Mintzkov - Is dit niet te gemakkelijk?

Mintzkov heeft een nieuwe plaat uit en de eerste lentezon steekt de kop op. Of het ene iets met het andere te maken heeft, willen we weten. Op een ontiegelijk vroeg uur - en voor artiesten en journalisten is dat alles vóór 13 uur - treffen we Philip Bosschaerts en Lies Lorquet in café Stanny. Philip legt zijn De Morgen aan de kant, Lies haar iPhone. Een koffie, een abrikozen- en een appelsap zijn onze enige getuigen.

Proficiat, jullie openen de Main Stage van Werchter op vrijdag 2 juli!

Philip: "Echt waar?" (lacht)

Als we de website van Het Laatste Nieuws mogen geloven, wel ja. Al zijn ze er zelf ook niet helemaal zeker van.

Philip: "Laat ons hopen dat het klopt. Het zou mooi zijn, maar we weten nog van niets. Hoe dan ook kunnen we dit gebruiken tijdens de onderhandelingen." (lacht)

Succes ermee, maar laten we beginnen bij het begin: 'Rising Sun, Setting Sun'. Als we  voorganger '360°' en jullie nieuwe plaat na elkaar beluisteren, hebben we het gevoel naar twee heel verschillende bands te luisteren. Ervaren jullie dat ook zo?

Philip: "Wat mij betreft is dat wel zo, ja. En jij bent een van de eersten die dat zegt. Volgens de meesten is het toch nog altijd 'heel Mintzkov', en ligt het nog altijd in dezelfde lijn. Maar ik heb daar zelf dus ook een ander gevoel bij."

"We zijn natuurlijk geen totaal andere band geworden en we staan nog altijd achter die vorige plaat. Maar in drie jaar tijd zijn we uiteraard geëvolueerd."

Maar tussen 'M for Means, L for Love' en '360°' lag ook vier jaar, en daar is het verschil volgens ons  veel kleiner.

Lies: "Deze cd is ook anders tot stand gekomen dan onze vorige twee albums. Het is de eerste keer dat Philip pas op het einde de tekst of de melodie voor de zang af had. We concentreerden ons eerst op alle andere dingen. De 'schets' van de nummers was al bijna helemaal klaar toen de tekst volgde."

Philip: "Inderdaad. We begonnen vroeger ook altijd al instrumentaal, maar nu hebben we er meer aandacht aan besteed. Dat verklaart ook waarom er meer groove in de plaat zit, zoals velen zeggen."

En wat is daarin het aandeel van producer Jagz Kooner (o.a. Primal Scream en Kasabian)?

Philip: "Jagz is een dj en past op papier dus eigenlijk niet echt in ons kraam. Maar toch klopte het plaatje. Wij wilden eens iets anders proberen, en hij was daar de man voor. Dat hoor je ook op 'Rising Sun, Setting Sun'."

"In onze zoektocht naar een producer zijn we trouwens heel toevallig op Jagz gestoten. Via via zijn we aan zijn naam geraakt. "Het is echt iets voor hem", zeiden ze. "Hij heeft jullie demo gehoord en wil het heel graag doen. Hij vindt jullie sound heel interessant." Et voila..."

Klopt ons gevoel dat Lies op deze cd veel minder prominent aanwezig is?

Lies: "Wij zijn daar eigenlijk niet echt mee bezig. Als een nummer bijna af is en als een extra zanglijn van mij leuk  blijkt te zijn, dan doen we dat ook. Maar sommige nummers hebben dat gewoon niet nodig. Ik ga niet overal mijn stem tussensmijten omdat er nu eenmaal plaats is."

Philip: "Het is sowieso een plaat met heel veel ruimte, hoewel er redelijk veel informatie op staat. Maar Lies mag altijd meer zingen van mij." (lacht)

En wanneer horen we een nummer van jullie waarin Lies de eerste stem zingt?

Lies: "Ik zou het niet kunnen én ik heb er absoluut geen ambitie voor. Ik speel veel liever basgitaar. Om te zingen op een podium moet ik me echt superhard concentreren."

Philip: "We hebben het één keer geprobeerd. We coverden Blondie en toen moest Lies zingen, want het was te hoog voor mij."

Lies: "En ik vond dat niet plezant."

Laten we het dan maar snel over iets anders hebben. '360°' kwam ook uit in enkele andere, Europese, landen. Is dat met 'Rising Sun, Setting Sun' opnieuw het doel, of is dat het vertrekpunt voor veel meer?

Philip: "De nieuwe plaat komt sowieso uit in alle landen waar de vorige ook uitgekomen is. Tien landen. Of elf? Ik ben de tel soms kwijt. Bovendien gaan we er ook overal live spelen. Zo hopen we natuurlijk langzaam te groeien. En uiteraard zoeken we nog andere plekken, om uit te breiden. Maar Mintzkov is een eigen-beheer-verhaal, ons verhaaltje. Daarom moeten we langzaam contacten leggen en rustig opbouwen. Wij hebben geen budgetten om heel Europa te infiltreren, wij zijn nog altijd een kleine groep. In Duitsland marcheerde het, maar ook dat is relatief."

Lies: "Via optredens in clubs kan je wel al wat bereiken. Maar zolang je in een vreemd land geen tien keer per dag op de radio gespeeld wordt, kent niemand je."

Philip: "Daarom moeten we in België heel fier zijn op een zender als Studio Brussel, waar het voor bands als de onze relatief gemakkelijk is om er binnen te raken. In het buitenland is dat vaak veel moeilijker."

Lies tegen Philip: "Even tussendoor: Moet ik Pascal (toetsenist, red.) nu afbellen of niet?" Tegen ons: "Sorry, praktisch geregel voor repetities."

Daar hadden jullie een jaar lang veel minder last van, als artist-in-residence in Trix. Hoe kijk je daarop terug?

Philip: "Heel jammer dat het gedaan is. We hebben er een jaar lang een lokaal gekregen, we mochten er alle faciliteiten gebruiken, we mochten meedenken over de programmatie, ... Hebben wij dat eigenlijk gedaan?

Lies: "Neen, en dat vind ik wel spijtig. Het is er niet van gekomen."

Philip: "Hoe dan ook: ergens een jaar gratis kunnen repeteren als je een plaat aan het voorbereiden bent, is ideaal. Nu is het echt wel aanpassen: repeteren, alles afbreken, alles vervoeren, weer opzetten, weer afbreken, ..."

Lies: "Ik denk niet dat we dit lang zullen volhouden."

Philip: "En zeggen dat 95 procent van de Vlaamse bands dat probleem heeft: een plek vinden waar je lawaai kunt maken en kunt blijven maken. Ik vond het dus een heel goed initiatief. Al is het uiteraard ook hun taak. Zij zitten als muziekcentrum midden in het muzieklandschap, zij krijgen er subsidies voor."

Tot slot willen we het nog even over de hoes hebben. Wij zien een kat en wij denken aan Kurt Overbergh, de artistiek directeur van de AB die platenhoezen verzamelt waarop katten een voorname rol spelen.

Philip: (lacht) "Kurt heeft inderdaad een vreemde hobby. Maar de keuze van de kat was niet onze keuze, wel die van ontwerpster Kati Heck. We kozen voor haar omdat we haar werk wel goed vonden, en dus vroegen we haar of ze voor ons een hoes wilde maken. Ze wilde eerst onze cd beluisteren, maar was nadien dolenthousiast. En toen kwam ze met die kat af..."

Lies: "Ik heb gisteren trouwens een platenhoes gezien die heel hard op die van ons geleek. Niet van onderwerp, maar wel van kleuren en plaatsing. De naam ontglipt me, maar het was een nieuwe postrockgroep ofzo (And So I Watch You From Afar, red.)"

"Maar ach, zulke dingen gebeuren nu eenmaal onbewust. Zo stelden we ook plots vast dat een basriffje van Ik Wil Je van De Kreuners in Opening Fire binnengeslopen was. Je vermoedt dat je het van ergens kent, en pas veel later besef je vanwaar. Uiteindelijk heeft het fragment de cd trouwens niet gehaald. Maar het is dus altijd opletten. Is dit niet te eenvoudig? Is dit niet al duizend keer gedaan? En zelfs al kun je het niet meteen plaatsen, toch heb je het gevoel: dees is te gemakkelijk. Al wordt dat risico wel veel kleiner als je met vijf muziek maakt. Dan wijs je elkaar op zulke dingen."

En dat hebben jullie goed gedaan. Bedankt voor het gesprek!