My Little Cheap Dictaphone - Ik herken me wel in het leven van getormenteerde genieën

Wie zit er heden ten dage nog te wachten op een rockopera? Weinig mensen misschien, maar het zal MLCD - de nieuwe naam voor wat voorheen My Little Cheap Dictaphone was - worst wezen. Zij brachten op 20 maart hun nieuwe plaat uit en dat is een ode aan het eenzame muzikantenbestaan onder die vorm. Wij belden in ons beste Frans met frontman Redboy.

Een rockopera?
Redboy: Zelf verkies ik de naam popopera, dat doet minder denken aan de hardrock uit de seventies. Eigenlijk is het meer een conceptalbum waarbij elke song een deel van het verhaal vertelt. Live komen daar dan een decor en videoprojecties bij. Het is allemaal gebaseerd op biografieën die ik las over het leven van Brian Wilson, Tom Waits en Johnny Cash. Allemaal muzikanten die in hun jeugd een beetje ongelukkige eenzaten waren en die vluchtten in de muziek om daar een eigen universum te creëren. Het is het verhaal van zo iemand dat we vertellen. Iemand die uiteindelijk een groep opricht en enig succes kent maar desondanks blijft vechten met zijn paranoia en andere innerlijke demonen en nooit gelukkig wordt. Vandaar de titel: 'The Tragic Tale Of A Genius'.

Het is dus wel degelijk volledig fictief?
Inderdaad, alhoewel het allicht wel het meest geïnspireerd is op het leven van Brian Wilson. Het oorspronkelijke verhaal is in samenwerking met een Noorse schrijver geschreven.

Dus genieën hebben over het algemeen een triestige jeugd gehad?
Dat heb ik in ieder geval besloten uit de biografieën die ik gelezen heb. Ik herken me daar ook wel in. Mijn jeugd was misschien niet zo dramatisch maar ik was ook een solitaire jongen die zijn eigen leefwereld creëerde.

Brian Wilsons verste muzikale herinnering was van toen hij twee jaar was. Dat lijkt bijna onmogelijk.
Dat schrijft hij in zijn autobiografie. Op zijn zesde schreef hij al nummers op piano en zong hij alle melodieën die hij hoorde na. Hij is echt één van de grootste genieën van onze tijd.

Hoe brengen jullie dat live?
We hebben ons een beetje geïnspireerd op de films van Hitchcock. We proberen de sfeer van de Amerikaanse cinema van de jaren vijftig en zestig te recreëren, alles is in zwart-wit en er zijn symfonische arrangementen bij gemaakt. Ook het decor is geïnspireerd op het New York uit die tijd. We projecteren ook video's op dat decor met veel silhouetten en schaduwen. En dat alles doen we met een live-orkest, onder andere in de Botanique. We zouden het meer willen doen, maar daarvoor is toeren met een grote groep muzikanten te duur en dus hebben we ook een lowbudgetversie voorzien.

Jullie zijn er in geslaagd om de zanger van Mercury Rev te strikken voor één nummer. Hoe ging dat?
We zochten stemmen om de verschillende rollen in het verhaal te vertolken. We hebben een lijst gemaakt met de stemmen die we wilden hebben. Die bestond uit drie personen en alle drie hebben ze toegehapt. We hebben gewoon een e-mail gestuurd naar elk van hen met het nummer en de vraag of ze eraan wilden meewerken en ze hebben alle drie ja gezegd. Zo gemakkelijk gaat dat soms.

Dit album is echt wel verschillend van jullie vorige plaat, 'Small Town Boy'.
Absoluut. We werken met andere muzikanten, de stijl is anders, we hebben samengewerkt met mensen buiten de groep zoals een klassiek geschoold musicus voor de arrangementen en met een decorontwerper. Daarom ook wilden we de naam van de groep veranderen, maar aangezien we niks originelers vonden hebben we ervoor gekozen om voortaan de afkorting te gebruiken. Zeg dus vanaf nu MLCD in plaats van voluit My Little Cheap Dictaphone.

In Vlaanderen zijn jullie nog niet zo bekend. Hoe staat dat in Wallonië?
Daar gaat het vlotter maar we hopen dat, nu we bij PIAS zitten, daar snel verandering in zal komen. Onze albummanager heeft ook Arno en Blackbox Revelation onder zijn vleugels dus hopelijk kan hij wat deuren openen voor ons. We staan ook op de playlist van Studio Brussel ondertussen en voor een Waalse groep is dat niet evident.

Het blijft moeilijk om de taalgrens over te steken?
Spijtig genoeg wel. Er zijn voldoende groepen die bezuiden de taalgrens voor grote zalen spelen maar in het Noorden van België in de kleinere clubs blijven steken. Maar dat werkt ook in de andere richting: The Blackbox Revelation speelt hier in de AB maar in Luik spelen ze ook in een club met een capaciteit van 100 personen.

Wat zouden we moeten doen om elkaar beter te leren kennen?
Het is voor een deel de schuld van de media, maar als groep moet je ook soms de moeite doen om naar de andere kant van het land te gaan en daar veel tijd en energie in te steken. Met Hollywood Porn Stars hebben we dat indertijd gedaan en dat is ons aardig gelukt.

Op jullie MySpace staat Mark Linkous vermeld als invloed. Hij is ondertussen niet meer onder ons.
Helaas. Het was duidelijk dat hij depressief was dus was het misschien wel te verwachten, maar het blijft een schok natuurlijk. Nog een voorbeeld van een getormenteerd artiest wiens levensloop kan omschreven worden als 'The Tragic Life Of A Genius

My Little Cheap Dictaphone speelt op 8 mei in het Koninklijk Circus tijdens Les Nuits Botanique.