Ozark Henry - Neerkijken op een publiek is wansmakelijk

De festivalzomer zit er nu al even op, het concertnajaar heeft zich stevig op gang getrokken en de winter komt eraan. En net nu komt Ozark Henry de nostalgie voeden met een nieuwe live-cd. ‘The Journey Is Everything’ blikt terug op de muzikale zomer van Piet Goddaer en zijn publiek. Omdat er heel wat te vertellen valt  – een zangeressenwissel, opkomende belangstelling uit de hele wereld, ... – schoven wij aan voor een babbel. Dat ging ongeveer zo.

Neerkijken op een publiek is wansmakelijk



‘The Journey Is Everything’ is je tweede liveplaat na ‘Grace’ uit 2008 alweer. Waarom wilde je nu een tweede liveplaat?
Piet Goddaer:
(verrast) Da’s juist, da’s ook een liveplaat. Die was ik eerlijk gezegd al een beetje vergeten. Eigenlijk is het antwoord op die vraag heel eenvoudig: omdat de fans erom vragen. Vaak, als ik aan een nieuwe tournee begin, herarrangeer ik mijn ouder werk op een specifieke manier zodat er een link is met het nieuwere en de fans laten vaak weten dat ze het jammer vinden dat die afwijkende versies nergens te vinden zijn. De manier waarop ik de show nu speel, verschilt sterk van toen ik ermee begonnen ben.

De lichtshow staat heel centraal in je huidige shows. Waarom dan geen dvd?
Omdat de lichtshow, zoals hij nu is, eigenlijk pas echt helemaal tot zijn recht zal komen in het najaar, in donkere zalen. En de show is zo donker dat we eens moeten bekijken of dat dat wel naar behoren kan filmen.

Dat was ook het probleem op Rock Werchter: we waren zo enthousiast over het concept dat we dat daar graag wilden voorstellen, maar daar bleek het niet donker genoeg voor. De Morgen schreef achteraf ook dat het doek waar ik achter stond voor een afstand zorgde tussen mij en het publiek, maar als je de lichtshow naar behoren kan bekijken, dan zie je dat doek niet en is er geen afstand.

We willen een soort van droomlandschap creëren. De reacties waren al heel enthousiast, maar ik ben ervan overtuigd dat, als de mensen de show echt kunnen zien zoals wij hem bedoeld hebben, de reacties nog veel positiever zijn.

Een aantal van je favoriete nummers zijn net die nummers uit je eerste twee platen voor de grote doorbraak: Dogs And Dogmen, Love Is Free To Interfere of Radio (7.1.23.19.115.13.31)
...en we gaan die ook weer vaker live spelen. Op de plaat staat bijvoorbeeld ook Politics. Dat is een nummer dat dateert uit de beginperiode, maar zelfs nooit op een plaat is terechtgekomen. En ik kan nu al zeggen dat we in 2015 bijvoorbeeld Radio en Love Is Free To Interfere weer zullen spelen.

Laura Groeseneken zit nu ook bij de groep ter vervanging van Amaryllis Uitterlinden, die weer meer wil acteren, en dat heeft ook invloed op de muziek. Ik denk dat Laura op een andere manier aansluit bij mijn oeuvre en meer de link maakt met dat oudere materiaal. Dat zal ook in de nieuwe nummers te horen zijn.

Je zou denken dat dat een periode is die de meeste van mijn fans niet kennen, want de doorbraak, als ik dat dan zo mag noemen, kwam er pas met ‘Birthmarks’, de derde plaat, maar van ‘This Last Warm Solitude’ bijvoorbeeld zijn ondertussen toch ook een vijfendertig- à veertigduizend cd’s verkocht. Naar huidige normen in België is dat dubbel platina en loop je met een feesthoed op je hoofd.

David Bowie heeft zelfs ooit laten weten dat hij je debuut, ‘I’m Seeking Something That Has Already Found Me’ één van de beste debuten ooit vond. Nu omschrijft men je in Italië als de Vlaamse Bowie.
Bowie heeft mij dat compliment gegeven een jaar of twee nadat de plaat uitkwam. Ik heb hem ontmoet in 2001. En het deed me plezier dat hij me als artiest kende en apprecieerde wat ik deed. Wij zijn daar redelijk nuchter in, maar ik kijk toch enigszins op naar Bowie omdat er weinigen zijn die zichzelf zo vaak vernieuwd en heruitgevonden hebben zoals hij.

Als we puur naar je hitparadepositities kijken, heb je met I’m Your Sacrifice je grootste hit gescoord. Verwacht je nog zoiets bij de release van je zevende plaat?
Zelfs na zeven platen heb ik nog steeds het gevoel dat ik nog maar net begonnen ben. De verwachtingen van wat er nog komen moet, zijn bij mij altijd groter. Maar ik besef ook wel dat dat waarschijnlijk onrealistisch is. Ik zit nu eenmaal zo in elkaar. Als ik niet voor mezelf zou geloven dat het beste nog moet komen, dan kan ik er beter mee stoppen. Ik maak geen platen om te scoren, ik ben geen voetballer. Het enige dat telt is dat ik sta achter wat ik maak. En als een groter publiek dan voorheen daarin wil meestappen, dan ben ik daar blij om.

Door die hit maakte je plots een vreemde spreidstand: je won de Radio 2 Zomerhit en was regelmatig te zien in Vlaanderen Muziekland samen met De Romeo’s; anderzijds was er Rock Werchter en Studio Brussel. Daar zijn er nog niet veel mee weggekomen.
Ik had daar persoonlijk geen probleem mee. Ik merkte wel dat daar commotie rond was. En nog altijd. Er wordt nog heel veel in hokjes gedacht en gediscrimineerd. Ik vind dat een vies gevoel. Er zijn mensen die op een programma als Vlaanderen Muziekland neerkijken, hetgeen eigenlijk wil zeggen dat je dan neerkijkt op een publiek. En dat is wansmakelijk. 

Er is plots interesse in Ozark Henry vanuit Italië en Engeland, de Verenigde Staten, Zuid-Afrika, Botswana en Namibië en er zijn plannen voor Oceanië, Azië, Oost-Europa en Scandinavië. Hoe groot en concreet moeten we ons dat allemaal voorstellen?
Dat gaat eigenlijk vanzelf: er is interesse in je muziek, je krijgt een voorstel van een platenfirma en dan gaan we dat maar doen. En de interesse kwam plots van overal. Er is nu een nieuwe versie van I’m Your Sacrifice onderweg naar de radio in Canada en de single gaat ook nog uitkomen in Noord- en Latijns-Amerika. Het gebeurt allemaal op verschillende snelheden en ik heb er ook geen logische verklaring voor. Maar het is wel fijn. ‘Stay Gold’ gaat eigenlijk wereldwijd uitkomen en dat maakt me best trots. Waar we gaan toeren hangt natuurlijk af van wat er met die single en plaat gaat gebeuren.

Het is altijd moeilijk gebleken om echt in het buitenland door te breken in het buitenland. En toen was daar Stromae.
Het is dan ook ongelooflijk wat hij doet. Ik begrijp dat hij onlangs in de pers zei dat hij moe is. Want wat hij nu doet is bijna bovenmenselijk. Zo’n succes op dergelijke schaal en dan nog al die optredens en promo erbij. Als ik in zijn schoenen stond, zou ik ook een paar jaar de stekker eruit moeten trekken om weer wat op te laden.

Mensen staan er misschien niet vaak genoeg bij stil, maar muzikant zijn is vooral keihard werken.
Van ’s ochtends tot ’s avonds. Natuurlijk, als je je werk graag doet, dan blijf je daar mee bezig. Dat is niet alleen bij muzikanten zo. En dan kan je eigenlijk je privéleven herleiden tot niks. Ik werk ondertussen al een tijdje aan een nieuwe plaat, schrijf voor mezelf en voor anderen. Ik maak soundtracks. ‘Stay Gold’ gaat uitkomen in het buitenland. Daar nog wat promo doen en optreden. En ik ben net begonnen aan een najaarstournee in België en Nederland. Dat is wel wat.

Je bent ook vader. De combinatie toeren en kinderen lijkt altijd moordend.
Dat is verschrikkelijk moeilijk. Je kan het nog het best vergelijken met iemand die op een boot werkt: je bent weg voor een aantal weken en als je weer aan land komt, ben je thuis en moet je er maar proberen het beste van te maken.

Ben jij perfectionistisch? Kan je je eigen werk waarderen of ben je nooit tevreden?
De twee eigenlijk. Ik kan iets plaatsen in zijn tijd en ik kan me telkens wel vinden in waarom ik iets in een bepaalde periode uitgebracht heb, ook als ik er vandaag niet meer echt tevreden over ben. Ik ga mijn werk niet onderschatten, maar ik ga het zeker ook niet overschatten.

17 oktober 2014
Geert Verheyen