Noémie Wolfs - Het voelt heel verfrissend om dit samen te kunnen beleven

Op donderdag 25 september strijkt 'Song Circle' neer in The Chapel in Mechelen. In deze intieme en sfeervolle kapel delen drie bijzondere artiesten één podium: Johannes Genard (School is Cool), Noémie Wolfs (ex-Hooverphonic) en Jan De Campenaere (Venus In Flames). Ze brengen om beurten songs en vertellen de verhalen erachter, waardoor een unieke wisselwerking ontstaat tussen muziek, artiesten en publiek. Verwacht een avond vol meeslepende muziek, verrassende verhalen en een intense connectie met de artiesten. We warmden al even op met Noémie Wolfs.

Sound Of C brengt live muziek in een uniek kader. Een kapel wordt omgetoverd tot een sfeervolle en intieme muziektempel met een hapje en een drankje. Hoe anders is dat dan een groot podium?

Noémie Wolfs: Dat voelt toch wel anders. Ik speel eigenlijk liever in kleinere zalen. Grote optredens zijn vaak redelijk anoniem, omdat je de mensen nauwelijks ziet en het publiek op een bepaald moment één grote massa wordt. Bij kleinere shows ervaar ik net het tegenovergestelde: ik zie de mensen, kan de reacties peilen en voel daardoor minder stress. Het geeft me juist meer rust en gemak en mocht er al eens iets misgaan, dan voelt dat minder zwaar dan voor tienduizenden mensen optreden. Ik kan me voorstellen dat een fout op een groot festival overweldigend is, terwijl het voor een publiek van honderd mensen gemakkelijker te relativeren valt. Kleine concerten geven me meer zelfvertrouwen, ik kijk er altijd naar uit om ze te spelen.

Welke invloed heeft de akoestiek, de sfeer van een kapel, op je beleving en je performance?

Ik heb nog nooit in een kapel gespeeld. Dus ik kan er niet echt op vooruitlopen. Als kind heb ik wel eens in een koor gezongen, maar verder ben ik op dat vlak nog redelijk groen achter de oren. Wat dit concept betreft, denk ik wel dat het perfect aansluit bij wat ik wil: we spelen heel akoestisch en dat zal in zo'n kapel de sfeer alleen maar versterken. Voor mij wordt het in elk geval spannend, omdat het een totaal nieuwe ervaring is. Ik heb gehoord dat de locatie prachtig is, al ben ik er zelf nog nooit geweest. Dat maakt het extra bijzonder: ik kijk er enorm naar uit. Wat me vooral intrigeert, is het verschil met een grote concertzaal: daar kan je je nog een beetje verschuilen op het podium, terwijl je in een intieme setting als deze eigenlijk naakt voor het publiek staat. Dat maakt het spannend, maar tegelijk ook heel puur.

De setting is dus helemaal anders. Word je daar zenuwachtig van?

Voor mij is dat eigenlijk niet eng. Ik heb er zelfs een beter gevoel bij, omdat zo'n kleine setting vaak veel dankbaarder aanvoelt. Als er iets kleins misloopt, is dat juist charmant. Het wordt iets dat je samen met het publiek beleeft, een soort groepservaring. Ik merk dat ik dat net heel fijn vind. Bij mijn collega's zie ik vaak het tegenovergestelde: zij voelen zich meer op hun gemak in een grote zaal. Mijn man Simon Casier (Balthazar) bijvoorbeeld, vindt spelen voor een groot publiek heerlijk relaxt, terwijl ik dat net minder heb. In die zin is deze tour eigenlijk perfect op mijn maat gemaakt.

Pas je ook je setlist aan de omstandigheden aan?

Ik heb niet per se de nummers gekozen die mij het meest aan het hart liggen, want eigenlijk hebben ze voor mij allemaal een betekenis. De selectie is eerder ontstaan vanuit het concept: welke nummers werken het mooist in een uitgeklede versie? Mijn laatste twee platen zijn heel rijk en druk geproduceerd, met veel lagen en instrumentatie. Daarom was het best een puzzel om te zoeken welke songs zich goed lenen om enkel met gitaar of piano te brengen. Het gaat dus minder om mijn persoonlijke favorieten en meer om welke nummers in deze setting het best tot hun recht komen.

Wanneer voelt een optreden van jou geslaagd? Wanneer ga jij in die kapel na afloop tevreden zijn?

Dat vind ik altijd een moeilijke vraag. Ik kan meestal wel zien of mensen het mooi vonden, maar zelf blijf ik superkritisch. Dat is eigenlijk al mijn hele carrière zo. Er is altijd wel iets waarvan ik denk dat het volgende keer beter kan. Toch kan je reacties vaak goed peilen, bijvoorbeeld in de gesprekken aan de merchstand na een optreden. Als ik merk dat mensen enthousiast zijn, is mijn avond geslaagd. Vaak zijn de dingen waar ik over struikel of die ik minder vond, net zaken die het publiek helemaal niet opvallen. Wat deze tour ook bijzonder maakt, is dat we met drie artiesten op het podium staan. Meestal treed ik solo op, soms met band, maar uiteindelijk draag ik dan altijd de eindverantwoordelijkheid. Nu delen we die verantwoordelijkheid en dat verandert de ervaring volledig. Het gaat niet alleen om mijn nummers of mijn stem, maar ook om de songs en de verhalen van de anderen. Dat maakt het interessant en eerlijk gezegd kijk ik daar enorm naar uit. Voor mij is het heel verfrissend om niet de hele avond alleen te hoeven dragen, maar om het samen te beleven en ook eens iets aan anderen over te laten.

Hoe goed ken je eigenlijk de twee andere artiesten?

Johannes ken ik natuurlijk heel goed. Met Jan heb ik ondertussen ook al veel contact gehad via gemeenschappelijke vrienden en muzikanten die met hem samenwerkten. Johannes is iemand met wie ik echt al lang een band heb. We hebben vaak samengewerkt aan nummers en kennen elkaar al heel wat jaren. De Antwerpse, en bij uitbreiding eigenlijk de hele Belgische muziekwereld is niet zo groot. Dus je komt elkaar sowieso geregeld tegen. Johannes en ik zijn ongeveer tegelijk begonnen: toen ik bij Hooverphonic startte, zette hij ook de eerste stappen. In die zin lopen onze carrières parallel, zowel in tijd als in leeftijd. Ik denk dat ik hem al ken sinds 2010.

Gaan jullie samen spelen en zullen jullie nummers van elkaar coveren? Hoe moeten we dat zien?

Het idee achter 'Song Circle' is echt drie aparte concerten, die samensmelten tot één geheel. Dat is precies wat men met dit concept wil bereiken: muzikanten samenbrengen en laten experimenteren. We komen elk met een aantal nummers aan tafel en gaan daar samen doorheen. Soms wordt er iets geschrapt of aangepast, dan weer krijgt een nummer een heel andere wending. Het is dus geen optelsom van drie losse sets, maar echt een gezamenlijke zoektocht. In ons geval zijn we met drie, terwijl 'Song Circle' soms met meer artiesten gebeurt. Maar het uitgangspunt blijft hetzelfde: samenwerken aan iets dat groter is dan de som van de delen.

Je hebt met 'Hunt You' (2016), 'Lonely Boy's Paradise' (2020) en 'Wild At Heart' (2023) al drie mooie platen op je conto. Kan je al iets zeggen over de opvolger. Ben je daar al mee bezig?

Ik werk inderdaad aan nieuwe songs, maar dat proces duurt lang. Ik werk gewoon heel traag. Er staat absoluut geen deadline op en ik heb ook nooit op die manier gewerkt. Mijn team weet dat. Dus ik zorg dat het klaar is, wanneer het op zijn best is, wanneer ik er echt voor driehonderd procent achter sta. Als je iets uitbrengt omwille van timing, doe ik dat liever niet. Tegelijkertijd betekent dat niet dat ik een pauze neem in mijn carrière; ik blijf gewoon schrijven. Het is een doorlopend proces. Het voordeel is dat mijn man ook volledig in de muziek zit. Dus het is een hoofdthema bij ons thuis. Natuurlijk proberen we ook over andere dingen te praten zoals het leven, maar muziek blijft vaak centraal staan. We luisteren samen naar nieuwe dingen, leren elkaar nummers kennen en praten daar eindeloos over. Het is intens, maar ook ontzettend inspirerend en interessant. Ik besef ook dat het een zegen is om samen te zijn met iemand die een job heeft die me interesseert. Als hij bijvoorbeeld een atleet was geweest, iets wat mij totaal niet boeit, dan was dat een heel andere dynamiek geweest. Nu is het gewoon gezellig, stimulerend en verrijkend om zoveel over muziek te kunnen delen en er samen in te duiken.

Hier vind je meer details omtrent 'Song Circle'.