Patches - Mensen weten enkel wat ik hun laat zien

‘Silver Foxes’, de tweede ep van Patches, zag onlangs het levenslicht. Gehuld in een mysterieus maar uiterst kwetsbaar muzikaal omhulsel neemt de stem van Lotte Lauwers je daarop mee op een trip door haar emotionele binnenkant. Getriggerd door de snelheid waarmee ze singles afvuurde de voorbije maanden en de steile vooruitgang die ze maakte, belden we haar onderweg naar een optreden in Hasselt op.

Je zingt al heel lang. Was jij het meisje dat op elk familiefeest optrad en altijd droomde van een carrière als zangeres?

Lotte Lauwers: Dat kan je wel zeggen. Ik pleit schuldig

Kreeg je dan veel steun van je familie, toen je voor een muziekcarrière koos?

Zij waren het zelfs die mij het laatste duwtje gegeven hebben. Ik heb dus veel geluk gehad.

Je trad eerst op als Mermaid. Waarom de naamsverandering?

Het zijn helemaal andere projecten, een ander verhaal, nieuwe ideeën, andere muziek, met andere mensen, een andere manier waarop ik naar buiten wou komen. Een andere naam drong zich dan ook zelf op.

Als Patches heb je het voorbije anderhalf jaar een heleboel singles uitgebracht, te beginnen bij Hot Enough in maart 2020 en Silver Foxes in mei van datzelfde jaar. Maar die tweede single stond niet op de eerste ep ‘Hot Enough’, wel op deze. Waarom twee ep’s in plaats van één album? En is er een wezenlijk verschil tussen de twee?

Aram en ik waren al een tijd samen bezig met nummers maken en we hadden er al een heleboel. Voor ons pasten de nummers op ‘Hot Enough’ bij elkaar en vertelden zij samen een warm en passioneel verhaal. Ze klinken heftiger dan Silver Foxes en we hadden andere nummers waarvan we wisten dat zij beter bij de vibe van dat nummer zouden passen.
Silver Foxes was ook meer een nieuw begin. Het bekijkt dezelfde situatie (een voorbije relatie, nvdr) maar vanuit een totaal ander perspectief. Een album komt er ook nog aan. Daarvoor hebben we ook al materiaal en ideeën en die vormen weer een nieuwe kijk op de dingen. (lachend) Ik melk het verhaal helemaal uit. Ik heb er ook zoveel over te vertellen.

In je teksten stel je jezelf heel kwetsbaar op en toch straal je als vrouw ook veel zelfbewustheid uit. Hoe rijm je dat?

Ik denk er eigenlijk niet zoveel over na. Het voelt voor mij heel natuurlijk. Moest ik het anders schrijven en brengen, zou het niet meer aanvoelen als van mezelf. Als ik dezelfde teksten zou moeten voorlezen of vertellen, zou dat niet lukken. Ik heb het nodig om alles neer te pennen en zo te vertolken.

Wij zijn zelf een “silver fox”. Misschien dat het voor ons daarom aanvoelt als iets wat we zelf niet zouden doen. Is het iets van jullie generatie om je leven zo open en bloot te delen? Wij denken dan: misschien kan iemand er misbruik van maken.

Ik denk niet dat het te maken heeft met generaties. Er zijn altijd al artiesten geweest die hart en ziel blootlegden in hun muziek. Voor mij voelt het niet raar. Ik sta er niet bij stil, maar misschien schrijf ik die teksten wel omdat ik – net als iedereen – begrepen wil worden. Dat is toch waar we allemaal op zoek naar zijn, nietwaar? We denken vaak iemand te kennen, maar er is zoveel dat we niet weten.

Heb je het gevoel dat je als vrouw nog altijd harder moet knokken in de muziekwereld?

Eigenlijk wel. Om echt voor vol aanzien te worden als zangeres en muzikante wel. Men ziet vaak enkel een jonge vrouw. Ik laat ook veel zien en ik kies daar ook zelf voor, maar ik trek ook bewust mijn grenzen. Daar gaat het ook over in mijn nummers, want het is niet eenvoudig om grenzen te trekken. Mijn mannelijke collega’s lijken niet dezelfde obstakels te moeten overwinnen.

Het meeste succes haalde je met het melancholische Road To Ruin. Daarin zing je “We're on a road trip or a road to ruin”. Prachtig. Waar haal je de inspiratie voor zo’n zinnen?

Op dezelfde plaats als waar ik nu ben: in de auto dus. Voor mij heeft die zin natuurlijk te maken met de situatie waarover ik het had, maar veel mensen hebben het wellicht al eens meegemaakt dat ze lang in een auto of kamer zijn met iemand die ze nog niet zo heel goed kennen en dat er dan een spanning in de lucht hangt. Je vraagt je dan af: wordt dit iets moois of niet?

Je bent zelf vegan en in de clip voor Road To Ruin zien we je yoga doen. Hoe belangrijk zijn die zaken voor jou?

Dat is meer Lotte dan Patches, maar dat is wel een belangrijk onderdeel van mijn identiteit. Ik vind het belangrijk om "in touch" te blijven met mezelf. En yoga helpt me daarbij. En ik moet bekennen dat ik eigenlijk liever dieren zie dan mensen. Ik wil dieren op geen enkele manier pijn berokkenen.

Opvallend dat jij een verschil ziet tussen Lotte en Patches. Bij een acteur maak je gemakkelijk het onderscheid tussen het personage, maar bij een zangeres lijkt dat anders. Dat lijkt meer samen te vallen.

Dat is inderdaad moeilijk, maar je kiest daar als artiest zelf voor. Mensen denken misschien dat ik mezelf helemaal bloot geef, maar ze weten enkel wat ik wil laten zien. Ik ga daar heel bewust mee om. Dat is een heel interessant gegeven, maar ik wil ook nu niet mijn bubbel doorprikken.

Bij het creëren van die bubbel is ook het visuele aspect heel belangrijk bij Patches. Daarvoor steun je vooral op Leen Hoogmartens en Marie Van Puyenbroeck. Hoe kwam je bij hen terecht?

Ik leerde Leen kennen tijdens mijn studies aan PXL en toen ik Patches begon uit te werken, heb ik haar een bericht gestuurd met de vraag of ze met mij wilde samenwerken. Zij werkte al voor andere bands en ik vond haar werk goed. Zij was heel blij met mijn vraag en sindsdien zijn we ook echt goede vriendinnen. Zij was al vriendin met Marie en zo is zij er ook bij gekomen. Het is superleuk met ons drie.

Gebeurt het ook dat jij weigert iets te doen of aan te trekken wat zij voorstellen?

Meestal voelt ze mij perfect aan. Soms neemt ze een foto en dan blijkt die wonderwel te passen bij het nummer waar ik op dat moment aan bezig ben of zo. Onze samenwerking verloopt heel organisch en natuurlijk.

Naast jezelf is ook Aram Santy heel belangrijk voor de sound van Patches. Jullie werken al langer samen bij Sweats.

Ook hem ken ik van school. We werken altijd samen aan de nummers en hij is echt een godsgeschenk. Soms stuur hij me muziek door en zoek ik daar een tekst bij, soms vertrekken we van de tekst. Road To Ruin bijvoorbeeld heeft hij op een uur geschreven: de beats, die zware gitaar aan het begin (waar ik zo verliefd op ben!). Hij stuurde dat door en ik zat op mijn kamer en ik had die zin “We're on a road trip / Or a road to ruin” al. Ik begon dan te zingen, verzon er meer woorden bij en stuurde die dan weer naar hem en zo groeide het nummer.

Volgens Spotify heb je naast Belgische vooral Israëlische fans. Hoe verklaar je dat?

(lacht) Ik heb dat deze week ook gemerkt, maar ik kan het niet verklaren. Ik ben er nog nooit geweest, al wil ik er wel graag eens naartoe. Tel Aviv is een veganparadijs naar het schijnt.

Je reist wel graag blijkbaar. Je bent ook al in Nepal geweest. Sluipen die andere culturen in je werk?

Ik luister eigenlijk wel veel naar niet-westerse muziek en misschien sijpelt dat onbewust wel door, maar alleszins niet met opzet.  

Je hebt er al een paar shows opzitten met de nieuwe ep. Hoe ging dat?

De ep-voorstelling in Brugge was geweldig tof. Iedereen had er zin in. Het was donker en iedereen zat lekker dicht op elkaar gepropt, heerlijk zweterig! Ik hoop dat het vanavond weer zo wordt. Het is heel leuk om in kleine clubs te spelen. Er komen er nog aan, waaronder een paar in duo met Aram: 29 november in Het Depot, Leuven, 1 december in CC Zwaneberg, Heist-op-den-Berg, 2 december op de  Stoemp! Brusselse Caféconcerten in Brussel en dan op 18 december de finale van Sound Track in Vooruit Concertzaal, Gent.

Veel succes!