Luka Bloom - Ik was nog nooit zo trots op iemand die ik nog nooit ontmoette

Je hebt artiesten die als mens tegenvallen, maar dan heb je ook Luka Bloom, een monument van de Ierse muziek, maar een man die altijd nederig is gebleven en zelfs bij de tweeëntwintigste plaat opgewonden is als een kind. Hij vertelde er honderduit over.

Op 20 juli komt ‘Bittersweet Crimson’, je tweeëntwintigste album uit en op de cover staat een granaatappel. Waarvoor staat die symbool?

Luka Bloom: Wel, in de zomer van 2019 was ik bezig met het schrijven van nummers voor deze plaat en op een dag moest ik optreden voor de Ierse Seedsavers in East County Clare. Dat zijn geweldige mensen. Door zaden te bewaren, willen ze de biodiversiteit van Ierland vrijwaren. Na de show kwam er een vrouw naar me toe en ze zei: “Weet je dat er twee dingen zijn die mensen met succes verenigen: muziek en voedsel?” Ik kon haar alleen maar gelijk geven. En onderweg naar huis dacht ik na  welk voedsel ik zou willen eren met een nummer. Na een paar dagen wist ik het: de granaatappel. Ik vind dat een geweldige vrucht. Ik proefde ze voor het eerst in Australië. Ik ben gefascineerd door de bouw en de smaak en bovendien is ze in landen als Iran en Afghanistan symbool voor geluk en vruchtbaarheid. Als je zaden van de granaatappel krijgt, is dat uit liefde en vriendschap. Dus in deze tijden van spanning tussen het westen en de “granaatappelwereld” vond ik een song over vriendschap tussen volkeren en culturen wel gepast. Dat werd Bittersweet Crimson en dat werd ook de titel van mijn album.

Voor de cover schilderde de Ierse artiest Lorcan Walshe die mooie prent en voor het boekje een schilderij van een sterke vrouw met een granaatappel in het midden van de kroon op haar voorhoofd.

‘Frúgalisto', je album uit 2016, had ook al die connectie tussen mensen, voedsel en muziek als thema. Is dit dan de opvolger van die plaat?

Dat heb je goed onthouden, maar toch zijn het twee totaal verschillende albums. Dit album kwam totaal anders tot stand dan gelijk welke plaat die ik ooit maakte. Om te beginnen schreef ik alle nummers op dezelfde gitaar met heel eenvoudig gitaarspel. Ik wou de nummers tot leven brengen met andere muzikanten. Daarvoor hadden we ook maar één echte repetitie met ons vieren (Steve Cooney op verschillende gitaren en bouzouki, Robbie Harris op percussie en Jon O’Connell op staande bas, nvdr.), een maand of twee voor de opnames. De opnames zelf in Windmill Lane, Dublin namen maar twee dagen in beslag. Alles gebeurde heel organisch en natuurlijk.  

Je besliste om de plaat enkel te koop aan te bieden via je website en niet te streamen. Waarom was dat?

Ik wou eerst de release uitstellen tot na corona. Ik zou nu toch niet kunnen touren om de plaat te ondersteunen. Maar na een tijd besefte ik dat het wel eens lang zou kunnen duren eer de pandemie voorbij was. En bovendien vond ik dat een aantal nummers echt relevant waren voor de tijd waarin we nu leven.

De beslissing om ze enkel te verkopen via mijn website werd ingegeven door het besef dat het kopen van een plaat niet alleen de artiest steunt, maar ook de micro-economie daarrond: je steunt ook de postbodes die de plaat tot bij je brengen, de artiesten die met me samenwerkten, de studio-ingenieurs, de dame aan de merchandisingstand, mijn zus Anne die de webshop openhoudt, enz. Ik heb niets tegen streamen op zich. Sommige artiesten halen er veel publiciteit mee over heel de wereld, maar voor mij persoonlijk is dat niet meer zo belangrijk.

En ik ben zo trots op deze plaat, waar ik twee jaar in geïnvesteerd heb, dat ik het eigenlijk niet meer dan normaal vind dat mensen die dit stukje kunst in huis willen halen, daar ook wat moeite voor doen en de cd effectief kopen of minstens downloaden.

De live plaat ‘Live At De Roma’, die eerder dit jaar uitkwam, heb je ook niet gestreamd. Was dat om dezelfde reden?

Dat was eigenlijk een plaat die er bij toeval is gekomen. Toen ik er optrad in november 2019 wist ik eigenlijk niet eens dat de show opgenomen werd. Maar gelukkig gebeurde dat wel, want het was een magische avond in een fantastische zaal. En dus beslisten we de opnames iets in te korten en er toch een album van te maken. Ik kon er gewoon niet aan weerstaan.

Terug naar ‘Bittersweet Crimson’: dit moet zo ongeveer je meest ontspannen en vredevol album ooit zijn. Het voelt zoals tijdens de lockdown, toen er geen druk verkeer was, geen vliegtuig te horen viel en we eindelijk de geluiden van de natuur terug konden horen.

Ik ben blij dat je dat zegt, want dat is één van de redenen dat ik het nu toch wilde uitbrengen. Zoals ik al zei, wou ik eerst wachten om de plaat uit te brengen tot ik ermee kon touren, maar sommige songs zijn echt toepasselijk op die tijd. Neem nu afsluiter Vision Of 2020, een song die ik eigenlijk schreef in 2019 over een groep vrienden die gewoon samen thee zit te drinken en verder niets om handen heeft. Die song zou kunnen ontstaan zijn tijdens de lockdown, maar dat is dus niet zo. Eigenlijk past de hele manier waarop de plaat werd ingespeeld zo bij die periode van rust dat ze nu wel moest uitkomen.

Zelf dachten we aan de single, The Beauty Of Everyday Things. Tijdens de lockdown was dat toch wat mensen terug leerden appreciëren.

Heel juist. De mensen maakten terug connectie met de onmiddellijke omgeving. Er was bij ons een vrouw die in april begon met het beschilderen van stenen. Die zette ze dan op muurtjes nabij de zee en voor je het wist, namen heel wat mensen haar voorbeeld over. Mensen maakten zo connectie met zichzelf, met anderen en met de natuur.

Er zijn heel wat vreselijke facetten aan de lockdown en de pandemie, maar er gebeurden ook hele mooie dingen zoals het vertragen van de menselijke activiteit zodat de natuur kon herademen.

Denk je dat dit zal blijven duren of vervallen we weer snel in de oude gewoontes?

Ik vrees dat de mens een trage leerling is, maar de pandemie zal nog wel een tijd een realiteit blijven. Dus hoe vreselijk dat dat ook mag zijn, het zal ons toch wat tijd geven om dingen te beseffen. Ik denk echt wel dat er een tijd zal zijn van voor en van na corona.

We krijgen nu al zo lang signalen van de aarde dat we onze manier van leven moeten aanpassen en we kijken allemaal graag naar natuurdocumentaires, maar toch bleven we - ook ik - alsmaar verder doen. Nu hebben we geen keuze en zullen we ons leerproces toch moeten versnellen. Misschien dat we nu ook inzien dat veel dingen waar we ruzie over maken, zoals religie en politiek, allemaal niet zo belangrijk zijn. Het zijn maar afleidingen van wat echt belangrijk is: hier met elkaar leven op deze kwetsbare planeet die onze enige thuis is. We moeten zorg dragen voor elkaar en voor dat plekje in het heelal waarop wij leven. Kinderen begrijpen het, maar voor volwassenen hebben het daarmee een pak moeilijker.   

Je bent echt begaan met andere mensen, ook van andere landen. In Love To Mali bezing je dat land en de muziek en in Front Door Key heb je het over Palestijnse vluchtelingen. En je zingt daarover niet vanuit politiek oogpunt.

Ik kreeg dankzij de muziek heel wat gelegenheid om te reizen over heel de wereld. En Mali is gewoon het land waarvan de muziek - en dan vooral de manier van gitaarspelen - me het meest fascineert. Het doet me elke keer iets. Ik hou van veel soorten muziek, maar die muziek heeft een hartenklop die ik echt voel. Het is ook een land waar veel geleden werd en dat raakt me als mens. Dus schreef ik een liefdesliedje over dat land in een stijl die van daar had kunnen komen.

Ook de geschiedenis van de Palestijnse vluchtelingen in Libanon raakt me. Ik zag er een documentaire over en zag hoe die mensen, die ondertussen al oud zijn en daar al wonen sinds 1984, alleen nog de sleutel bezitten van de voordeur van het huis dat ze zo lang geleden ontvluchtten. Dat vond ik zo’n sterk en triest beeld dat ik onmiddellijk na die uitzending dit nummer in één ruk schreef.

Een ander land, waar je een sterke band mee lijkt te hebben, is Australië. Je schreef er al een song over op ‘Frúgalisto’ en dit keer zing je er opnieuw over én verwerkte je er een stukje in van The Foggy Dew, een Ierse traditional.

Who Will Heal The Land is ontstaan na het zien van de bosbranden rond nieuwjaar. Bossen, huizen, dorpen gingen ten onder in de vlammen en dat greep me sterk aan. In april 2019 was ik daar nog geweest en ik vroeg me meteen af: wie zal dit land genezen?

Maar hoe triest de song ook is, met de toevoeging van The Foggy Dew aan het eind voegde ik er tegelijk een beetje schoonheid aan toe én een oproep tot actie. Oorspronkelijk ging dit lied over de Paasopstand in Ierland. (lacht fijntjes). Het gebeurde heel natuurlijk, ik begon het automatisch te spelen aan het eind.

Als aanvulling op jouw stem vroeg je dit keer Niamh Farrel als zangeres, maar toch heb je haar tot op de dag van vandaag nog nooit ontmoet. Hoe kwam je dan bij haar uit?

Mijn neef liet me Green Fields Of France horen op YouTube waarin zij samen met Dónal Clancy dit nummer brengt en ik wist meteen dat ik haar stem op de plaat wou. Ik vroeg haar en zij zou haar partij komen inzingen, maar toen brak corona uit en zij werkt als verpleegster in een ziekenhuis in Dublin. Dus kon ze onmogelijk komen en moesten we op afstand samenwerken.

Ze deed het geweldig. Ze zingt op zeven songs van de plaat. Ik gaf haar een paar instructies aan de telefoon en als je het resultaat hoort, weet je dat dit de kers is op de taart van de plaat. Ik zal haar maar over een paar weken voor het eerst ontmoeten, wanneer we een kleine releaseshow doen voor de plaat, maar ik zei het haar al in een e-mail: ik ben nog nooit zo trots geweest op iemand die ik nog nooit ontmoette.

In twee songs lijk je te zingen over eiken, maar The Day The Great Oak Fell gaat niet over een boom.

Nee, dat gaat over de grote Ierse dichter Seamus Heaney. Ik schreef het al in september 2013, maar ik was het al snel weer vergeten. Ik dacht er pas terug aan in 2018, toen hij vijf jaar overleden was, en ik hem wou eren tijdens een concert voor zijn familie. Ik zocht er twee dagen naar en uiteindelijk vond ik het terug op mijn telefoon. Toen ik het terughoorde, was ik zelf verrast hoe mooi het was en ik besliste om het op te nemen voor dit album. Het is zelfs één van mijn favoriete tracks op de album.

Dit najaar kom je naar België en Nederland in het kader van “30 years of ‘Riverside’, de verjaardagstournee voor je doorbraakalbum. Die concerten waren eigenlijk gepland voor dit voorjaar. Ga je bij het oorspronkelijke concept blijven of ga je deze plaat promoten?

Dat is inderdaad een dilemma, maar ik wil deze plaat live spelen met de mensen die er aan meewerkten. Ik zal dus grotendeels bij het oorspronkelijke plan blijven, maar uiteraard zal ik wel een paar nummers uit dit album spelen.

Mijn hoop is dat ik in de zomer van 2021 nog eens terug mag komen om op één van jullie fantastische festivals te staan met deze band om dit album te brengen. Dranouter zou de ideale plek daarvoor zijn, maar voorlopig is er nog maar eentje bevestigd en dat is Labadoux op 9 mei 2021. Ook zo'n prachtig festival!

We zullen het doorgeven aan de mensen van Dranouter!