Milo Meskens - We dragen het verleden met ons mee

Met meer dan twintig jaar gitaarervaring in de vingers, loste Milo Meskens de nieuwe plaat. Het tweede album komt er acht jaar nadat hij finalist werd van 'De Nieuwe Lichting' (de jaarlijkse muziekwedstrijd van Studio Brussel) en vijf jaar na debuutplaat 'Contrast'. Milo is ondertussen zevenentwintig en beleefde de voorbije jaren wat hij zelf noemt een 'Quarter Life Crisis' wat ook meteen de titel van de plaat werd. In Londen ontstond de basis voor dit nieuwe album. Puttend uit zijn persoonlijk leven schreef hij een rist nieuwe songs.

Je koos voor 'Quarter Life Crisis' als titel van je plaat. Vanwaar die opvallende keuze?

Milo Meskens: De albumtitel heeft eigenlijk verschillende betekenissen. Initieel bedacht ik de titel "tongue in cheek" voor de grap. In het begin van het proces van de plaat in 2019 onderging ik een make-over van mezelf. Ik liet een pornosnor groeien, kocht een moto en liet een tattoo zetten. Allemaal dingen waarvan je hoopt dat je vader het niet doet op zijn vijftigste. Dat was het eerste idee achter de plaat. Als ik nu kijk naar de teksten, die ik schreef voor de plaat, kan je de titel ook zo begrijpen. De liedjes gaan over de wereldwijde pandemie, meermaals bedrogen worden in een relatie, samenzijn met mensen die het mentaal moeilijk hebben. Allemaal heftige topics. Mijn crisis zat vooral in het feit dat ik het leven nu anders begrijp dan toen ik achttien was. Ik dacht toen al dat ik wist hoe het bestaan in elkaar zit, maar nu is er een laag bijgekomen. We dragen het verleden met ons mee. 

Je staat bekend voor je droevige liedjes. Is dat op deze plaat ook weer zo of is er toch sprake van een ommekeer?

Het is een heel triestige plaat geworden. Bepaalde songs zijn de meest triestige die ik ooit schreef, maar het mooie is wel dat het meest positieve liefdesnummer, Feeling Home, het meest positieve is dat ik ooit opnam. Dat is best een groot contrast. Over het algemeen is het een zware plaat, maar er schijnt wel een spankeltje hoop. 

Vijf jaar geleden verscheen je eerste plaat. Is dit een logisch vervolg of kies je toch voor een zekere anders koers?

Ik denk dat het antwoord op deze vraag tweeledig is. Het is een compleet andere plaat, maar ze ligt wel in de lijn van wie ik ben. Niet de Milo Meskens die het grote publiek kent. Op mijn vijftiende ging ik spelen op mijn akoestische gitaar in cafés en clubs en speelde een pak soloshows als verhalende verteller en singer-singwriter. Nu laat ik meer de gitaren scheuren. De popsongwriter heeft een stapje terug gezet.

Jouw eerste plaat liet ons kennismaken met Milo Meskens aan de hand van een aantal knappe singles. Wat zijnde ambities met de opvolger nu iedereen je toch al een beetje kent?

Ik denk dat ik vooral live een andere kant van mezelf wil tonen en deze plaat leent zich daar zeker toe. Het is een waanzinnige plaat om voor een publiek te brengen, omdat er veel gitaren in zitten en omdat het meer verhalend mag gaan. De verhalen achter de songs zetten de mensen aan het denken, hetgeen hen aanspoort om misschien nog een tweede keer te komen kijken. Ik koos meer voor diepgang dan voor breedte.

Wil je een soort nichepubliek aanspreken?

Elke ambitieuze muzikant wil een zo groot mogelijk publiek aanspreken. Dus iedereen is welkom. Zie het als een en-en-verhaal. De mensen, die de pophits willen horen, zullen ze krijgen. We staan met drie man op het podium: bas, drums en gitaar. Daarmee ga ik terug naar mijn verleden als bluesrock- en folkzanger. De elektrische songs zijn echt gemaakt richting powertrio, zoals Stevie Ray Vaughn en Jimi Hendrix dat ook deden. Daarnaast speel ik ook een aantal songs solo op gitaar en piano. De songs komen zo nog meer tot hun recht op basis van de kracht van de muziek.

Je nieuwe single heet Sad Song.

Ik sta erom bekend dat ik een nooit aflatende stroom aan droevige songs schrijf. Dus dan moest ik natuurlijk een nummer schrijven over het schrijven van droevige liedjes. Enige zelfreflectie mag toch (lacht). Die ironie zit ook volop in de plaat. De nummers gaan van emotioneel tot cynisch.

Je crisis lijkt helemaal achter de rug?

Ik denk dat die stilaan een plaatsje aan het krijgen is, maar ik weet niet of die volledig achter de rug is. Ik hoop toch dat ik stilaan op de goede weg ben. Ik ben stilaan ook te oud om een "quarter life crisis" te hebben. Laat ons hopen dat ik eruit ben!

Foto: Damon De Backer