Mint - 'Wij zijn geen negatieve band.'

Nadat de heren van Mint Pukkelpop platspeelden en koningin Fabiola aan het dansen kregen, wilden we wel eens weten wat ze zelf te vertellen hebben over hun jongste album 'Hinterland'. We schuiven aan bij de broers Marcsiz om ze te bestoken met vragen over kinderkoren, hypes, samenwerken en hooggespannen verwachtingen.

'Wij zijn geen negatieve band.'



Heel opvallend is dat jullie in de pers blijkbaar eenzijdig positieve en lovende recensies krijgen, maar is er ook kritiek gekomen?
Daar waren we toevallig net in de auto over aan het praten. Er zijn gelukkig ook echt slechte commenta-ren geweest, maar die werden minder in de verf gezet. De feeback is overwegend positief. Dat komt misschien omdat we absoluut geen negatieve band zijn.
Jullie worden vaak vergeleken met groepen als Grandaddy, Muse, The Fountains Of Wayne, Fence,… Vinden jullie zelf dat die vergelijkingen opgaan?
Er zijn zeker raakpunten tussen onze muziek en die van de opgesomde bands, we werken bijvoorbeeld allemaal binnen hetzelfde genre. Qua melodie zou je kunnen stellen dat we in elkaars vaarwater zitten. Het zijn ook groepen die we zelf beluisteren, en dan is het niet meer dan normaal dat je daar elementen van terugvindt in onze muziek. Het zijn ook bands die ons inspireren.
Hoewel we met vijf mensen Mint vormen, zal je toch in onze muziek horen dat we allemaal kinderen van de jaren tachtig zijn. We zijn gevormd – of misvormd – door allerlei goede en ook wel slechte dingen die we toen voorgeschoteld kregen. Gelukkig luisteren we daarnaast nog allemaal naar verschillende andere dingen. Onze smaken zijn vrij uiteenlopend, maar op de een of andere manier komen die dingen bij ons vaak samen.

Hoe moeilijk is het om je niet te laten beïnvloeden door de hypes van het moment?
Dat is natuurlijk een reëel gevaar, maar ik denk toch dat dat voor een beginnende band die zijn eerste plaat opneemt sneller een valkuil kan zijn. Het is snel gebeurd, en meestal is dat onbewust, dat er dingen insluipen die het op dat moment heel goed blijken te doen. Als je denkt in termen van "die Nu Rave sound van de Claxons is wel populair, daar gaan we wat mee doen" dan kom je ten eerste onherroepelijk achterop hinken en leg je het er ten tweede zo vingerdik op dat mensen sowieso gaan bedanken. Op lange termijn klinkt wat je net gemaakt hebt dan meer gedateerd dan dat het goed zou klinken.
Wij zijn met een twaalftal songs naar de studio getrokken, waarvan sommigen al redelijk waren afgewerkt, en we bij anderen een vaag idee idee van de richting die we uit wilden. Voor 'Hinterland' hebben we rustig song per song gekeken wat er nodig was en dat heeft de plaat alleen maar positief beïnvloed. Zo hoor je heel uiteenlopend geluiden, van strijkers over kinderkoren tot Casio’s. We wilden onze tijd nemen en ervoor zorgen dat het bij elk nummer goed zat, dat het klopte. Dat kinderkoor bijvoorbeeld werkt perfect met de tekst van dat nummer, het was net wat die song nodig had.
Het is pas in de studio naar boven gekomen welke richting we uit wilden met het album. Het groeiproces start bij ons meestal daar, maar nu hebben we het gevoel dat de songs bij elkaar passen, zonder dat ze allemaal in hetzelfde hoofdstuk geschreven zijn.
Vanwaar die vreemde titel 'Hinterland'?
In eerste instantie was dat iets wat
ons intrigeerde en al lang door het hoofd speelde.
Toen was er plots een nummer dat zo heette en bij het maken van de plaat werd snel duidelijk dat het dat zou worden. Het is een intrigerend woord dat veel dingen kan betekenen, waarmee je veel richtingen uitkan. 
Was 'Hinterland' een beetje de spreekwoordelijke moeilijke tweede, na ‘Magnetism’, jullie eigenlijke tweede album en de plaat van de grote doorbraak?
Daar hebben we geen moment bij stilgestaan. We hadden demo’s, we zijn de studio ingetrokken toen de tijd rijp was en namen de plaat op. We hadden niet het gevoel van "nu moeten we het doen". Natuurlijk zijn er steeds momenten van twijfel, maar die zijn nodig, als je te zeker van je zaak bent maakt dat je werk er niet beter op. Vanuit onzekerheid doe je harder je best, om dingen nog sterker te maken dan ze al zijn. Deze plaat was geenszins anders dan een gewone derde plaat, geen moeilijkere in elk geval.
We spelen nu zeven jaar in dezelfde bezetting en hebben al twee albums afgewerkt. We worden ouder en luisteren naar andere dingen. Automatisch gaat dat mee de studio in en nemen we meer de tijd om dingen te realiseren. Met 'Hinterland' zijn we breder kunnen gaan, hadden we meer de tijd en de rust om dingen die we in ons hoofd hoorden zo op plaat te krijgen. Zo konden we onder meer experimenteren met verschillende instrumenten. Daar zou geen sprake van geweest zijn als we onder druk hadden moeten werken. De plaat klinkt veel gevarieerder dan de vorige, daar zijn we zelf erg tevreden over.
Jullie zeggen tevreden te zijn. Zijn alle verwachtingen die jullie voor zichzelf koesterden hiermee ingelost?
'Hinterland' is wel geworden wat we ongeveer in ons hoofd hadden maar uiteindelijk wordt een plaat nooit zoals je gedacht had. Zoveel verschillende mensen hebben een plaats in dat proces, ze hebben allemaal een beetje invloed, dan wordt dat altijd ergens een compromis. Hoewel dat laatste een lelijk woord is.

Ooit lazen we ergens: "Een plaat maak je enkel en alleen voor jezelf, niet voor anderen". Kunnen jullie met die uitspraak akkoord gaan?
Dat klopt ergens wel. Terwijl je bezig bent heb je eigenlijk oogkleppen. Je werkt aan steeds diezelfde nummers, thuis, in de studio, met een producer, met dezelfde mensen,.. Het laatste waar je aan denkt in die fase is wat anderen er eventueel van vinden. Het heeft meer te maken met wat je zelf wil en kan maken, niet met wat anderen verwachten dat je maakt. Eens de plaat af is, hopen we dat mensen hem goed zullen vinden, maar dat is geen factor waar we tijdens het proces zelf rekening mee houden. Je kan het alleen maar zo goed mogelijk proberen te doen en dan hopen dat dat geapprecieerd wordt.
Velen hadden een totaal ander soort eerste single van ons verwacht, maar we hadden niet het gevoel een volgende Shopping Lists Are Poetry of Magnetism of Pure Gold (Mints twee grootste hits, nvdr) te moete kiezen. Toch zijn er redelijk veel positieve reacties, hoewel die vrijwel allemaal laten weten dat het niet helemaal volgens de verwachtingen was. Veel nummers verschillen helemaal met die van de vorige plaat, maar daar zijn we eigenlijk alleen maar tevreden over.
Zijn er voor dit album ook Amerikaanse plannen?
'Magnetism' is in Amerika uitgebracht. Toen was er even sprake van daar op tournee te gaan, maar dat is een zeer dure grap. Het is niet omdat je daar airplay hebt dat je daar ook zalen kan vullen. Het kan leuk zijn maar voor hetzelfde geld ook zeer teleurstellend. Buitenlandse tourverhalen klinken soms zo glamoureus, maar de realiteit geeft vaker een ander beeld. Je kan evengoed voor tien man en een paardenkop in een plaatselijk café terechtkomen. Het voorprogramma van een band spelen, dat zou wel een optie zijn, want dan heb je nog een basis. Gewoon daarheen gaan om dat achteraf op onze cv te kunnen schrijven, dat hoeft voor ons niet. We zouden in de toekomst wel meer in de richting van Oost-Europa en Scandinavië willen gaan. We denken erover onze plaat daar uit te brengen en misschien een paar optredens mee te pikken. Amerika hoeft niet meteen voor ons.

Sta je met evenveel zin in de Petrol in Antwerpen na jullie ervaring op Pukkelpop Mainstage?
Pukkelpop was een fantastische ervaring. Daar gaan we zelf al jaren naartoe, want we wonen er vlakbij. Als je als jonge tiener gitaar leert spelen is het een soort onrealistische, verre droom om ooit zelf op Pukkelpop Mainstage te kunnen staan. Als je daar dan effectief ook speelt is dat een heel mooi moment. We hebben er echt van genoten. Al wil dat niet zeggen dat kleinere optredens minder waard zijn. Elke show is uniek. Soms verwacht je het op voorhand helemaal niet, maar bijvoorbeeld de reacties van het publiek kunnen het zo tof maken. Het heeft met veel verschillende dingen te maken, zeker niet alleen met hoeveel kopjes het publiek die avond telt. 

Hebben jullie nog veel bekende fans naast koningin Fabiola?
Ik betwijfel of ze echt een fan is. Na ons optreden gaven we haar een plaatje, waarop ze ons vroeg of dat in het Nederlands was. Blijkbaar had ze toch niet zo heel goed geluisterd.
 
 
8 november 2008
Karlien Vermeulen