Milow - Elk optreden in België is er één minder in het buitenland

Milow kan zowat de poulain van heel België genoemd worden. Zijn liedjes worden veelvuldig op 's lands radiostations gedraaid. Maar met honderden huwelijksaanzoeken, uitverkochte concerten over heel Europa en lof van roddelkoning Perez Hilton lijkt het er steeds meer op dat hij ook in het buitenland gesmaakt wordt. Om dat te vieren brengt hij 'Maybe Next Year - Live' uit. "Een plaat die een kantelmoment in mijn leven toont."  zo meent hij.

Elk optreden in België is er één minder in het buitenland



Een live cd/dvd na slechts twee platen, is dat niet een beetje vroeg? Misschien wel, maar daar zijn verschillende redenen voor. De opnames van mijn concerten zijn begonnen in november. Het idee was om een persoonlijk archief aan te leggen. Op dit moment komen mijn band en ik namelijk op vele plaatsen waar mensen ons voor de eerste keer live horen. Die speciale momenten en vooral hun reacties wou ik behouden.

En dat persoonlijk archief wordt nu met de buitenwereld gedeeld? Precies omdat deze concerten een kantelmoment in mijn leven zijn, wou ik ze ook aan mijn fans schenken. Je hoort en ziet de Milow van net voor zijn doorbraak. Dat is een gebeurtenis die niet meer terugkomt. Bovendien speel ik nog tot 2010 in het buitenland. Om mijn Belgische fans ook iets te geven, vond ik deze cd wel gepast.

Is het ook niet omdat je liever op een podium staat dan dat je werkt aan een nieuw album? Ik ben inderdaad iemand die het liefst zijn songs voor een echt publiek brengt. Daarom is de komst van de Europese tournee zo welkom. Het is namelijk helemaal niet zeker dat, wanneer je een goeie cd hebt, je die ook voor een groep mensen kunt brengen. In dat opzicht zijn optredens eerlijk: ieder artiest begint met dezelfde wapens. En sommigen slagen erin een prachtige interactie met het publiek op te bouwen. Zelfs op een liveplaat kan je niet al die emoties vastleggen.

Hoe kom jij tot die interactie met je publiek? Ik weet nu dat verhalen vertellen bijzonder goed helpt. Dankzij mijn hit You Don't Know kwam ik in een luxesituatie terecht. Ik mocht veel optreden, maar fouten werden mij nog vergeven. Zo kon ik schaven aan mijn set en de omgang met het publiek. Maar zo'n speciale band creëren lukt niet altijd. Vooral als je elke dag ergens anders optreedt, slaat de vermoeidheid wel eens toe en wordt het veel moeilijker.

En ieder publiek is anders. Wat voor soort toeschouwers verkies je? Net dat verschil in opkomst maakt optreden zo leuk. Ik heb erg goede ervaringen met Zwitsers, omdat ze zoveel van mijn muziek kennen. Nederlanders zijn dan weer luidruchtig, maar erg enthousiast. Het Belgische publiek is stil en respectvol. Die mengelmoes van culturen en de verschillende mensen zorgt ervoor dat performen zoveel plezanter is. Ik kijk enorm uit naar mijn eerste headlineconcert in Portugal. Benieuwd wat voor een publiek dat is.

Tijdens de zomer was jij een van de belangrijkste afwezigen op de Belgische festivals. Was dat een bewuste keuze? Ik heb heel wat aanvragen gekregen, maar heb slechts drie festivals gedaan. Zowel in 2007 als in 2008 stond mijn naam op veel affiches. Mijn buikgevoel vertelde me dat drie jaar na elkaar wat teveel van het goede zou zijn. Bovendien is elk optreden in België er één minder in het buitenland. En die tour is nu het belangrijkste.

Een andere manier om indruk te maken, is om de wereldrecordhouder te zijn van het diepste concert ooit. Dat was leuk, maar het is helemaal niet officieel. De mensen van 'Peter Live' vroegen of ik aan dat project wou meewerken. Met mijn druk schema zou daar normaal nooit geen tijd voor zijn. Maar die dag zat ik toevallig in Finland voor een promotour, daarom heb ik ingestemd. Duizendvierhonderddertig meter onder de grond in een mijn spelen heeft natuurlijk wel iets!

Jouw programma zit nokvol tot 2010, toch wil je het jaar erop een nieuw album klaar hebben. Hoe ga je dat voor elkaar brengen? Dit leven is een droom voor elke singer-songwriter. Ik heb een veelvoud aan inspiratiebronnen, maar ik heb ook erg weinig tijd om die ideeën te verwerken. Het is wachten op een week waar ik niets anders mag doen dan schrijven. Eind volgend jaar staat in het teken van nieuw materiaal. Ik heb een lange periode uitgetrokken om aan nieuwe liedjes te werken. Gewoon omdat ik de lat nóg hoger wil leggen.

Klinkt veelbelovend. Bedankt.

12 oktober 2009
Sharon Buffel