Newmoon - Delibereren, delibereren, debuteren

Na het ter ziele gaan van hardcoreband Midnight Souls in de zomer van 2013 duurde het amper drie maanden voor het merendeel van de leden een doorstart maakte als Newmoon. Nu lanceren zij dan eindelijk de officiële debuutplaat 'Space'. Het is een album geworden waarmee Newmoon een punt zet achter de roerige opstartfase van de groep. Reden te meer om zanger Bert Cannaerts aan de tand te voelen over maatschappelijke idealen, artistieke rijping en de valkuilen van shoegaze. “Het zou fijn zijn als iedereen gewoon eens normaal zou doen.”

Jullie staan op het punt om je debuut uit te brengen. Zijn jullie er klaar voor?
Bart Cannaerts: Min of meer. We zijn zeer trots op het eindresultaat van een intensief en besloten proces, en razend opgewonden om de plaat op de rest van de wereld af te vuren. Tegelijkertijd breekt nu een nieuwe fase aan waarin we ons moeten opmaken voor de internationale tournee in december. En dat heeft nog wat voeten in de aarde.

Hoe bedoel je?
We zijn vijf goede vrienden en wonen nogal geografisch gespreid. Het oefenkot in de Kempen is an sich een fijne plek – we kunnen er onze backline en merchandise gemakkelijk achter slot en grendel opslaan – maar repeteren op een afgelegen locatie is nogal een onderneming qua planning. We werken altijd projectmatig en moeten nog even de koppen bij elkaar steken om te zien hoe we het de komende tijd aanpakken.

Drukke levens, zo gaat dat. Maar ik kan me voorstellen dat jullie na drie jaar niet per se meer elke week de live set moeten doornemen om een succesvol optreden te verzorgen?
Dat klopt wel. Het schrijven is inmiddels achter de rug en dat was de zwaarste bevalling, ware het niet dat we als band graag te allen tijde de touwtjes in handen houden en goed beslagen ten ijs komen. Een beetje om onszelf te beschermen tegen de situatie dat we de hoge verwachtingen niet kunnen inlossen.

Dat klinkt nogal perfectionistisch. Is het om die reden dat het relatief lang heeft geduurd voor 'Space' het levenslicht zag?
Gedeeltelijk. Het ging na de 'Invitation To Hold'-ep veel rapper dan we hadden kunnen vermoeden en dat heeft zeker zijn weerslag gehad op hoe deze nummers tot stand zijn gekomen. We werken volledig democratisch en proberen inspiratie uit verschillende hoeken – metal, elektronica - te halen voor we dat alles uitkristalliseren. Dat komt soms neer op abstracte ideeën over een bepaalde sound, songstructuur of thema. Zelden arriveert één van ons op de repetitie met een volledig uitgewerkt nummer, zoals destijds met Aria het geval was. We zijn een band die graag de tijd neemt om te delibereren.

De vraag hoe jou de rol als frontman bevalt, kan in feite dus de prullenbak in?
Ja en nee. Het punt is dat het nooit een bewuste keuze is geweest om mijzelf te etaleren als bandleider. Die aspiraties had ik aanvankelijk ook helemaal niet, maar in de begindagen van Newmoon leek het gewoon de beste optie dat ik zanger zou worden. In die performance als communicator met het publiek heb ik moeten groeien. Inmiddels gaat dat wel beter, maar ik zal nooit een Bruce Springsteen worden. Naar mijn idee is een frontman ook niet per definitie de fotogenieke blikvanger of prima donna die een stel sessie-muzikanten achter zich heeft staan. Ach ja, iemand moet per slot van rekening nu eenmaal iets in die microfoon kwijt.

Een aantal liedjes, die op 'Space' terecht zijn gekomen, prijken al even op de setlist.
Leadsingle Head Of Stone stond al een tijdje paraat. De eerste ruwe versie daarvan is eigenlijk de hoeksteen gebleken van ‘Space’; achteraf gezien heeft het als een soort wichelroede gefungeerd om te bepalen waar we naar toe wilden. Voor ons is het grote geheel belangrijk. Sfeer, spanningsboog per kant, de juiste flow, een goed doordacht narratief van begin tot eind van het album. Dat zijn termen waar wij in denken en waar we ook live mee bezig zijn.

Jullie zijn in dat opzicht allesbehalve een spontane band.
We hebben gemerkt dat spontaniteit soms verkeerde of te hoge verwachtingen schept. Dus laten we bedachtzaamheid prevaleren boven spontaniteit.

Dan toch even advocaat van de duivel spelen: de populariteit van de ep overviel jullie en spoorde jullie aan tot herbezinning. Toch lijkt het geluid op 'Space' niet drastisch te verschillen van 'Invitation To Hold'.
Die ep was ook helemaal niet bedoeld om uit te brengen, maar fungeerde louter als demo. En we waren allemaal al fan van The Cure voordat we überhaupt op het idee kwamen om Midnight Souls op te heffen en effectief dat soort muziek te gaan maken. We vonden onszelf daar als punkband in eerste instantie simpelweg niet goed genoeg voor. Dat cliché over punk, dat het allemaal relatief simpel is, bevat namelijk toch ook een kern van waarheid. We moesten onszelf er eerst van overtuigen dat we de juiste bagage mee hadden. In de tussentijd zijn we in elk geval volwassener en zelfzekerder geworden. 'Space' is het boek na het visitekaartje.

 

Zijn jullie een live of een studioband?
Dat hangt van de luisteraar af. Zelf zou ik zeggen dat we een live band zijn. Ik denk dat toeschouwers aanvoelen dat we elk optreden spelen alsof het ons laatste kan zijn. Tegelijkertijd klinken we daardoor op het podium wat onstuimiger en extremer dan op plaat, maar mensen, die begrijpen dat we ons hebben laten inspireren door een groep als My Bloody Valentine, zullen die parallel waarschijnlijk ook snappen.

Na Midnight Souls wilden jullie iets nieuws doen en niet in de herhaling vallen van het punkcircuit. Nu is het uiteraard moedig om je muzikale horizon te verbreden. Maar is shoegaze niet eveneens een weinig progressief en duurzaam genre?
Ik snap wel wat je bedoelt. Shoegaze heeft een slechte reputatie; gewoon de reverb opendraaien en de fuzzpedaal intrappen en that's it. Maar neem nu bijvoorbeeld My Bloody Valentine; die zijn veel meer dan alleen 'Loveless', hebben ook veel andere bands beïnvloed. Het is niet de bedoeling om één op één te kopiëren. We trachten veeleer om verschillende elementen uit de alternatieve rock samen te voegen tot iets wat mogelijk wel klinkt als een bepaald genre, maar waarin de muziekliefhebber nog de diverse sporen kan traceren. 'Space' is uiteindelijk een nakomeling van platen als 'Loveless' en 'Souvlaki', geen broer of zus.

Een songtitel op de plaat luidt Everything Is. Dat is een behoorlijk directe verwijzing naar My Bloody Valentine. Vrolijke song, trouwens.
Dank je. Het was overigens ook niet de intentie om een mistroostige plaat te maken. Everything Is is bovendien niet bedoeld als een berekend antoniem voor 'Isn't Anything', maar eerder een verwijzing naar 'Slaughterhouse 5' van Kurt Vonnegut. Het is één van de spaarzame toevalligheden waar we na afloop van het maken van 'Space' op stuitten als band. 

Wat is nu eigenlijk het thema van 'Space'?
Dat is vrij letterlijk te herleiden tot de titel. Het is een metafoor voor persoonlijke ontwikkeling, maar ook voor sociale en culturele relaties, die bepaald worden door de plastische en mentale ruimtes tussenin. De notie is tijdens het schrijfproces ook erg van pas gekomen als analytisch instrument. Afstand erkennen en aanvaarden dat deze overbrugd moet worden, daar gaat 'Space' over. Ik houd de songteksten liever abstract en cryptisch, zoals Billy Corgan.

Ok, maar wat is dan precies de overeenkomst tussen 'Space' en 'Slaughterhouse 5'?
Het lichte cynisme over menselijke onmacht en nietigheid. Het gevoel dat je als mens vaak tot weinig meer in staat bent dan je simpelweg aanbieden aan een bepaalde situatie. So it goes. Het heeft niet altijd nut om te lang bij dingen stil te staan of zaken te willen beheersen. De belangrijkste les die ik de afgelopen jaren heb geleerd is om dingen los te laten en te redden wat er te redden valt.

De laatste song op de plaat heet Liberate The World. Waarvan en door wie zou de wereld bevrijd moeten worden?
Het klinkt misschien oppervlakkig, maar wat naar mijn idee al veel zou schelen is als mensen gewoon normaal zouden doen. Probeer na te gaan wat er in je eigen leven echt belangrijk is en anderen daarmee te verrijken. Mensen met wie je geen klik hebt, moet je met rust laten en niet tegenwerken, want wat schiet je daar zelf nu mee op?

Je lijkt tegelijkertijd te stellen dat het zinloos is om missionarissenwerk te verrichten of te proberen anderen te verheffen.
Nee, absoluut niet. Het is net welke insteek je hanteert. Er is een verschil tussen missionarissenwerk verrichten en anderen iets opleggen. Aanraden en inspireren is prima, commanderen en forceren niet. De wereld gaat kapot aan tunnelvisie.

Over missionarissenwerk gesproken; wat zijn de beste platen van 2016?
'Hills End' van DMA's en ongetwijfeld 'Life Of Pablo' van Kanye West.

Newmoon – Space is nu uit via Mayfly Records en PIAS. Op zaterdag 10 december vindt de officiële albumrelease plaats in Ancienne Belgique.