Nailpin - Te nemen of te laten
De leden van Nailpin bewijzen dat ze niet bij de pakken blijven zitten. Nadat ze hun platencontract bij ARS verloren, gingen ook een studiokans met Mark Trombino en een trip naar LA aan hun neus voorbij. Maar Nailpin kwam er sterker uit en dat leverde een knappe nieuwe plaat op. Op de releaseparty van het nieuwe album ‘III’ in Petrol, zette zanger Sean Dhondt zijn zenuwen even aan de kant voor een gesprek.
Nailpin zet in november 2007 de samenwerking met ARS entertainment na zes jaar stop. Heeft het feit dat ARS enkele maanden voordien ging samenhokken met Universal Music daartoe bijgedragen?
Ja daar ben ik haast zeker van, want ARS is steeds tevreden geweest over de nummers die nu op de nieuwe plaat zijn gekomen. We hadden zestien nieuwe songs geschreven, die we hen stuk voor stuk hebben laten beluisteren. Telkens we een nieuwe demo hadden opgenomen, hebben we die braaf laten horen, zelfs in verschillende stadia. Niet dat zij konden beslissen wat er aan die nieuwe nummers moest worden veranderd, maar zo wist ARS toch waar we mee bezig waren. Ik begrijp dat wanneer je als platenfirma ergens veel geld in steekt, je ook iets wilt horen naar je zin.
Toen het bericht kwam dat ze opgekocht waren door Universal, hadden ze ons beloofd dat er niets zou veranderen. Een week voor we de studio ingingen, moesten er plots meer hits op het album komen. Wij wilden niets nieuw schrijven en zelfs al hadden we dat willen doen, dan was dit niet realiseerbaar geweest in zo’n korte periode.
Jullie hebben wekenlang uitgekeken naar de trip naar LA, waar oorspronkelijk het nieuwste album zou worden opgenomen en plotsklaps keurt de platenmaatschappij de nummers af, met de gekende gevolgen nadien. Wat gaat er dan door je hoofd?
De grootste teleurstelling was niet zozeer dat ze ons album niet wilden uitgeven. In de eerste plaats zagen wij een gemiste kans om met Mark Trombino (producer van o.a. Blink 182, Jimmy Eat World, Silverstein,…) samen te werken. Mark geloofde heel erg in ons en wilde zelfs de plaat gratis producen. Maar dan kom je weer in complexe technische verwikkelingen terecht: op die manier zou Mark dan mastereigenaar worden en kon hij doen met die plaat wat hij wou. Je wilt uiteraard controle houden over je eigen muziek. Dat was even door de zure appel heen bijten. Met een platenfirma moet je altijd concessies doen, dat hadden we al gemerkt met het vorige album. Je hangt daar aan vast en je kan niet zomaar doen en laten wat je wil. Het is niet zo dat ze hebben gezegd dat we meer hits moesten maken, maar ze hebben het ons gevraagd en wij hebben geweigerd. De groep voelde zich daar niet goed bij en we vonden dat het plezier nog steeds moest primeren. Op het einde van de rit wil je niet op een podium staan met nummers die je zelf niet tof vindt. We wilden al langer alles in eigen beheer doen, maar dat is financieel veel zwaarder. Uiteindelijk hebben we de knoop doorgehakt, zodat we onze zin konden doen en nu hebben we een plaat opgenomen waar we zelf allemaal achter staan.
Uiteindelijk heeft Luuk Cox het nieuwe album geproducet en gemixt. Hoe zijn jullie bij hem terecht gekomen?
Nailpin speelde in het verleden al samen met Shameboy en een dik jaar geleden zaten we ook bij hetzelfde management. We kenden hem dus al een tijdje en het contact met Luuk was bijgevolg snel gelegd.
Wij waren op zoek naar iemand die ons op de goede weg kon zetten in de studio, want wij zijn niet anders gewend dan perfectie na te streven. Helaas gaat de sfeer op die manier uit de muziek. Luuk heeft een grondige hekel aan van die plat geproducete Amerikaanse groepen. Hij kan er zelfs niet naar luisteren, want hij vindt dat allemaal veel te druk, te in your face en het mist dynamiek. Luuk neemt een band het liefst op zoals die klinkt in de studio. Er moet zoveel mogelijk samen worden ingespeeld, zonder de muziek te manipuleren. Deze visie sprak ons erg aan en daarom wilden we met hem samenwerken.
Het nieuwe album heeft een krachtige, maar zeer voor de hand liggende titel gekregen. Was de inspiratie op?
We hadden een stuk of acht titels, maar dan kwamen we tot het besef dat we onze tijd verspilden. De albumhoes was zeer sec gebleven, omdat het voornamelijk om de muziek moest blijven draaien, dus waarom zou je dan een fancy titel verzinnen. Meestal verzin je titels omdat ze fijn klinken, maar niet omdat er een betekenis achter zit. Daarom houden we het deze keer simpel met onze derde plaat, ‘III’, met de boodschap te nemen of te laten.
Wat is het moeilijkste: titels voor nummers of titels voor albums kiezen?
Zeker titels voor albums, want het is heel moeilijk om er een te verzinnen die een heel album beschrijft. Titels voor nummers kan je steeds halen uit het refrein of je gebruikt een samenvattende zin uit een couplet.[pagebreak]
Wijzen jullie nog steeds met een beschuldigende vinger naar ARS met een aantal nummers?
Onze eerste single The Ending gaat inderdaad over onze misgelopen samenwerking. Je moet het nummer een beetje metaforisch opnemen, alsof je met een danspartner op een dansvloer staat en je wil wel dansen, maar het lukt niet. ARS en wij hadden hetzelfde doel voor ogen, zijnde onze naam bekend maken en de muziek zo veel mogelijk verspreiden. We wilden het enkel op een andere manier doen. There Goes Another Heart, het eerste nummer op het album, gaat ook over onze relatie met de platenmaatschappij. Je werkt dagen of weken aan een nummer, je laat het horen en in een paar seconden breken ze dat af. Daar trappen ze toch mee op je hart.
Is het gedaan met de zeemzoete liefdesliedjes van Nailpin?
Nee, zeker niet. Het laatste nummer op de plaat, You = I, is een heel mooi liefdesnummer dat Shaun heeft geschreven en het is ook de eerste keer dat hij helemaal alleen een nummer zingt. Toen hij vertelde dat hij iets nieuws had, hebben we het een keer opgenomen met de akoestische gitaar en we hadden direct de sfeer die we wilden. Er is in de studio dus ook niet veel aan veranderd.
Jullie muziek is qua stijl wat volwassener geworden. Wil dit zeggen dat jullie ook naar een ouder publiek mikken?
Ik vind het fout te denken dat wij een cd willen schrijven voor een bepaalde leeftijd of een bepaald publiek. Als je als muzikant ambitieus bent, wil je toch muziek maken voor zoveel mogelijk mensen, ongeacht van welke slag of leeftijd ze zijn. Maar ik kan me voorstellen dat er meer mensen zijn die zich in deze plaat kunnen vinden. Er zijn al een aantal mensen komen zeggen dat ze ons vroeger schijt vonden, maar dat het nieuwe album hen wel kan bekoren en als het zo blijft voortgaan ze zeker fan kunnen worden van Nailpin. Dat vind ik altijd de mooiste een eerlijkste antwoorden. Daarbij komt dan ook dat diegene die al fan waren, de veranderingen ook goed vinden. We hebben geprobeerd om de afwerking iets ruwer te houden en dat valt blijkbaar goed in de smaak.
We zijn niet van stijl veranderd, maar gewoon zeven jaar ouder geworden ten opzichte van de eerste plaat. Dat is eerder een natuurlijke stijl van evolueren. Misschien dat je onze muziek nu beter kan omschrijven als poprock, terwijl onze eerste plaat meer poppunk was.
In de ellenlange lijst van genres en subgenres hebben we Nailpin al zien terecht komen in poppunk, poprock, emopunk en zelfs glamourrock. In welke categorie past Nailpin het beste en waar zie je de groep liever niet in belanden?
Het publiek mag ons omschrijven zoals het zelf wil, maar als ik zelf een genre zou moeten invullen op bijvoorbeeld MySpace, dan kies ik voor poprock. Omdat de term op zich redelijk vaag, maar tegelijkertijd ook ruim is. Emopunk vind ik het minst passen bij Nailpin. Dan word ik nog liever glamourrock genoemd, wat ik dan weer totaal uit de lucht gegrepen vind.
Dan hebben we slecht nieuws voor jou, want volgens verschillende fora zie je er lekker emo uit.
Ik meen oprecht dat ik geen idee heb van wat emo juist inhoudt. Het woord doet mij denken aan mensen die schmink op hun gezicht dragen en erg ongelukkig zijn en zingen over doodgaan. Waarschijnlijk zie ik het verkeerd, maar ik kan je verzekeren dat wij in ieder geval heel vrolijk en gelukkig zijn.
Waarom denk je dat weinig bands met de term emo geassocieerd willen worden?
Omdat er met die term te pas en te onpas wordt gegoocheld. Er wordt een heleboel kritiek geleverd op deze nieuwe stroming, terwijl weinig mensen eigenlijk juist weten wat emo is. Een heleboel bands bestaan trouwens al veel langer dan die nieuwe hype. Net zoals wij, zijn ze er ingerold. Tegelijkertijd vind ik het fout om je als muzikant te beperken tot één bepaald genre. Je moet datgene spelen waar je jezelf goed bij voelt, of dat nu emo of Spaanse flamenco is, zou niet mogen uitmaken.
Het gaat al een tijdje minder goed in de Belgische muziekindustrie, door het downloaden op het internet en het duurder worden van de cd’s. Ondervindt Nailpin daar last van?
Nailpin behoort niet tot de categorie van bands die honderdduizend cd’s verkoopt. In dat opzicht kan ik niet zeggen dat wij daar last van hebben. Maar wat me wel opvalt is dat de jongere generatie niet beseft dat downloaden fout is. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het downloaden op zich niet slecht, want ik doe het zelf ook om nieuwe dingen te ontdekken. Maar ik ga de cd’s nog steeds kopen als ik ze echt goed vind. Je kan natuurlijk niemand daartoe verplichten, maar ik vind het heel erg wanneer fans een handtekening komen vragen op een gekopieerde versie van ons album. Soms gebeurt het zelfs, wanneer we een exclusief nummer opnemen, dat mensen ons mailen met de vraag of we dat nummer niet kunnen doormailen. Waar ben je dan nog mee bezig? Waarom zou je nog geld spenderen aan een albumhoes, als je ze toch met een muisklik op internet kunt vinden. Of waarom zou je nog moeite steken in mooi geluid, want op internet wordt alles omgezet naar mp3. Het is erg onrespectvol ten opzichte van een artiest om hem of haar te gaan beschouwen als een wegwerptoestel, wanneer die artiest soms weken of maanden aan een nummer werkt.
Je vindt de lamp van Aladdin en je mag drie wensen doen, op voorwaarde dat ze gunstig zijn voor de groep. Welke drie wensen zou je doen?
We hebben reeds in Amerika en Japan mogen spelen met Nailpin, maar we zouden graag wat meer in Europa willen spelen. Er zijn ook hier heel wat leuke rocklanden zoals Duitsland, een aantal Scandinavische landen en Frankrijk. Mijn tweede wens is dat het nieuwe album positief ontvangen wordt, dat we niet alleen in een trip zitten omdat we een fijn album hebben gemaakt, maar dat andere mensen dit ook kunnen beamen. Ten slotte wens ik dat als we later terugblikken, dat we tot het besef komen dat we er altijd plezier aan hebben beleefd. Wanneer je op het podium staat en je voelt die magie, dan weet waarvoor je het doet. Zelfs al gaat het iets minder met de cd-verkoop of er wordt een optreden afgelast, dat maakt niets uit, zolang we er altijd plezier aan kunnen beleven.
8 november 2008
