Millionaire - Plannen maken is een illusie

Plots waren ze terug en het leek alsof ze nooit weggeweest waren. Tim Vanhamel blies Millionaire nieuw leven in. Nieuwe plaat ‘Sciencing’ slaat en zalft als vanouds en live spat de energie alle richtingen uit. Nieuwsgierig als we zijn, wilden wij daarvan het fijne weten en gingen we het gesprek aan met Tim Vanhamel na het optreden op Cactusfestival. 

Er is, zachtjes uitgedrukt, heel veel te doen geweest rond de release van de nieuwe plaat. Wat heeft je doen beslissen om dat album onder de naam Millionaire uit te brengen?
Tim Van Hamel: Tijdens het schrijf- en opnameproces had ik het gevoel dat de nummers dezelfde ingrediënten hadden als Millionaire-nummers. Dat klinkt wellicht raar, maar eigenlijk heb ik in mijn hoofd van die onafgesproken vakjes: dat is meer experimenteel, dat is rustigere muziek,... En dan is er ook het vakje "Millionaire". Dit voldeed ergens aan al die factoren als groove, experiment en avontuur. Eigenlijk vertelde de muziek me zowaar dat het Millionaire was in plaats van ik die dat beslist heb.

Waar haalde je de titel ‘Sciencing’?
Uit mijn hoofd.

We moeten er geen verdere, diepgaande betekenis achter zoeken?
Er zit betekenis in. Voor mij is het een spirituele plaat, maar ik zeg dat niet graag. Ik leg eigenlijk ook niet graag dingen uit, eigenlijk. Het kan van alles betekenen. ‘Sciencing’ kan ook "wetenschap" betekenen. Wetenschap als in: "Laten we doktertje spelen!"

Je liet net vallen dat Millionaire je kindje is. Millionaire is dus Tim Vanhamel. Hoe belangrijk is de band in het totaalplaatje?
Millionaire is van alles, maar die liveband is heel belangrijk. Dàt is uiteindelijk ook Millionaire. De visie, de teksten en de muziek komen van mij. Maar ik kan niet alleen op dat podium staan met een accordeon, natuurlijk. Dat past er niet bij. Ik heb van bij het begin mijn maten gevraagd om te komen mee spelen. Er zijn zoveel groepen die op die manier werken; van Tame Impala tot Nirvana destijds. Er is een songschrijver met een visie en een band die die visie komt vertalen. Zo is dat!

Je bent al een aantal keer frontman geweest, maar je speelt evengoed als gitarist in andere bands. Welke van de twee heeft je voorkeur?
Op dit moment - ik kan enkel praten over nu - doe ik dit het liefste. Het is leuk om te performen en je eigen nummers te spelen. Het zijn goede nummers en we genieten ervan.

Heb je een carrièreplanning of ben je eerder een gevoelsmens als het daarop aankomt?
Iedereen doet wat hij wil, maar plannen maken is een illusie. Je weet nooit hoe het leven loopt. Ik maak geen plannen. Ik leef vandaag en ik zie morgen wel. Ik kan niks plannen; ik heb enkel vage ideeën van waar ik goesting in heb. Het is veel spannender, leuker en avontuurlijker om je te laten leiden door wat er gewoon op je afkomt. Ik heb dus geen masterplan. Alles is mogelijk, maar op dit moment heb ik vooral zin om nog even door te doen met Millionaire.

Hoe ontstaan je nummers eigenlijk?
Ik heb geen vast stramien bij het schrijven van nummers. Hoe de nummers effectief ontstaan, dat weet ik niet. Dat is kunst. Je kan bijna niet omschrijven hoe dat ontstaat. Dat gaat in golven: soms schrijf ik heel veel, soms schrijf ik niet. Wel ben ik altijd ergens mee bezig.

Je bent niet iemand die zich er aan moet zetten?
Niet echt. Ik moet wel goesting hebben. Als ik geen goesting heb, begin ik er niet aan. Vroeger probeerde ik daar tegen te vechten, ook al had ik er geen zin in.

Is er een groot verschil tussen de band nu en die van twaalf jaar geleden?
Verschil is er altijd. Je verandert elke dag, elke minuut, elke seconde. We worden andere mensen. Ik ben niet meer dezelfde als toen en niet meer dezelfde als gisteren. Sowieso is het anders, maar het vuur en de passie zijn wel dezelfde. Technisch zijn we ondertussen ook beter. En we hebben meer ervaring.

Waar speel je liefst live? In een concertzaal of op een festival?
Dat heeft allebei zijn charmes. Bij een clubshow heb je een closer contact met je publiek. Je kan ook uitgebreider en dieper ingaan op je werk, want je speelt langer. De mensen komen bovendien ook speciaal om jou te zien. Op festivals is dat anders, maar ook dat heeft weer zijn leuke kanten. Ik kan dus eigenlijk niet echt kiezen: het is fijn om beide te kunnen doen.

De muziek die voor en na jullie optreden door de boxen op het terrein of in de zaal klinkt, kies je die zelf?
Absoluut! Ik kies alles zelf: van begin tot einde maak ik de voorstelling, dus dat hoort daar ook bij. Dat is zelfs heel belangrijk en persoonlijk. Ik steek daar iets van mij in. En dat dient om de mensen - bewust of onbewust - te triggeren voor wat er na komt en hen al wat in de juiste mood te brengen. Ik heb eigenlijk als doel om ze daarmee naar het juiste niveau te tillen.

Op Best Kept Secret liet je in De Morgen vallen dat je binnenkort misschien wel bij een grote, Belgische band aan de slag zou gaan. Kan je daar meer over zeggen?
Ik kan dat al onmiddellijk ontkrachten. Ik bedoelde op dat moment gewoon Millionaire. Dat was behoorlijk luchtig bedoeld, maar daar was meteen zoveel rond te doen. Soit, ik heb niet gelogen.

Stel dat je zelf een concert- of festivaldag mag organiseren en daarbij geen rekening moet houden met budget, dood of leven. Hoe zou die droomdag er dan uitzien?
Ik heb Nirvana nooit gezien. Dus die zou ik wel willen zien. Can, Jimi Hendrix en The Beatles. Noem maar op! Echt zo veel. Ik ga eigenlijk niet zo veel naar optredens, dus er zijn ook veel huidige bands die ik nog nooit zag. Vorige week zag ik Kurt Vile nog in het Rivierenhof en ik heb er echt superhard van genoten, maar ik ben ook iemand die al eens graag rustig thuis zit. Ik ben nogal op mezelf. Maar als er echt iets goed is en ik kan, dan ga ik zeker kijken.

Hoe zie je je eigen rol op die concertdag?
Ik denk niet dat ik mezelf met Millionaire in de line-up zou durven plaatsen. Ik zou een beetje de Herman of de Chokri zijn, die zo wat rondloopt en dan vriendjes is met iedereen: “Ja Jimi, de handdoeken liggen klaar! Je kan een doucheke pakken na het optreden!” en dan zegt Jimi: “I don’t wash myself, man!”. Ik zou zoiets doen in plaats van me ertussen te wringen.

Foto: Bert Gysemans