Oaktree - Ooit komt er nog een fanfareplaat!

Oaktree zit aan ep drie en temporiseert daarmee. Een vernieuwde sound, weg van de club, is het resultaat. Lang leve de onthaastende, meerlagige chaos op ‘Dust’. Een interview met de Antwerpse jongeling!

Na de eerste luisterbeurten door mensen rondom je, zei je dat er enige ongerustheid was aangezien niet iedereen er even vlot doorploegde. Hoe zit het daarmee?
Klopt, onder meer Avondlicht vond het moeilijk om er in één keer door te worstelen. Ik weet niet waaraan het lag, misschien zochten die eerste luisteraars te veel naar iets wat niet per sé op de plaat aanwezig is. Ondertussen zijn de reacties heel goed, waardoor het in een bepaalde richting evolueerde en ik er me geen zorgen meer over maak. Deze plaat vraagt meer aandacht, ze duurt wat langer. Mensen zullen daar door moeten bijten. Soms ben ik nog wat meer op avontuur gegaan dan ervoor, misschien dat dat het moeilijker maakt.

Soms heb ik periodes waarin ik me afvraag wat ik nu net heb gemaakt. Maar tijdens het creatieve gedeelte ben ik me daar niet van bewust. Achteraf hoor je mensen zeggen dat het meer uitgepuurd of dieper gegraven is. Maar ik heb gewoon gedaan waar ik zin in had. Als deze plaat niet de grote doorbraak teweeg brengt, maakt me dat ook niet veel uit. Het is geen muziek die op de radio zal komen. Ik ben blij hoe mensen op mijn muziek reageren, zowel nu als bij vorige platen.

Trek je dan een lijn tussen wat je zelf goed vindt en wat je wilt wat de buitenwereld hoort?
Neen, niet echt. Ik ben achteraf wel heel benieuwd naar wat mensen denken en ben blij met de reacties. Op zich ben ik vrij egoïstisch aan het experimenteren geslagen. Eens het af is, ga je niet op basis van reacties nog schaven om het naar een bepaald publiek te schikken. Anderzijds breng je die muziek wel uit op een plaat, dus verwacht je dat mensen er iets uit kunnen halen wanneer ze luisteren.

Je platen lijken steevast ep’s te zijn. Denk je dat een werk van langere adem er nog niet in zit?
Ik wil mijn sound nog iets verder uitpuren en verder op zoek gaan vooraleer ik een album maak. Een ep is een tof format om wat op te experimenteren. Je kunt op die manier mensen meer uitnodigen in het verhaal, terwijl een album zo allesomvattend moet zijn.

Je Encounter met Pieter Nooten kwam ook op de plaat terecht. Is het moeilijk zo’n gelijkgestemde zielen te vinden met jouw muziek?
Ik denk dat er best vrij veel mensen en muzikanten zijn wiens muziek ik goed vind en waarmee een samenwerking wellicht leuk zou zijn. Bij Pieter Nooten was dat een complete gok, want ik kende hem niet. Z’n muziek klonk indrukwekkend, maar tegelijkertijd was het niet honderd procent wat ik doe. Dan is het cool om zoek te gaan naar waar de raakvlakken liggen. Ik weet zelfs niet of het interessant zou zijn samen te werken met iemand die te veel in hetzelfde straatje zit qua muziek. Wie weet maak ik ooit wel een plaat met een fanfare, wat interessants zou dan er allemaal uitkomen?

Voor deze release sloot je jezelf tien dagen op zonder gsm of internet in de Ardennen. Lukt het anders moeilijk focus op te brengen?
Voor mij is dat inderdaad heel moeilijk. Alle andere dingen fietsen er zo makkelijk tussendoor. Je kunt niet "even een uurtje muziek maken" want banale dingen als familiebezoek, winkelen of koken komen ertussen. Het is dus wellicht een autistisch kantje aan mij dat ik die afzondering nodig heb. Die tien dagen waren super vruchtbaar om een basis te leggen, maar de plaat was nog niet af. Nadien duurde het opnieuw maanden eer ze uiteindelijk klaar was. Dat lukt niet op een uurtje op de trein of ’s avonds laat, je hebt te veel andere dingen aan je hoofd.

Een ander medium noemt het de plaat van de onthaasting. Krijgt deze release zo iets maatschappelijks mee?
Ik denk zeker dat er zoiets in mijn gedachtegang schuilt. Het is alleszins een thema waarmee ik bezig ben. Het ligt er niet vingerdik op dat deze plaat dáár over gaat, maar dit is niet de muziek die past bij het hectische. Voor deze plaat moet je je even terugtrekken en je tijd nemen. Ik zoek het dan ook zelf op om even een stapje terug te nemen, te verdwijnen van iets, te ontsnappen van iets.

Je nummers hebben vaak tientallen laagjes. Wanneer beslis je wanneer er eentje bij moet of uit vliegt?
Ik stapel de dingen vrij hard op. Ik blijf er mee spelen en kijken wat er nog mooi bij zou passen. Vaak merk ik pas later bij het mixen dat sommige lijntjes niet veel toevoegen. Het creatieve ligt dan al achter de rug, maar wanneer ik een tijd later nog eens alles uit elkaar haal om de puzzel te herleggen en te verfijnen, merk ik dat er stukken inzitten die er perfect uit kunnen. Dan wordt er best wel nog wat geschrapt. And Leave Me Alone bevatte bijvoorbeeld heel wat drums maar die zijn er stuk voor stuk uitgevlogen. Toch blijft het nummer overeind en eigenlijk vind ik het nu krachtiger en mooier.

Qua ritmes en structuur is het allemaal heel wat minder conventioneel geworden.
Bij vorige releases hield ik me inderdaad meer vast aan een bepaalde structuur, die misschien nog meer richting clubmuziek ging. Nu had ik door dat ze dit toch niet in een club zouden spelen, dus waarom zou er ik dan proberen op mikken. Waarom zou ik het strak maken wanneer het toch niet uitmaakt.

Waar 'Amalgamation' meer dansbaar was, stap je daar nu terug van af. Dit is zelfs de minst dansbare ep tot nog toe.
Dat gebeurde niet bewust, maar bleek gewoon achteraf. Toen ondervond ik dat ik eigenlijk wat tragere nummers maakte, met minder drums, die wat vaker blijven hangen op bepaalde elementen. Dat is een kwestie van m’n smaak en interesses die evolueren. Het is wat het geworden is.

Net wanneer Things Of Glass of Unsettle dansbaar dreigen te worden, sla je met vertwijfeling toe. Blijf je daarmee weg van de richting die pakweg een Jon Hopkins uitgaat?
Oh, na die fanfareplaat komt er wellicht een solide technoplaat (lacht). Het kan, ik wil er me alleen niet op vastpinnen. Ik ben er me niet van bewust wat voor muziek ik maak, ik hou het open.

'Dust' is uit via PIAS sinds 5 februari. Live stelt hij de plaat voor op Nachtwacht in Malle (20/02), in de AB in Brussel (10/03), in De Studio in Antwerpen (19/03) en op Ik Zie U Graag in Breda (23/04).