Novastar - De basis van wat ik nu doe ligt op straat

Novastar bracht vorig jaar met 'Inside Outside', een album uit dat een plaats kreeg in menig eindejaarslijstje. Singles als Closer To You en Light Up My Life raakten veel muzikale harten. De broeierige sfeer van het album zette ook de toon voor begeesterde liveshows die Joost Zweegers met zijn band de afgelopen maanden wist neer te zetten. Die tournee wordt nu afgesloten met enkele soloconcerten van Zweegers in gans Vlaanderen.

In 2014 kwam je op de proppen met de plaat ‘Inside outside’. Sommigen spraken van een herrijzenis. Hoe kijk jij zelf terug op die plaat?
Met veel plezier. De plaat heeft toch wel gezorgd voor verandering in mijn leven. Het heeft me een nieuw publiek opgeleverd, een ander deel vond de plaat wat moeilijker omdat het minder poppy klonk. Door de plaat live te gaan spelen met de band kreeg ik veel nieuwe, positieve energie. Een aantal songs op de cd zijn gewoon zalig om live te spelen. Geen toeval, want veel van die liedjes zijn ook quasi in één take opgenomen. Het zorgt ervoor dat ik trouw kan blijven aan de natuurlijke basisversie van mijn composities. Ik heb de voorbije maanden de mooiste concerten uit mijn carrière gespeeld. Denk maar aan het optreden dat ik gaf op Pukkelpop.

De komende maanden speel je enkel soloconcerten. Vanwaar die keuze om elke tour op die manier af te ronden?
Het toffe daaraan is dat ik nog puurder kan spelen. De songs maak ik in mijn eentje op piano of gitaar in mijn kelder thuis. Die heb ik wat nagebouwd op het podium. Zo lijkt het alsof ik in mijn eigen speeltuin zit; met acht gitaren en twee piano’s rond mij. Ik breng tijdens de concerten veel nummers uit mijn laatste plaat, maar ook een groot deel van mijn ouder werk. Als ik een plaat uitbreng, speel ik eerst met een band wat stevigere concerten om daarna te eindigen met een intieme solotour. Het blijft heel tof om te doen.

Alleen op een podium staan is natuurlijk iets aparts. Geeft je dat een comfortabel gevoel of zorgt dat voor meer stress voor jezelf?
Ik ben jaren geleden begonnen als straatmuzikant en heb dat zowat tien jaar gedaan. Dat was de basis van wat ik nu nog steeds doe. Ik speel graag met muzikanten om me heen, maar als ik solo musiceer, kan ik alle kanten uit fietsen. Soms kies ik voor de mondharmonica of speel ik toetsen met mijn voeten terwijl ik gitaar speel. Zo kan ik mijn eigen universum creëren. Toen ik een jaar of vijftien was, was dat niet anders. Het voelt heel comfortabel aan.

Als je omringd wordt door een band, kunnen je collega-muzikanten eventueel de foutjes oprapen. Als je daar alleen staat, hoort iedereen de naakte werkelijkheid.
Ik ben een heel levendige muzikant en heb een eigen manier van gitaar spelen ontwikkeld, deels omdat ik autodidact ben. Ik zorg er altijd voor dat het hele universum klopt. Ik wil zelf mijn wereld schetsen en neem de mensen in de zaal mee op een trip, waar niet alles perfect hoeft te zijn. Het gaat voor mij over bezieling, over echtheid. Mijn shows zijn ook altijd anders, ik speel nooit twee keer dezelfde voorstelling. Ook dat maakt me kwetsbaar.

Betekent dat ook dat je geregeld je setlist verandert?
Meestal wel, het is echt zoals ik het op straat deed. Daar speelde ik ook wat er op dat moment in me opkwam. Nu heb ik vier platen waaruit ik kan putten en op het podium heb ik grote lijsten liggen van wat ik allemaal kan spelen. De songs laat ik zo op me afkomen. Ik begin elk concert meestal op dezelfde manier. Daarna laat ik de ingevingen komen en kan het verschillende kanten opgaan. Zo blijft het altijd fris.

Ik geef mezelf ook de vrijheid om dingen uit te proberen of rekening te houden met de wensen van het publiek. Er zijn natuurlijk ook songs van lang geleden die ik graag blijf spelen, dingen die ik na aan het hart draag. Ik breng daarvan de versies zoals ik die toen geschreven heb. Een aantal nummers zitten standaard in de set, denk maar aan Mars Needs Woman of Because. Als ik ze niet meer voel, laat ik ze eruit in de volgende show.

Is het moeilijker om in je eentje zo’n zaal mee te krijgen?
Ik heb al een aantal optredens achter de rug in Nederland en vaak eindigden die op een staande ovatie. Ik ben dus heel blij met de start. Ik beleef mijn muziek en shows heel eerlijk; er zit geen theatraal kantje aan. Ik neem de mensen gewoon mee naar mijn muzikale wereld.

Wanneer ben je voor jezelf tevreden na zo’n show?
Ik ben verwend door het applaus en de appreciatie van de mensen. Dat geeft je een heel goed gevoel. Ik ben tevreden als ik mijn versies zelf ook mooi vond of als ik blij ben om een nieuwigheidje dat ik aan een van mijn songs heb toegevoegd. Ik durf wel eens te improviseren met intro’s en outro’s. Als ik diep in mijn muziek kan duiken, heb ik een voldaan gevoel zonder veel stress. Zo’n shows zijn fijn om te doen. Toen ik onbezonnen op straat stond te spelen, was er ook geen druk en stond de muziek centraal. Dat heb ik nu ook weer.

Bestaat de kans dat er van de shows ook een liveplaat verschijnt?
Ik heb twee keer zo’n tour gedaan in het verleden en die zijn allebei opgenomen en gefilmd met de bedoeling om daar later iets mee te doen. Die dingen liggen echter nog altijd op het schap. Of je de beleving van één zo’n avond kan vatten op een plaat en die ervaring per se moet bewaren, weet ik niet. Ik kijk altijd weer verder naar nieuwe, artistieke horizonten.

Betekent dat je ondertussen al aan het werken bent aan nummers voor een nieuwe plaat?
Klopt! Deze tour loopt af tussen Kerstmis en Nieuwjaar. Daarna neem ik een pauze om dan in januari te starten met de opnames van een nieuwe plaat in Engeland. Ik zit in een goede flow en daar moet ik optimaal van profiteren (lacht). De opnames van die cd zullen volgend jaar gebeuren en de kans bestaat dat die plaat dus in 2016 uitkomt, al weet je dat nooit zeker. Het ziet er alleszins veelbelovend uit. In de loop van de tour ga ik binnen mijn shows ook wat nieuw materiaal uitproberen. Zo kunnen de nieuwe liedjes ook weer groeien in zo’n setting.

Je speelt zowat dertig shows in Vlaanderen en Nederland. Waar ligt je hart nu het meest als Belgische Nederlander?
ik woon al heel mijn leven in België en beschouw me bovendien als een Vlaming. Ik heb altijd shows in Nederland gespeeld, maar heb mezelf nooit als een Nederlander gezien. Ik woon al twintig jaar in Antwerpen en voel me als een Limburger in de Metropool. Als ik in Nederland moet gaan spelen, zeker in het noorden, ervaar ik dat als het verre buitenland.

Je jeugd heb je doorgebracht in Neerpelt en het toeval wil dat je Vlaamse tournee daar start. Hoe emotioneel  wordt dat voor jou?
Ik ben nu eenmaal een gevoelige jongen; het zijn dingen die me raken. Om een of andere reden lukte het niet om daar de voorbije jaren te spelen. Mijn eerste kennismaking met muziek en kunst was in het Dommelhof in Neerpelt. Daar waren er tentoonstellingen, ging ik naar poppenvoorstellingen en kwam Urbanus optreden. Dat ik daar nu zelf op het podium mag staan, betekent dan ook heel veel voor me.

Alle info over de tour vind je op www.novastar-music.com. Er zijn nog concerten in onder meer Aalst, Bornem, Waregem en Brussel.

Foto: Charlie De Keersmaeker