My Brightest Diamond - Sprookjesprinses

De temperatuur is er niet echt naar, maar Shara Worden, hoofdpersoon binnen het collectief My Brightest Diamond, heeft er geen enkel probleem mee om in een mouwloos bloesje te poseren voor een fotograaf. Ze oogt ontspannen, al geeft ze toe dat dergelijke promotiedagen best wel energie vreten. Wij zijn dan ook maar wat blij dat ze even tijd heeft gemaakt om ons te woord te staan in verband met haar nieuwe album ‘A Thousand Shark’s Teeth’. En omdat we subtiliteit nooit hoog in het vaandel hebben gedragen, vallen we gelijk met de deur in huis.

Wat betekent de titel van het album?
Shara Worden: Het komt uit de tekst van Goodbye Forever. Dat nummer gaat over de dingen die er ons van weerhouden om liefde te voelen en te geven: onzekerheid of angst om gekwetst te worden. Ik vroeg me af hoe ik die belemmeringen zou kunnen wegnemen en of ik dan beter in staat zou zijn om de warmte van de zon te voelen, om het zingen van de sterren te horen. Dat is alsof je lichtstralen als duizend haaientanden over je hele lijf voelt kruipen.

Je gebruikt op dit album veel metaforen uit de natuur. Is dat toeval?
Geen idee eigenlijk. Het is wel degelijk een terugkerend patroon in mijn werk. Ik vertel verhalen en dan fixeer ik me wel eens op bepaalde ideeën. Bij het vorige album heb ik me nooit bewust toegespitst op dieren, maar toch werden ze uiteindelijk een soort thema van de plaat. In deze cd zit de idee dat relaties worden weerspiegeld in de kosmos. De laatste zin in The Brightest Diamond gaat als volgt: “Reaching through the space / between your universe and mine”. Elk van ons leeft met andere woorden in zijn eigen kleine universum, waarbij we contacten leggen met elkaar. Dat zijn steeds terugkerende beelden.

Ben je met die idee begonnen of bleek die samenhang er gewoon te zijn nadat je een aantal liedjes had geschreven?
Het was er inderdaad gewoon na enkele songs waarna ik me er meer heb op toegelegd. De nummers beslaan een periode van zes jaar, het is dus een beetje een samenraapsel. Inside A Boy, The Ice And The Storm en Apples schreef ik pas vorige zomer. Toen was ik me dus meer bewust van het macro-perspectief, die idee van de sterren en dergelijke.

Je muziek doet me denken aan sprookjes.
Ik ben gek op sprookjes en de thema’s van veel van deze liedjes komen uit kinderverhalen. Like A Sieve is gebaseerd op 'Alice In Wonderland'. Alice is groot en ze heeft een zee van tranen gehuild waardoor ze dan zelf moet zwemmen. Dat idee, hoe het zou zijn als je je leven zou kunnen schoon spoelen van alle drijfhout en scheepswrakken, zit in dat nummer. Black & Costaud gaat over een kind dat alles in zijn huis stuk slaat, waarna die dingen tot leven komen. Dan ben je je vaak niet bewust van waar je mee bezig bent. From The Top Of The World komt dan weer uit ‘At The Back Of The North Wind’ van George McDonald waarin een jongetje, Diamond, de wereld rondvliegt in de haren van de noordenwind.

Op dit album staat het liedje The Brightest Diamond. Kwam de groepsnaam van dat liedje en zo ja, waarom heb je het nu pas opgenomen?
De naam kwam inderdaad van dat liedje. Ik heb het in 2004 geschreven. De liedjes van deze plaat werden namelijk grotendeels geschreven voor het eerste album. Toen heb ik de strijkerskwartetversie van acht van deze nummers opgenomen met het opzicht dat ze nooit iets anders dan strijkerskwartetsongs zouden zijn. En een van die liedjes was The Diamond. Ik vroeg me af of ik ze ook op ‘Bring On The Workhorse’ moest zetten, toen de drummer, Earl Harvin, me zei dat ik me moest beperken tot tien songs waar ik me goed bij voelde. Dus heb ik ze opgesplitst. Toen leek het me voor de hand liggend welke liedjes op welk album hoorden. Enkel over Dragonfly en Disappear had ik twijfels voor de eerste cd. Zij lagen op de grens. Voor deze nummers heeft het dus zoveel tijd in beslag genomen om ze te krijgen zoals ik ze wilde. Bij de eerste 10.000 platen die verkocht worden, zal een code zitten waarmee je de originele versies van de songs kan downloaden. Op die manier kan je horen hoe de arrangementen zijn veranderd of niet. Ik heb nu eenmaal zoveel tijd in die opnames gestoken dat ik ze niet zomaar verloren wilde zien gaan.

Hoe ga je deze songs live brengen?
Daar ben ik nog niet helemaal uit. Als ik ze met een rockband wil brengen, zal ik nieuwe arrangementen moeten schrijven en meer de nadruk leggen op de energie. Zo kan je ze luider spelen, meer uit de bol gaan. Strijkers daarentegen zijn meer teruggetrokken. Ze zullen ook agressiever moeten spelen. Het is geven en nemen, maar beide opties bieden perspectieven.

Je laat je op een podium als eens graag gaan. Deze nummers zijn daarentegen heel wat kalmer. Zit er een zekere paradox in je?
Deze nummers zijn oud. Ze werden niet geschreven met het opzicht ze vaak live te moeten spelen. Dat was een ervaring die ik nog niet had opgedaan. De dingen die je elke avond wil spelen, verschillen vaak in grote mate van waar je thuis in je eentje aan werkt. Dan komen er andere aspecten boven. Je schrijft nu eenmaal in een meer beperkte ruimte dan wanneer je op het podium staat. Op een podium wil ik de luisteraar een gevoel van opluchting, van vreugde, van uitbundigheid meegeven, wat dat dan ook moge zijn. Bovendien moet je, als je op festivals of buiten speelt, rekening houden met de akoestiek. Je moet er meer energie insteken, omdat het geluid vlugger vervliegt.

Om te kunnen genieten van je optreden, moet je het ook echt gezien hebben. Ben je daar zelf mee bezig?
Ik denk dat het Stravinsky was die zei dat muziek even goed over zien als over luisteren gaat. Muziek opnemen is iets helemaal anders. Je krijgt veel meer informatie als je iemands gezicht en gedrag  ziet. Daar zitten dan weer gevoelens achter en dat soort informatie krijg je niet bij een eenvoudige opname.

De shows van Kate Bush waren ook erg visueel. Zij had dansers bij zich en dergelijke. Is dat iets waar je naar streeft?
Ik heb haar nooit aan het werk gezien. Wel probeer ik het soort atmosfeer op te wekken dat ook Tom Waits, Peter Gabriel of Björk nastreven. Eigenlijk zijn er miljoenen manieren om het te doen. Kijk maar naar de prachtige video’s van Portishead bijvoorbeeld. Op het podium zou ik het gitaarspelen graag eens overlaten aan anderen. Maar praktisch is dat op dit ogenblik nog niet mogelijk. Ik heb nu eenmaal niet de middelen om daar iemand anders voor te betalen.

Je doet graag covers. Hoe kies je die? Improviseer je wel eens?
Als je slechts een album op je repertoire hebt staan, heb je uiteraard niet veel keuze. Je moet toch iets doen (lacht). Ik kies dan nummers die naar mijn mening ontbreken aan mijn show. Ik heb geen songs als Tainted Love of iets van Led Zeppelin. Die covers hebben dan ook een zekere functie binnen mijn set. Uiteraard moet ik ervan houden en je steekt er altijd wel iets van op. Als je andermans liedjes leert spelen, zet dat je vaak aan het denken: “Oh, dat zou ik zo kunnen doen”. Op deze tournee doe ik covers van Prince en Dayna Kurtz. Ik probeer op elke tournee andere nummers te coveren. Zo blijft het fris en interessant voor mij. Improviseren doe ik niet, daarvoor is mijn gitaarspel niet goed genoeg (lacht).

Heeft je woonplaats New York een invloed op je werk?
Zo’n zeven of acht jaar geleden zag ik Antony (Hegarty, van Antony And The Johnsons, nvdr) en Joan Wasser (Joan As Police Woman, nvdr) met Blackbeetle spelen in New York. Zij gebruikten ook strijkers en dat heeft wel degelijk invloed op me gehad. Het heeft er zelfs voor gezorgd dat ik zelf songs in die lijn ben beginnen schrijven. Hun invloed komt nu pas naar boven. Bovendien heb ik pas onlangs de rijke muzikale geschiedenis van New York ontdekt. Bands als The Velvet Underground en Sonic Youth kende ik voordien niet. Het strijkerskwartet waarmee ik heb gewerkt, speelt ook op de plaat die David Stith volgend jaar bij Asthmatic Kitty gaat uitbrengen. Zij spelen met zoveel verschillende mensen dat de wisselwerking met mensen als Marla Hansen, de violiste, zoveel nieuwe ervaringen heeft opgeleverd.