets kan betalen.

Dat optreden met orkest vorig jaar in Nederland was wel een droom, één van mijn favoriete gigs ooit. Ook met dit album gaan we dergelijke optredens doen in de winter. Nederland zal daar ongetwijfeld bij zijn en als er een Belgisch orkest is dat zich geroepen voelt, zeggen wij meteen ja.

Waarover gaat Into Giants eigenlijk?
Elk probleem wordt nietig wanneer de liefde tussen jou en je vriendin steeds groeit. Alles wat je dan meemaakt, verdwijnt in het niets vergeleken bij wat je dan hebt.

Is het idee voor een dergelijke song er voordat je de song schrijft?
Deze tekst kwam gewoon op het moment zelf. We speelden de akkoorden en de woorden waren er gewoon. Van daaruit begin je de tekst dan op te bouwen.

Gewoonlijk zit er heel wat tijd tussen het idee en het uitwerken van de eigenlijke tekst. Het kan drie tot zes maanden duren eer alle woorden er staan. Soms lijkt het even goed te gaan, maar loopt het daarna weer helemaal fout. Maar als ik er dan een paar weken later op terugkom, lukt het wel om de juiste omschrijving te vinden. Maar het is hard werken.

Hoeveel songs heb je dan voor je aan zo’n album begint?
Aan deze plaat zijn we in de herfst begonnen en toen hadden we negen nummers, die allemaal geleidelijk aan kwamen. Er zijn nog wat restjes, maar we zijn nog niet klaar om die al op plaat te zetten.

Is het opnieuw Katie Moore die de vrouwelijke vocalen voor haar rekening neemt?
Nee, deze keer is het Erica Angell, de vrouw van onze gitarist Simon. Ze speelt ook in de band Thus:Owls. Ze is een fantastische zangeres. Jammer dat ze niet voortdurend met ons op tournee kan gaan. Maar we zullen wel met zijn vijven zijn, want waarschijnlijk nemen we een violist mee.

Nu we het toch over zangeressen hebben…
Neeeeeee, Dolly Parton heeft nooit iets van zich laten horen. (lacht)

Hoe kwam je bij het artwork van de plaat terecht?
Die foto is een concept van de fotograaf die ons al sinds het begin van onze carrière volgt. Hij kende iemand die een heel miniatuurdorp in zijn achtertuin had gebouwd. Als je erbij stilstaat, is het gewoon idioot dat iemand zich daarmee zou bezighouden. En ik wilde niet opnieuw een tekening, maar iets dat een soort van documentairegevoel oproept. Deze foto past daar goed bij en het sluit uiteraard mooi aan bij de titel.

Het is ook nog steeds Patrick Watson. Wat is er gebeurd met Wooden Arms?
(lacht) We hebben het uiteindelijk opgegeven. Het doet er ook niet toe. En de fans weten dat dit een band is. En iedereen in de band kent zijn taak en zijn waarde binnen het project.

Als ik Patrick Watson hoor, denk ik ook niet langer aan mezelf. Als ik dus ooit een soloplaat maak, zal ik een andere naam moeten kiezen. Maar daar zijn nog geen plannen voor. Al zie ik het wel zitten om een plaat te maken met alleen maar mijn stem en een piano.